به گزارش سراج24 ، پایگاه خبری المنار در گزارشی نوشت: در چند روز گذشته موج گسترده ای از نظرات و افراد که خواستار همبستگی عربی بوده و چیزی که نشان دهنده خروج از این همبستگی باشد را محکوم کردند، ما را غافلگیر کرده است. البته به نظر می‌رسد این همبستگی باید براساس تمایلات برخی جریان‌های سیاسی تفسیر شود، چیزی که جبهه مذکور به دنبال آن است، این است که همه با زور یا داوطلبانه حول چیزهایی که آنها می‌خواهند دورهم جمع شده و همبستگی نشان دهند.
به نظر می‌رسد این ریاض است که باید معنی " همبستگی عربی " را مشخص کرده و معیارهای آن را بدون توجه به دیگران تهیه نماید. اما اگر این همبستگی برخلاف منافع و دیدگاه‌های ریاض باشد چه اتفاقی می‌افتد؟ فرض کنیم که یک حزب لبنانی موافقت با هر چیزی که امتیاز می‌خواهد را رد می‌کند و نمی‌خواهد تسلیم اراده این کشور باشد، در این صورت جنگ گسترده بر ضد این حزب ایجاد شده است، اما وقتی برخی کشورها نظیر الجزایر و عراق توصیف تروریستی بودن حزب‌الله لبنان را بر اساس نشست شورای وزرای کشور اتحادیه عرب نمی‌پذیرند و وزیر کشور لبنان نیز ملاحظاتی نسبت به این موضوع دارد و تونس نیز قبول می‌کند که محور مقاومت بر ضد اشغالگری اسرائیل و دشمن تکفیری در این لیست باشد، از چه همبستگی صحبت می‌شود؟
جایگاه همبستگی عربی در این میان کجاست؟ آیا حمله شورای همکاری خلیج فارس و اتحادیه عرب به یک حزب لبنانی که نماینده بخش گسترده ای از مردم لبنان بوده و در پارلمان و دولت حضور دارد و ائتلاف های داخلی مهمی دارد با معیارهای همبستگی و اجماع عربی همخوانی دارد؟ این در حالی است که برخی دولت‌های عربی هستند که این مصوبه را رد کرده و نسبت آن ملاحظاتی نشان می‌دهند . آیا همبستگی عربی براساس تمایل حاکمان برخی کشورها تعیین می‌شود؟ آیا رد تروریستی توصیف کردن حزب‌الله لبنان از سوی دست‌کم سه کشور عربی کافی نیست که بگوییم هیچ اجماع عربی در این زمینه وجود ندارد و همبستگی برای اجرای آن نیست؟ بدین ترتیب این شعارهای پوشالی و پرزرق و برق برای تحریک عواطف و احساسات عرب های ساده و فقیر به کار گرفته می‌شود.
البته ظاهراً ائتلاف‌هایی که در گوشه و کنار ایجاد شده و گاهی اسلامی و گاهی عربی خوانده می‌شوند، یا نشست‌های فوری و فوق‌العاده که در بالاترین سطوح هماهنگی‌های آن صورت می‌گیرد، ویترین هایی از پیش تعیین شده هستند که برای این اهداف مورد استفاده قرار می‌گیرد. آنها می‌خواهند معیارهای تعیین همبستگی عربی را برای حاکم بزرگ و ثروتمند که با حمایت آمریکایی‌ها تسلط زیادی برای خود دست و پا کرده، فراهم کنند.
غسان جواد تحلیلگر مسائل سیاسی لبنان در این رابطه المنار می‌گوید: مصوبه‌ای که نشست وزرای کشور های عربی در تونس گرفتند یا مصوبه شورای همکاری خلیج فارس نشان دهنده مواضع ملت‌های عربی نیست. برخی ملت‌های عربی موفق شدند نحوه تعامل درست با این موضوع را به حاکمان خود تحمیل کنند و آنها مقاومت را طبق خواسته‌های رژیم‌های عربی توصیف نکردند.
وی افزود: حتی در تونس که نشست وزرای کشور اتحادیه عرب در آن برگزار شد، همبستگی مردمی با مقاومت باعث شد دولت این کشور مصوبه مذکور را رد کند. این تحلیلگر مسائل سیاسی از موضع الجزایر و ملت مقاوم آن در راستای مواضع دولت استقبال و تأکید کرد در کشوری که یک میلیون شهید داده است ممکن نیست مصوبه ای بر ضد محور مقاومت صادر شود که با دشمن مبارزه کرده و اولین اراضی عربی اشغال شده را با زور از آن پس گرفته است.
جواد می‌افزاید: در تمامی کشورهای شمال آفریقا به ویژه در الجزایر و تونس انسان‌هایی هستند که تعصبات مقاومت و حمایت از محور مقاومت را دارند. این ملت‌ها تمامی مسائل موجود در منطقه را ازدیدگاه درگیری‌های عربی اسرائیلی بررسی می‌کنند، آنها با پلیدی‌های وهابیت و تکفیر آلوده نشده اند. وی همچنین از موضع عراق در رد تجاوز بر ضد مقاومت که نشان دهنده همبستگی دولت و ملت این کشور است، ستایش کرد.
این تحلیلگر مسائل سیاسی منطقه تصریح کرد از موضوع موسوم به اجماع تأثیرپذیر عربی از سوی جریان المستقبل و عربستان مشخص است که این اقدام تلاشی برای هدف قرار دادن مقاومت است و هدف گرفتن لبنان نیز با این منظور دنبال می‌شود. جبران باسیل وزیر خارجه اشتباه نکرده و چندین بار اعلام کرده که با دولت‌های عربی همراه است، نهاد المشنوق نیز تقریباً همین موضع را تکرار کرده است، ، با این وجود از آنها شاهد حمله‌ای اینچنینی بر ضد مقاومت نیستیم.
وی در مورد اقداماتی که لبنان در این مرحله می‌تواند انجام دهد گفت: لبنان باید در تمامی ابعاد دولتی و حقوقی و سندیکایی بالاترین حد آماده باش را داشته باشد. تحرکات لازم باید از طریق دولت لبنان و وزارتخانه‌های مرتبط صورت گیرد و لبنانی‌ها در تمامی گرایش‌ها و احزاب و سندیکاها در این راستا باید فعال شود، چرا که این موضوع به معنی اعلام جنگ بر ضد منافع لبنانی‌ها است.
جواد خاطرنشان کرد: در صورتی که لبنانی‌ها و خانواده‌های آنها از کشورهای حاشیه خلیج فارس اخراج شوند، باید این اقدام از طریق چارچوب‌های قانونی مناسب در مؤسسات بین‌المللی یا آسیایی یا عربی مربوط به کار دنبال شوند. تقابل با این سیاست‌ها در چارچوب‌های دیپلماتیک و قوانین داخلی و بین‌المللی باید صورت گیرد. وی این سؤال را مطرح کرد که حقوق اقلیت‌های لبنانی در کشورهای حاشیه خلیج فارس کجاست و چه کسی از این حقوق در برابر خودکامگی‌های مقامات این کشورها حمایت می‌کند؟
غسان جواد در مورد پیامدهای داخلی سیاست تنش‌آفرین عربستان بر ضد لبنان گفت: تیم سعودی در لبنان دچار سختی و تزلزل شده است، به ویژه سعد حریری در شرایطی به لبنان فرستاده شد که سیاست ضربه زدن به کسانی که وی در لبنان با آن ها گفتگو می کند، آغاز شد. شاید یکی از عوامل هجمه به مقاومت، تلاش برای گرفتن سازش سیاسی بر اساس شرط‌های عربستان است، البته این موضوع ممکن نیست چرا که محور مقاومت در این رابطه امتیاز نمی‌دهد و تحت فشار، مواضع خود را تغییر نمی‌دهد. البته مقاومت همواره حاضر است تفاهم‌های داخلی را برای ایجاد امنیت و ثبات در لبنان در چارچوب منشور ها و راهکارهای قانونی با انتخاب میشل عون به عنوان رئیس‌جمهور لبنان دنبال کند.
با وجود تمامی جنجال‌هایی که این رژیم‌ها به راه انداخته اند و همچنان سعی دارند سقف بیانیه‌های خود را بالا برده و خود را در موقعیت حمله – و نه دفاع- به مقاومت نشان دهند، اما ملت‌های عربی از الجزایر گرفته تا تونس و سوریه و لبنان و فلسطین و عراق و دیگر کشورهایی که هنوز صدایشان بلند نشده است، مقاومت را تأیید می‌کنند و تروریستی شمردن آن را برنمی‌تابند. افکار عمومی عربی در یک طرف و سیاست‌های برخی رژیم‌های عربی در طرف دیگر قرار دارد. این نشان دهنده بحران واقعی است که این رژیم‌ها در آن به سرمی‌برند و آینده متعلق به ملت ها و مقاومت است.
