به گزارش «سراج24»، تحولات تاریخ معاصر مردم ایران گره خورده با دو عنصر دانشجو و روحانیت بوده است، دو قشری که بدون شک تاثیرگذارترین عناصر تشکیل دهنده ی انقلاب های معاصر(انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی 57) به حساب می آیند و نمی توان آنها را نادیده گرفت چرا که حوزه تدابیر و اجرائیات آنها استلزام محور بودن را برای این دو قشر بوجود می آورد.
جنبش دانشجویی از ابتدای انقلاب مورد توجه حکومت و آنتی حکومتی ها بوده است چرا که این قشر با پیوند روحانیت، معجون شگفت انگیزی از حرکت در صراط اسلام را تولید و بعنوان موتور محرک کشور به نقش آفرینی در ابعاد مختلف انقلاب پرداخته است.
می توان اساسی ترین رکن فعالیت جنبش دانشجویی را استقلال و آزادگی آن بر مبنای اسلام ناب و حرکت در جهت توانمندسازی انقلاب اسلامی در حوزه ی انسانی و تولید نیروهای انقلابی برشمرد که جملگی این آوردها با نگاه به روحانیت و حوزه علمیه تعریف شدنی است.
نگاهی مدقانه بر مقطع پس از پیروزی در انقلاب اسلامی نشان می دهد که بخش با سابقه این جنبش(جریان فرار) از آرمانهای انقلاب و مطالبات مردمی به شدت فاصله گرفت تا آنجا که استقلال کشور را در گرو وابستگی به تمدن نو و نگاه روشنفکری در بخش های مختلف حاکمیتی می دید(این امر سبب شکل گیری تشکلی نظیر جامعه اسلامی دانشجویان در سال 65 شد که خواستگاهی کاملا دانشجویی با محوریت روحانیت انقلابی جهت حفظ وحدت سه عنصر روحانیت، مردم و حاکمیت با جنبش اصیل دانشجویی داشت).
این بخش(جریان فرار) همواره سعی داشت تا خطی را در جنبش دانشجویی هدایت کند که نگاهی غیر وحدت آمیز به حکومت داشته باشد و همواره خود را از حاکمیت جدا و البته در بزنگاههایی رقیب! تعریف کند.تئوری پردازی های این خط کاملا هوشمندانه به فتح سنگر دانشگاه و جدایی از حوزه می اندیشیدند.
اگر مقیاس فعالیت های جریان فرّار را در سه دهه گذشته موشکافانه زیر ذره بین قرار دهیم درمی یابیم که این جریان با یک مشابهت سازی کاملا غیرواقعی بصورت نرم! نقش خود را از یک جریان ضداستبدادی و ضداستکباری که تعلقات آن 2500سال ریشه دارد در دوران پس از استبداد بازتعریف نمی کند و همان مسیر را البته با نیت متفاوت در دوران انقلاب اسلامی طی می کند.
غائله سال88 منظومه ای از سرچشمه های مختلف فتنه را درهم آمیخته بود که یکی از مهمترین پارامترهای آن جریان فرّار در دانشگاههای کشور بود که سابقه ی تیر78 را «بِرند» خود می دانست.
فوران گدازه های این جریان در فتنه 88 در دانشگاههای کشور دیده شد و شد آنچه که در تیر78اتفاق افتاد اما مسئله ی بسیار مهمی که این تفکر، در پی آن می باشد ساخت نسل مشابه خود در دانشگاهها و تسری آن در بدنه عمومی دانشجویان می باشد.
کلیدواژه های این تفکر و جریان، «انتقاد از نبود آزادی واستقلال عملکرد» در حوزه دانشگاه و صدالبته در حوزهای سیاسی و اجتماعی است که در چندماهه ی اخیر توسط برخی از نسل جدیدی های این جریان در فضای رسانه های داخلی دیده می شود.
جریان فرّار با استعانت از برخی قصورات مسئولین، در چند ماهه گذشته، جوسازی های فراوان و دنباله داری علیه زیر مجموعه های اصلی حاکمیت براه انداخته است که جملگی با همان کلید واژه ذکرشده ادا می شود.
خط مرزی که سعی می کند با شالوده شکنی ها مدرن خرق عادت نماید و خود را نماد اصلی جنبش دانشجویی نشان دهد و تواما سایر ظرفیت های تشکلهای دانشجویی را زیر سوال ببرد و در سناریویی کاملا تکراری آنها را حاکمیتی نشان دهند تا از قدرت مردمی آنها بکاهد و هزینه حمایت تشکلهای دانشجویی از حاکمیت را برای آنها بسیار بالا ببرد و در ادامه بدنه دانشجویی خود را با شعار «مبارزه برای آزادی» بازیابی نماید.
این جریان همواره از نبود آزادی در تشکلهای دانشجویی و یا فشارهای پشت پرده حاکمیتی و انتقاد از تندروی ها! سخن گفته است که نمونه والای آن سخنرانی نماینده این جریان! در ضیافت ماه رمضان سالهای گذشته در محضر رهبر معظم انقلاب بوده است.
خطی که از آن زمان آغاز شده است در میتینگ های مختلف سیاسی کشور در این روزها بروز و ظهور میابد.
مسائل ذکر شده در سه دهه گذشته انقلاب نیز وجود داشت که البته با تقابل با نظریات و گفتمان های اصیل انقلاب اسلامی در دانشگاهها به انزوا رفت اما موضوعی که نگارنده از آن نگران می باشد تغییر چهره، توسط عناصر این جریان می باشد که کاملا ساختارمند عمل می نمایند.
پر واضح است که خط انشقاق، اکنون سعی می کند با حرکت در مسیر جنبش اصیل دانشجویی، در داخل این گفتمان تخم گذاری کند و هرچه سریعتر ثمره آنرا ببیند و به عبارت دیگر خط انشقاق، لباس نفاق نیز بر تن کرده است.
در پایان بایستی ذکر کرد که بر هیچ کس پوشیده نیست، جنبش اصیل دانشجویی همواره بر طبل عدالت خواهی و آرمانخواهی خود برای تکمیل پازل حکومت اسلامی محکم کوبیده است و آنجا که انحرافی در مسئولین دیده ایستاده و بعنوان حلقه ی اتصال مردم و مسئولین به مثابه یک موذن تکلیف خود را در حدود اقتضائاتش انجام داده است و همزمان از ارکان مهم و اصیل انقلاب اسلامی که دستاورد خون دویست و چندهزار شهید می باشد دفاع عاقلانه و علمی کرده است وهمین ویژگی وجه تمایز اساسی جنبش اصیل دانشجویی با جریان فرّار دانشگاهها می باشد.
هر چند که جنبش اصل دانشجویی در برخی از برهه ها از وظایفی که خود برای خود تعریف کرده است عقب مانده است.
