گروه فرهنگی «سراج24»- مرتضی اسماعیل دوست: با آغاز به کار چهاردهمین دوره جشنواره فیلم «مقاومت» تمامی توجهات به سوی سینمایی است که روزگاری نشانی برجسته در تار و پود نگاه مردمان این سرزمین داشت و حکایتِ آمارهای گیشه فروش در دهه 60 مبین توجه مخاطبان ایرانی و اهتمام سینماگران به ارزش و اعتبار سینمایی دارد که برگرفته از ریشه های این سرزمین است. آثاری که هر زمان به سمت خاکریزهای عاشقی رفته همراه با توجه مخاطب بوده است، چرا که جنس فیلم های دفاع مقدس بازتاب عشقی است که از دامان ایثار به سرای جاودانه ها متصل می شود. سینمایی که جلوه گاه نور است و چه نقش ها و چه دیده هایی که نورانیت آفتاب را به صداقت لبخندی رو به سیمای شهادت دریافته و به سویش شتافتند، جاودانه ماندند.
حال برگزاری جشنواره ای متعلق به آثاری از سیمای مقاومت که آلبومی برجسته از برگ های درخشان روزهای دلدادگی به وسعت یک سرزمین می باشد، چشمان مان را به تماشای حقیقت باران و انعکاس احوال راویان نور سوق داده و یادآور تصاویری است که ما را متصل به جاودانه هایی ماندگار از روزگاری همیشه جاری خواهد کرد. اما در این دوره از جشنواره فیلم مقاومت شاهد اتفاقی تازه و مبارک از برگزاری این رویداد ارزشمند سینمایی هستیم؛ هنگامی که بر اساس مصوبه شورای سیاستگذاری در بخش «جلوه گاه نور» این دوره قرار است بخشی ویژه اختصاص به مستندهای ساخته شده برای مادران و پدران شهدا داشته باشد.
خبر همانقدر که زیبا است بدجور هم بوی غربت می دهد، در واقع چنان دور و با فاصله در این سال های طولانی نسبت به مادران و پدران والامقام شهدا مواجه شدیم که انجام این رخداد در حالِ انجام برایمان همراه با شگفتی است. البته بزرگمردانی چون والدین شهدا چنان نگاهی فارغ از هیاهوهای زمانه دارند که نه خود را متوقع شخصی یا نهادی دانسته و نه قاب توجهی را به دنبال خود جست و جو می کنند؛ پدران و مادران شهدا معامله گران با خدا بوده و چنین معامله گری را نمی توان به روزگارِ امروز نقش نمایی ها متصل کرد اما حقیقت این است که ما به عنوان مدعیانی که هویت سرزمین مان را مدیون بافت نگاه همین عزیزان می دانیم، برای تجلی اندیشه های بی ریای و ناب آنان در فضای هنر و رسانه کاری نکرده ایم؛ جز تولید چند اثر که در گوشه ای از قابش به اندک نگاهی و اشکی نسبت به عظمت روزگار این پرورش دهندگان نهال های عاشقی بسنده کرده ایم!
حال «جلوه گاه نور» جشنواره مقاومت گوشه ای از نظرگاه ما خواهد بود به سمت آینه داران جاودانگی، بدرقه سازان مسیر عاشقی، تاب داران صبر بیداری، قامت داران حریم از خودگذشتگی و پاسداران مسیر شهادت که چه خوش پرنده های ایثارگر را به جهان آلاله ها هدایت کرده و هنوز نگاهشان را رو به آسمان بدرقه برافراشته اند. «جلوه گاه نور» می تواند قاب مواجهه ای مردمی و نگاهی خالصانه از مسیر ارادت ورزی مان باشد و از سویی تجدید میثاق با آنانی شود که رضایت خداوندگار عالم برایشان از هر قابی شیرین تر است. مساله مهم مردمی بودن بخشی از «جلوه گاه نور» می باشد. عرصه ای برای هم نگاهی دوربین های مردمی با همراهان شهامت و ایثار و شهادت؛ پدران و مادران شهدایی که همچون رفتار سرور و سالار شهیدان عالم خون فرزندان شهیدشان را رو به سوی آسمان هدیه کردند و چه تقلیدی زیباتر از این که شهدای این سرزمین، وارثان خون حسین فاطمه شناخته شوند.
در واقع بهترین تصویر از شمایل شخصیت ایرانی را می توان در قاب مادران و پدران شهدایی دانست که بی صدا هستند و بی آینه بهترین آینه ها را برای ما آفریدند؛ قابی زیبا از لبخند شهادت که می توان سربازان دلاور این سرزمین را به نجابت همان لبخند شیرین در خاطر خود تجسم کنیم و جشنواره فیلم مقاومت با برداشتن همه موانع فیلمسازی حرفه ای، دوربین ناظر را به دست مردم داده تا از احوال این عزیزان و در واقع از احوال و نگاه خود بگویند.
خبر از تولید و ارائه آثار بسیاری برای بروز این نگاه در جشنواره مقاومت بوده که از همین اندوخته های آماتور و حرفه ای سربرآورده می توان منابعی محکم برای تولیدات حرفه ای ساخت که سینمای ایران در این عرصه بسیار کم بنیه نشان داده و غیر از قاب زیبایی از انتظار که به واسطه فیلم «شیار 143» رخ داد، کمتر از عاشقانِ بی دود گفتیم و از والدین شهدای راه کربلا و این جشنواره و به خصوص «جلوه گاه نور»ش می تواند توجهی دوباره برایمان در سینما بسازد.
برای فعالان عرصه فیلمسازی تا دریابند که چه شخصیت های هویت مندی در این سرزمین داریم و از آن غافلیم. برای اهالی این زمانه پرتشویش تا لمس کنند چگونه نگریستن به جهان را از طریق شخصیت هایی الهی، چرا که از دل سفره ی نگاه والدین شهدا می توان سبک زندگی اسلامی ایرانی را استخراج کرد که امروزه بدجور نیازمند یافتن چنین سبکی هستیم.
