گروه فرهنگی «سراج24»: سلیم مؤذن زاده اردبیلی، خادم پیر آستان اهل بیت (ع) بعد از عمری عاشقی عزم سفر از این جهان فانی کرد و رهسپار جهانی شد که درک «کان وفا» را بهتر می دانند. عمری مجاهدت اسلام از طریق خواندن نوحه ها و معرفی مسیر کربلا از طریق اصواتی آسمانی به طور حتم توشه ای بسیار پُربار برای مداح خالص اهل بیت خواهد بود که هنوز صدایش در میان انواع اصواتی گاه بیگانه با روح این ماه عزیز برایمان جاودانه است؛ حتی اگر زبان ترکی را ندانیم اما واژه ها در دایره صدایی موذن زاده اردبیلی برایمان آشنا است و چنان خالصانه از حسین(ع) و خاندان و یارانش می خواند که تک تک حروفش را با عمق جان حس می کنیم و اشک امان نمی دهد هنگامی که می شنویم «زینب زینب زینب کنز حیا زینب کان وفا زینب/ زینب زینب زینب درد آشینا زینب غرق بلا زینب». و این جادوی ایمان است که از طریق اصوات وارد رگ و پی ارواح بیقرار می شود و آدمیان را حیران از راز عمیق کربلایی شدن می سازد و ارزش و اعتبار نوحه سرایانی از جنس موذن زاده اردبیلی است که سال ها نورانیت نگاهشان را در میان لحن خوانش خود به کار می گیرند و از همین زاویه است که می توانی وارد صحرای کربلا شوی و همقرین زیبایی ترین مسیری باشی که یک انسان برای سعادت می تواند کشفش کند.
هنگامی که نگاهی به احوال خاندان پُر برکت و دین محور «موذن زاده» ها می اندازیم از هریک از فرزندان این خاندان محمدی، عشقی عجیب به خادمیت بارگاه قدسی اسلام را می جوییم. جایی که شادروان رحیم موذن زاده اردبیلی را با آن اذان بی همتایش در دستگاه بیات ترک در ثبت روحت حک شده می یابی و سلیم موذن زاده تازه در گذشته از جهان را با نوحه هایی جانگداز از سیر و سلوک معنوی انسان هایی آسمانی همیشه تازه برای شنیدن می دانی آن گاه که می خواند: «مهد وفاده کربلا خاکی شفاده کربلا» و این رازی است از چگونگی ادا کردن حروف فارسی و ترکی از زبان بی غل و غش حاج سلیم موذن زاده که ما را شیفته نگاهی رو به سوی کربلا می سازد تا تن و جان بجوییم در صحرای عشق و دلدادگی و پای برهنه و روی شکفته و چشم بیقرار را مشتاق رسیدن به حرم حسین(ع) بیابیم.
وداع با پیرغلام آذری زبان کشورمان در این ماه گرانقدر یادآور زیستن و رفتنی در عین آرزومندی است، چنان که یک عمر حنجره ات را وقف سیدالشهدا (ع) بسازی و در روزهایی همجوار با اربعین حسینی و در ماهی گرانقدر رخت سفر بپوشی به سوی بهشتی که از آنِ حسینیان است و این راز زیستنی جاودانه است.
آن چه قابل ارزش است انتقال فرهنگ عاشورایی از سوی مداحان گرانقدری چون سلیم موذن زاده اردبیلی بوده که در برابر انواع پدیده های وارداتی و ناصواب شکل یافته در طی سال های بی هویتی، سنگری عظیم و با ثبات می باشد و هنگامی که بی کفایتی برخی از متولیان فرهنگی را در برابر شکل بخشی به تفکرات فرهنگی جامعه می بینیم آن گاه عظمت نیروهای مخلص و متعهد و ارزشمداری چون موذن زاده ها برایمان روشن می شود که به تنهایی در برابر سیل تهدید های فرهنگی قرار گرفته و میراث دار فرهنگ شیعی مردمان اصیل ایران بوده اند.
به طور حتم مداحی و فعالیت در مسیر اهل بیت(ع) را در هیچ دوره و فضایی گزندی از بابت دورماندگی نخواهد بود و بسیارند خادمان بی ریا و گمنام و مسئولیت پذیری که با اخلاص و هنرمندی در سنگر اسلامیت فعالیت می کنند و برای آنان که از گذشته تا همیشه سینه سوخته یاران کربلایی هستند، از مردانی می گویند که از دریای خون تا حوض نقره ای سعادت را با رشادت و ایثار و از خود گذشتگی می پیمایند و در قامت حسین(ع) و ابوالفضل العباس(ع) و مردانی حُر صفت قرار می گیرند و ما تصاویر نورانیت وجودشان را با کلام و صدای جاودانه «موذن زاده» ها دریافت می کنیم و با عمق جان کشف می کنیم «خستگان عشق را ایام درمان خواهد آمد».
