گروه فرهنگی «سراج24»- سعیذ کرمی: هر طور که باور دارید به جشنواره تئاتر فجر نگاه کنید؛ این جشنواره مولود تلاش جمعی هنرمندان، مردمان و مسوولان است. اگر جشنواره سی و یکم تئاتر فجر برخی را اقناع کرد نباید به آن بسنده کنیم، پیشرفت و داشتن روزهای ایده‌آل، لازمه زنده ماندن یک رویداد هنری است.
اختیار با شماست؛ می‌توانید نیمه خالی لیوان را ببینید؛ جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر بعد از گذشت سال‌های سال برگزاری و رسیدن به بلوغ سنی، می‌باید نگاه هنرمندان و رسانه‌های دنیا را به خود مشغول می‌کرد؛ که نکرد. باید حداقل، رسانه‌های کشورهای همسایه ما نگاه ویژه و صددرصدی به این جشنواره می‌انداختند و تحلیل و تفسیرهای مفصل‌شان را روی خط سایبر و تصویر تلویزیون می‌آوردند؛ که نیاوردند. باید این رویداد مهم، به صورت کاملا سراسری، همه نقاط کشورمان را تحت تاثیر برگزاری خود قرار می داد؛ که نداد.
اختیار با شماست؛ می‌توانید نیمه پر لیوان را ببینید؛ جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر بعد از گذشت سال‌های سال برگزاری و رسیدن به بلوغ سنی، می‌باید نگاه هنرمندان و رسانه‌های داخلی را سراسر به خود معطوف می‌داشت؛ که داشت. باید، حداقل هنرمندان کشورهای همسایه را برای آنکه بتوانند در بهترین فرصت، حضوری چشمگیر در آن داشته باشند؛ چشم انتظار برگزاری سالیانه خود می‌کرد؛ که کرد. باید هنرمندان مطرح تئاتر از سراسر دنیا را به سمت خود می کشاند تا اجراهای قابل دفاع و درخوری را به ویژه برای ایرانی‌ها داشته باشند؛ که کشاند.
اختیار با شماست؛ می توانید فضای خالی و پر لیوان را با هم ببینید؛ جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر همراه با نخستین روزها و سال‌های جنگ تحمیلی، کارش را آغاز کرد. امید داد، شور ایجاد کرد و دشواری روزگار را با ملایمت هنر، شکست. جشنواره تئاتر فجر محملی شد تا توسط هنر ارجمند نمایش، نگاه‌ها را به سمت فرهیختگی جذب کند. هنری که از پس سده‌ها و هزاره‌ها، همواره پیشگام در پرداختن به مسائل روز جامعه و انتقال مفاهیم والای دینی و بومی و ملی بوده است.
تاریخ هیچ گاه فراموش نخواهد کرد که همین مسائل فرهنگ ساز بوده که توانسته است هویت و با هم بودن یک ملت را تضمین کند و از قضا جشنواره تئاتر فجر با جدی‌تر کردن موضوع تئاتر در دوران کارزار، توانست ماموریت‌اش را به خوبی انجام دهد. اینک این مولود دوران دشوار، توانسته است سرش را بالا بگیرد و در سی و یک سالگی و در میانه میدان جنگی دشوارتر که تحریم‌های اقتصادی و شبیخون‌های فرهنگی را در برابر دارد، جسارت و شجاعت را در سفره هنر بگستراند و پایندگی ایرانی جماعت را تضمین کند. حالا، هنرمند ایرانی؛ هنرمند تئاتر ایرانی هم در اینجا و هم در آن سوی مرزها و آب‌ها، پشت‌اش از داشتن جشنواره تئاتر فجر قرص است. هر چند گله‌هایی هم دارد؛ توقع هایی نیز. بودجه‌اش کم است و تبلیغات‌اش در خور بزرگی‌اش نیست. در سال‌های قبل برخی‌ها را دلخور کرده و علاقه‌مندان را از حضورشان بی‌نصیب. هنوز سالن‌های زیادی در انتظار دستور ساخت از سوی مسوولان هستند. با همه اینها، جشنواره تئاتر فجر راهش را برای بهتر شدن تا رسیدن به قله جشنواره‌های دنیا باز می‌بیند.
اختیار با شماست؛ هر طور که باور دارید به جشنواره تئاتر فجر نگاه کنید؛ این جشنواره مولود تلاش جمعی هنرمندان، مردمان و مسوولان است. اگر جشنواره سی و یکم تئاتر فجر برخی را اقناع کرد نباید به آن بسنده کنیم. پیشرفت و داشتن روزهای ایده آل، لازمه زنده ماندن یک رویداد هنری است. اگر جمعی را راضی نگه نداشت نباید کلیت رویداد را زیر سوال ببریم. دریچه گوش‌هایمان را بیشتر باز کنیم تا هوای دغدغه دلسوزان در ذهن‌مان جاری شود تا بتوانیم کاری انجام دهیم؛ همه ما؛ هنرمندان، مردمان و مسوولان. باور کنیم اگر گلایه‌ای هست، خیرخواهی هم در آن وجود دارد. اگر رضایتی هست، نگرانی‌هایی هم در مستتر است. جشنواره تئاتر فجر سی و یکم با همه این اوصاف اما؛ همچنان حرف‌های زیادی برای گفتن داشت؛ حرف‌هایی از جنس خلاقیت، حضور، امید، تازگی و آگاهی.
اختیار با شماست؛ از هر زاویه‌ای که دوست دارید به موضوع نگاه کنید؛ اما فراموش نباید کرد که تاریخ را همین اکنون می‌سازد؛ همین اکنونی که ما در آن هستیم و با یک چشم به هم زدن تبدیل به گذشته شده است. اگر خوب اکنون گذشته شده مان را بشناسیم و مسائل و مشکلات‌اش را دریابیم می‌توانیم بر اکنون‌های نیامده و در انتظار مانده آینده استیلا پیدا کنیم و روزهای خوش‌تر و بهتری را بسازیم. با این همه؛ سی و یکمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر با همه داشته‌ها و نداشته‌هایش، جشنواره‌ای باارزش و قابل دفاع بود. اختیار با شماست.
