به گزارش سراج24، فقدان علامه امینی، محقق، پژوهشگر و مولف کتاب پرزحمت «الغدیر» حالا به نیم قرن می رسد. او ۱۲ تیرماه ۱۳۴۹ در حالی دنیا را بدرود گفت که کم تر از ۷۰ سال داشت و بسیاری از پژوهندگان، مرگ او را بر اثر ضعف مفرط جسمانی ناشی از کثرت تحصیل، تلاش علمی، مطالعه و امتداد و پیگیری نوشتن دانسته اند.
سفرها و رنج ها
با این که عبدالحسین امینی، زاده ۱۳۲۰ هجری قمری در سراب (آذربایجان ایران) بود، اما خیلی زود تصمیم گرفت برای کسب علوم دینی به مرکز ثقل فضیلت و دانش برود و در جوار مضجع مولای متقیان، علی علیه السلام به تحصیل بپردازد. او که تحصیلات مقدماتی را در مدرسه «طالبیه» تبریز زیر نظر فضلای این مدرسه از جمله پدرش، مرحوم شیخ احمد امینی، همچنین مرحوم آیت الله سید محمد بن عبدالکریم موسوی، مرحوم آیت الله سیدمرتضی حسینی خسروشاهی، مرحوم آیت الله شیخ حسین توتونچی و مرحوم علامه شیخ میرزا علی اصغر ملکی گذرانده بود، خیلی زود آهنگ سفر به نجف اشرف کرد تا در این مرکز علمی جهان تشیع، به شاگردی کسانی چون مرحوم آیت الله سیدمحمد حسینی فیروزآبادی، مرحوم آیت الله سید ابوتراب ابوالقاسم خونساری، مرحوم آیت الله میرزا علی ایروانی و مرحوم آیت الله میرزا ابوالحسن مشکینی مفتخر شود.
سفر اول او به نجف، موجب بارور شدن نهال علمی علامه امینی شد؛ به نحوی که هنگام بازگشت به تبریز، جمعی از طلاب جوان با شوق فراوان پای درس او نشستند و علوم اسلامی را از علامه فرا گرفتند.
