گروه فرهنگی «سراج24»- مرتضی اسماعیل دوست: وقتی جنایات آمریکایی ها را مرور می کنیم و هنگامی که به وارونه نمایی سینمای هالیوود مبنی بر نمایش دروغینی از جهان واقع نظر می افکنیم، به دور افتاده ترین تصویر ممکن می رسیم. یکی در جهان قلدرمابانه در پی نفی ریشه انسانیت است و دیگری با نورهایی جذاب، تصاویری مرعوب کننده از سیمایی لطیف و عاشقانه می سازد.
تضادی آشکار میان آمریکایی که در جهان خود را قدرت تصمیم گیری ها می داند با سینمایی که به این یکه تازی قدرت طلبانه سرپوشی منجی گرایانه می سازد، وجود دارد. این تفاوت های آشکار میان حقیقت و سینما آن هم در قالب آثاری واقع گرایانه عمق دست داشتن صهیونیست ها در بدنه سینمای هالیوود را نمایان می کند. هنگامی که زندان گوانتانامو در فیلم هایی مانند «پسران ابوغریب» و «کمپ ایکس ری» تبدیل به آثاری دلبرانه در توصیف رابطه زندانبان و زندانی می شود.
هنگامی که عمق فاجعه قتل عام ویتنامی ها توسط آمریکایی ها در مجموعه فیلم های «رمبو» تصویری وارونه می یابد و قاتل در لباس قهرمان درمی آید! هنگامی که با کمک ستاره ای چون «جان وین»، آتش افروخته در ویتنام را با فیلمی چون «کلاه سبزها» تبدیل به گلستان می سازند و هنگامی که با فیلمی اسکاری چون «سی دقیقه پس از نیمه شب»، قائله 11 سپتامبر را که دست های پشت پرده صهیونیست ها در آن هویدا است، در نهایت با دستگیری بن لادن به شکلی شجاعانه توسط افسر آمریکایی سرهم بندی می کنند و انواع پروژه های سینمایی مظلوم نمایانه از این حادثه را سال ها در سینمای جهان نمایش می دهند، این جا است که حکایت فریبندگی تصویر از حقیقت ماجرا سرباز می زند، زبانه می کشد و حتی دوستداران جدی سینمای هالیوود را به خود وا می دارد که سینما تنها معرکه ای است برای نمایش بساط دروغ پردازی سیاست مداران فریبکار آمریکایی.
انواع ترورهای رخ داده توسط نیروهای دست نشانده آمریکایی از طلوع انقلاب اسلامی تاکنون که حول محور نخبگان سرزمین مان بوده و حالا شکلی از ترور بیولوژیک هم یافته است، امری کاملا اثبات شده می باشد اما همین تروریست ها در یک شعبده بازی تمام عیار به حقیرترین شکل ممکن به کشورمان اتهام تروریست بودن می زنند و با کمک پروپاگاندای رسانه ای و سینمای مجذوب کننده شان سعی می کنند این تصور دروغ پردازانه را با فیلم هایی چون «پلیس آهنی»، «تبدیل شوندگان 3: سیاهی ماه»، «سیریانا»، «فرستاده»، «آرگو» و «اورشلیم؛ شمارش معکوس» به شکلی واقعی جلوه کنند! و در این گردون بی هویت، سینما است که قالب و شمایلی دیگر از پیکر جنایتکار می سازد.
هنگامی که قاتلی چون کریستوفر اسکات کایل یا همان «شیطان رمادی» به سفارش سیاستمداران وابسته به کاخ سفید در فیلم «تک تیرانداز آمریکایی» ساخته کلینت ایستوود، پیرمرد سینمای هالیوود تبدیل به قهرمانی می شود که در تیتراژ فیلم مراسم باشکوه خاکسپاری اش به عنوان نماد یک آمریکایی قهرمان به نمایش درمی آید! عمق این دروغ نمایی ها عیان می شود، چرا که کایل، جنایتکاری بود که در تهاجم نظامی و ضد حقوق بشری آمریکا به خاک عراق جان صدها بیگناه مسلمان را با اسلحه آدم کشی اش گرفت و در کتاب خاطراتش عنوان داشت:« دشمنان آمریکا وحشی هستند. وظیفه من کشتن دشمن است و هیچ پشیمانی بابت این کار حس نمی کنم.»
همین آمریکایی هایی که پشت تریبون هایی پُر زرق و برق دم از حقوق بشر می زنند، سلاخ خانه ای چون بازداشتگاه گوانتانامو را راه اندازی کردند که انواع درنده خویی ها را در آن با رویه ای از نگاه حیوانی مورد رونمایی قرار دادند. و باز هم هنگامی که تصاویری از این قتلگاه به بیرون درز کرد و هجمه هایی بسیار از این قائله غیرانسانی رخ داد، این سینما بود که به کار آمد تا در رویه ای فریبنده بتواند با استفاده از جادوی تصاویر متحرک، شمایلی دیگر از این جریان بسازد و از این رو فیلم های «پسران ابوغریب» و «کمپ ایکس ری» شکل گرفت. فیلم هایی که می خواستند فضای غیراخلاقی رخ داده در این زندان را از شکلی حیوانی به قالبی انسانی درآورند.
برای نمونه در فیلم «کمپ ایکس ری» که سال گذشته با بی تدبیری مسئولان به اکران سینماهای ایران هم درآمد! شاهد دلدادگی زندانبانی چون اِیمی با زندانی مسلمانی با نام علی( با بازی پیمان معادی) بودیم! چنان که آدمی حیران می ماند از شرح جنایاتی که در جنوب شرقی کوبا رخ داد با آن چه در چنین فیلمی به شکلی عاشقانه درآمد و هنگامی که خبر انواع اقدامات هرزه نگر آمریکایی ها در زندان گوانتانامو که زندانیان در آن با روش هایی شنیع مورد تجاوز جنسی و سوء استفاده های غیراخلاقی قرار می گرفتند را با دلبری های افسر زن آمریکایی در فیلم ساخته شده توسط پیتر ستلر مقایسه می کنیم، آدمی از این همه فاصله میان فیلم با حقیقت ماجرا شگفت زده می شود که چگونه زندانی گوانتانامو به جای شکنجه شدن فرصت می یابد تا با زندانبان خود از علایقی چون خواندن کتاب های هری پاتر سخن براند!
هنگامی که خبرگزاری آمریکایی آسوشیتدپرس گزارش داد که از سال 2002 به بعد بیش از 20 نفر بازداشت شده ی زیر 18 سال به اردوگاه گوانتانامو برده شده اند تا مورد سوء رفتار نظامیان آمریکایی قرار گیرند، نمایش مضحکانه ای از وجود حقیقت بر پرده های سینما رخ داد که چقدر هالیوود دورمانده از واقعیت به دنبال اثبات زیبایی ها در دل خرابه ها است. اگرچه نمایشی صوری از آزادی در سرزمین جنایتکارانه ای چون آمریکا از زمان زمامداری اوباما برنامه ای است که به شکلی مزورانه دنبال می شود و سینما ابزار مناسبی برای این دروغ پردازی است.
اما جهان به عمق جنایات آمریکایی ها آگاه است و از ترورهای بسیار دست نشانده های آمریکایی تا پرورش بنیادهای تروریستی همچون داعش شرح رخدادهایی شده و خواهد شد و حتی جادوی هنر هفتم هم از بین برنده لکه های ننگین آمریکایی ها نخواهد بود. هالیوود به دروغ پردازی خود در وارونه نمایی سیاست های آمریکا ادامه می دهد و جدیدترین ساخته ضد اسلامی آن ها با نام «لندن سقوط کرده است»(London Has Fallen) چندی پیش اکران شد؛ فیلمی که مسلمانان را مسئول عملیات تروریستی و آمریکایی ها را بانی ایجاد حقوق بشر در جهان می داند! آن ها به این بازی خود ادامه می دهند اما ورق های آن ها دیگر برای مخاطبان آگاه عیان شده و هیچ تصویری نمی تواند تابلوی حقیقت را به شکلی دیگر نمایان سازد.
