به گزارش سراج24، محمدرضازائری وقتی صحبت از تعامل و رابطه اجتماعی است به طور طبیعی دو طرف این رابطه، سطحی کمابیش برابر دارند و در ارتباطی که رخ می‌دهد بده بستان و داد و ستد وجود دارد.از بدیهیات این رابطه این است که در رابطه دو طرفه باید یک چیزی بدهی تا بتوانی چیزی بگیری. حتی در بالاترین سطوح یعنی رابطه مخلوق و خالق یا رابطه امت و امام.تعلیم قرآن از شیوه انبیا نیز دقیقا همین است که مثلا وقتی حضرت ابراهیم (ع) با مشرکان روبه رو می شود باید ابتدا در کنار خورشید پرست و ماه پرست بنشیند و با آن ها همدلی کند تا در نهایت بتواند از توحید سخن بگوید و همین طور حضرت یوسف (ع) باید در زندان همنشین زندانیان باشد و با آنان همراهی کند تا بتواند پیام توحید را به آنان برساند.
در چنین شرایطی صاحبان رسانه اگر زبان مخاطب را نشناسند و از خاستگاه علایق و دلبستگی های او شروع نکنند نمی‌توانند اعتماد او را جلب کنند و او را با خود همراه سازند. قاعده این رابطه همین یک کلمه است: باید از آن جا که مخاطب هست شروع کنیم تا بتوانیم او را به جایی که می خواهیم ببریم. این رویکرد و ادبیات که «ما حرف حق را می زنیم، هر که خواست بپذیرد و هر که نپذیرفت و قبول نکرد به درک» تنها از خودخواهی و بی لیاقتی سرچشمه می‌گیرد. متاسفانه برخی از ما این حقیقت را درک نمی‌کنیم که برای برنده شدن در یک بازی متقابل باید یک گل بخوریم و دو گل بزنیم و این توقع را داریم که فقط بردن مان به نتیجه سه یا چهار گل در مقابل صفر باشد!
انتهای پیام/
