گروه فرهنگی «سراج24»-مرتضی اسماعیل دوست: سینمای دفاع مقدس در سال 1394 همچون 2 سال پیش از آن و در ادامه بی توجهی های رخ داده نزد مسئولان فرهنگی و دست اندرکاران سینمایی و متولیان ارشاد بدون وجود هر گونه توجهی دنبال شد و باز هم حسرت دوستداران این سینمای ارزشمند و افسوس متعهدان به آرمان های راستین دفاعی مقدس را در بر داشت. اما به راستی دلیل عدم علاقمندی متولیان امر در توجه به سینمای اصیل و این جایی دفاع مقدس چیست. سینمایی که در عین همگرایی به لحاظ موضوعی، مرزی مشخص با ژانر جنگی در سینمای هر کجا غیر از ایران دارد؛ چرا که در این جا مفهوم مقاومت رو به آسمان تعالی تعریف می شود و نقطه اوج سکانس های ماندگار از دل شهادت بیرون می آید. پس باید به پرسش گرفت از اهالی فن و خبرگان و افرادی که دستی بر فعالیت در این حوزه دارند که چرا در سال 94 هم بسان گذشته باز هم سینمای دفاع مقدس نادیده انگاشته شد؛ مشکل از مخاطب است یا مسئولی که عادت دارد معضلات را به سمتی بیراهه شوت کند!
در سینمای نادیده گرفته شده دفاع مقدس، مقاومت و انقلاب اسلامی در سال 1394 تنها چند اثر تولید و به اکران درآمدند که اگر از حیث اکران در این سال بنگریم تنها 6 فیلم با بدترین وضعیت ممکن رنگ پرده را به خود دیدند. فیلم های «پی 22»، «دلتنگی های عاشقانه»، «بیداری»، «حکایت عاشقی»، «عاشق ها ایستاده می میرند» و «تا آمدن احمد» به همراه فیلم «خاکستر و برف» که در گروه «هنر و تجربه» اکران شد، به ترتیب اعلام در این یادداشت رتبه هایی نازل را در گیشه فروش به خود اختصاص داده و از ردیف 40 فروش به پایین قرار گرفتند که دلیلش، اکران در بدترین فصل سال و در بدترین سانس ها با سینماهایی محدود و شیوه اکران چرخشی و بدون هر گونه حمایت و تبلیغی در زمان پس تولید بوده است.
برای واکاوی جزئی نگرانه ای از این اوضاع نابسامان به سراغ یکی از فیلمسازان فعال در این عرصه رفتیم که همه آثار کوتاه و مستند و بلندش در گونه دفاع مقدس بوده است. صادق صادق دقیقی، کارگردان فیلم «تا آمدن احمد» که دل پُرخونی از بی تفاوتی مسئولان سینمایی و متولیان فرهنگی کشور در خصوص سینمای دفاع مقدس دارد، در گفت و گو با «سراج24» کمان انتقاد را به سمت مسئولان برده و گفته: « به نظرم مسئولان فرهنگی قصور خود را پای مسائل مختلفی می گذارند. می توان با کمی توجه آثار خوبی در سینمای دفاع مقدس ساخت که دغدغه مند هم باشد. مگر هالیوود این کار را نمی کند و براساس رویکرد سیاسی خود آثاری را با برنامه ریزی گسترده ای تولید نمی کند؟! آن ها وقتی می خواهند درباره یک شخصیت خاص در آثار جنگی کار کنند از مدت ها قبل مقدمات کار را فراهم کرده و مثلا مجسمه او را هم می سازند! این نوع تبلیغات از پیش از تولید ذهن مخاطبان را باز می کند. شما بهتر می دانید که چه برنامه هایی از طرف پنتاگون در راستای سیاست های غربی تدارک دیده می شود اما انگار برای مسئولان ما این موضوع اهمیتی ندارد! ما اتاق فکری برای تولید و طراحی آثار ارزنده سینما نداریم و در سال 94 هم شاهد ادامه وضعیت تاسف بار سینمای دفاع مقدس بوده ایم که در بدترین وضعیت تولید و به اکران درآمدند.»
در این باره دردها بسیار است و صادق دقیقی خود تیری تیز از زهر سینما را خورده است و دلیل این فضای مرگ آلود از سینمای ارزش مدار این روزهای سینمای ایران را چنین برمی شمرد:«مسئولان فرهنگی کشور چندان دغدغه ای نسبت به این نوع سینما ندارند و می خواهند این نگاه را در جامعه از بین ببرند! متاسفانه بسیاری از افرادی که علاقه ای به سینمای انقلاب و دفاع مقدس ندارند در بدنه سینما به مسئول سینمایی مشاوره می دهند و خود شاهد بودم که چگونه در برابر فیلم ارزشی و استراتژیک «تا آمدن احمد» موضع گرفتند، در حالی که حتی اگر فیلم من ضعفی هم داشت باید بیشتر از این ها مورد توجه مسئولان قرار می گرفت چرا که حرف های زیبایی را درباره مقاومت و انسانیت مردمان این سرزمین می زند.»
البته در وانفسای امروز سینمای انقلاب و دفاع مقدس می توان مواردی دلخوش کننده را در گوشه دل انتظار روشن نگاه داشت؛ از اکران 4 فیلم در حوزه پایداری و انقلاب اسلامی در جشنواره سی و چهارم فیلم فجر با نام های «ایستاده در غبار»، «جشن تولد»، «سیانور» و «امکان مینا» تا خبر مسرت بخش رونمایی از 4 اثر جدید در حوزه دفاع مقدس در جشنواره سال 95 مقاومت که می تواند در این تاریکی مطلق، کورسویی از امید را برافراشته سازد.
