«هشدار درباره تحرکات ایران»

به گزارش سراج24، « دوره‌ات گذشته، «آبراهام لینکلن»! » عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم امیرحسین یزدان پناه است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

جان بولتون مشاور امنیت ملی آمریکا، اعلام کرده که حرکت ناو هواپیمابر آبراهام لینکلن به سمت آب های غرب آسیا برای «هشدار درباره تحرکات ایران» است. این ادعای بولتون که در راستای جنگ روانی آمریکا علیه ایران و با هدف دامن زدن به تصور «سایه جنگ» انجام شده، در حقیقت آویختن کاخ سفید به یک حربه رنگ باخته و مربوط به دهه های گذشته است. دهه هایی که در آن آمریکایی ها با گسیل داشتن یک ناو هواپیمابر به سمت مرزهای آبی یک کشور مخالف با سیاست های واشنگتن، حتی دولت های آن کشور را تغییر می دادند! بدون آن که حتی یک هواپیما از روی ناو پرواز کند. در حقیقت این غول های دریایی برای حدود هفت دهه، جزو ابزارهای جنگی بسیار موثر آمریکا بودند که حتی قدرت سیاسی داشتند. این ناوهای هواپیمابر در لشکرکشی های متعدد آمریکا به منطقه خلیج فارس و غرب آسیا از جمله جنگ کویت، اشغال افغانستان و عراق نقش های موثری داشتند و تقریبا همه حملات هوایی آمریکا به این کشورها از روی همین ناوها انجام شد. ناوهایی که حدود 5 تا 6 هزار نیرو و بیش از 100 هواپیمای جنگنده و بالگرد را حمل می کنند و اگر سیستم تولید قدرت شان اتمی باشد می توانند تا 15 سال بدون توقف حرکت کنند. با این حال تحولات قدرت و ابزارهای نظامی جدید در بسیاری از نقاط جهان از جمله غرب آسیا باعث شده این ناوها دیگر کارایی گذشته را نداشته باشند. برای نمونه، تسلط جمهوری اسلامی بر یکی از مخرب ترین سلاح ها، یعنی موشک های بالستیک نقطه زن و نیز راهبردهای «جنگ نامتقارن» که ایران به کمک متحدانش در منطقه به خوبی آن را اجرا می کند، عملا مولفه های قدرت را تغییر داده است. تاجایی که امروزه ناوهای هواپیمابر در منطقه خلیج فارس و شعاع 2 هزار کیلومتری از سواحل ایران نه تنها خطر جدی محسوب نمی شوند بلکه به مثابه اهداف بزرگ و متحرک برای موشک های نقطه زن هستند. در حقیقت این غول های بزرگ با وزن حدود 100 هزار تن و سرعتی معادل ۳۰ گره دریایی (۵۶ کیلومتر در ساعت) آن قدر کُند و غیر قابل تحرک هستند که اگر در آب های خلیج فارس باشند به سرعت توسط سامانه‌های موشکی کوتاه و میان برد ایران قابل تسخیرو نابودی فوری هستند. همچنین با توجه به برد پروازی موثر هواپیما روی عرشه این ناوها، اساسا آن ها امکان عملیات علیه ایران دورتر از 1500 هزار کیلومتری مرزها را ندارند و این یعنی ناوهای هواپیمابر هیچ برگ برنده ای برای آمریکایی ها محسوب نمی شوند. این ناکارآمدی و آسیب پذیری ناوهای هواپیمابر برای خود آمریکایی ها نیز عیان شده است. به تازگی یک «مرکز تست و ارزیابی» وابسته به وزارت دفاع آمریکا در یک گزارش فنی درباره ناوهای هواپیمابر آمریکا، اعلام کرد که برخی سیستم های دفاعی که روی این ناوها نصب شده کارایی ندارد و حین عمل از مدار خارج می شود. هشدارهای این گزارش تااندازه‌ای بود که پژوهشگاه نظامی «نشنال اینترست» پیش بینی کرد این نقص و دیگر نقص های ناوهای هواپیمابر حتی ممکن است این غول های آهنی را از مدار استفاده خارج کند. برخی اندیشکده های نظامی آمریکایی حاوی مقالات تازه منتشر شده ای است که به نوعی درباره لزوم تجدید نظر در استفاده از این ناوها به ارائه دیدگاه می پردازند و این سوال را به طور جدی و صریح مطرح می کنند که «چراباید به خاطر اهداف سیاسی جان شش هزار خدمه ناوهواپیمابر به خطر بیفتد؟ چنین تلفاتی در یک روز بیش از دو برابر کل تلفات ارتش آمریکا در افغانستان خواهد بود. مسئله ای که هیچ توجیهی برای افکار عمومی ندارد.» این ارزیابی های فنی و نظامی نشان می دهد که دوره قدرت نمایی این غول‌های آهنی گذشته است. دوره ای که این ناوها اجازه نمی دادند هیچ شناوری به شعاع 10 مایلی شان برسد اما در تنگه هرمز شناورهای نظامی ایران، تا 500 متری این ناوها می روند و از عرشه آن فیلم برداری هم می کنند؛ پهپادهای ایرانی نیز با دقت بسیار بالا از روی عرشه این ناوها فیلم می گیرند و هر لحظه امکان بمباران آن را دارند. حتی فرماندهان این ناوها باید بالاجبار مشخصاتش را با زبان فارسی به ایستگاه دریایی سپاه اعلام کنند و مجوز حرکت به سمت آب های خلیج فارس را بگیرند. مسائلی که نشان می دهد جان بولتون که روزی می خواست کنار منافقان در تهران جشن پیروزی بگیرد، چقدر خیال بافی می کند و هنوز در دهه های گذشته مانده است. غافل از این که امروز دیگر 40 سال پیش نیست و تحولات خلیج فارس و غرب آسیا را نه ناوهای 300 متری آمریکایی، بلکه جزایر مسلح ایران در خلیج فارس و قایق های تندروی ایرانی رقم می زنند.

انتهای پیام/