پیامی که رهبر انقلاب به حسن خانچی داد/ بزرگ کردن بدون شناخت افراد در صداوسیما یک اشتباه استراتژیک است/ توضیح درباره ساخت یک اثر درباره مقام معظم رهبری

به گزارش سراج24،حسن خانچی را به اجرای ابتهال‌های زیبا و گوش‌نواز می‌شناسیم. جوانی اهل شهر بندرامام خمینی(ره)  که در سال‌های اخیر در عرصه ابتهال و مدیحه‌خوانی خوش درخشیده است. از این چهره کنون، افزون بر  مدایح و ادعیه، به فراخور مناسبت‌های خاص، آثار متعدد در رثای خاندان عصمت وطهارت(علیهم‌السلام) دیده‌ایم.بر آن شدیم به بهانه کم توجهی صدا و سیما به هنر تواشیح با وی به گفت و گو نشینیم . اما بحث کلی تر شد و به کلیه آثار دینی تعمیم پیدا کرد. آنچه در پی می آید ماحصل این گفت و گو است.

چرا امروزه کمتر از تواشیح در تلویزیون اثری پخش می شود؟

ابتدا باید تعریفی از تواشیح ارائه بدهم. تواشیح این است که چند نفر در کنار هم متنی را درباره ارزشهای دینی و یا مدح اهل بیت (ع) بخوانند وتک خوان هم مطالبی را بخواند آن چند نفرنیز جواب او را بدهند. این در حالی است که در جامعه اینگونه جا افتاده که هر کس عربی بخواند انگار در حال خواندن تواشیح است. ببینید ما غنای دینی داریم ، به نظر بنده آنچه که غنای دینی را از غنا به اصطلاح رایج آن جدا می کند محتوای ارزشی و الهی آن است . در حالی که ما در غنای دینی ملودی ، صوت زیبا و آهنگ سازی را هم داریم. اما اینکه چرا توجه رسانه ملی به تواشیح کم شده است  متاسفانه این امر تنها در مورد تواشیح صدق نمی کند بلکه کلیه اثرها با محتوای دینی را شامل می شود.

در این حوزه ما در کشور مشکل داریم و خبری از تولید آثار فاخر نیست .آثاری که مردم را به محتوای دینی علاقه مند کند، نداریم. اثر وقتی فاخر باشد می تواند مخاطب عام را جذب کند. اگر شما اثری فاقد جذابیت به عنوان مثال در خصوص پیامبر عظیم الشان اسلام(ص)  و یا امام حسین (ع) تولید کنید قطعا  ً در جذب مخاطب عام ناموفق خواهید بود . در اینگونه کارها ما باید ابتدا قشر هدف را بشناسیم . ما اگر بخواهیم با اینگونه کارها قشر مذهبی را جذب کنیم که اساسا ً هنری نکردیم. زمانی این هنر ما ارزش دارد که ما قشر غیر مذهبی یا کسانی که را که تمایل چندانی به این امور نشان نمی دهند را جذب کنیم. مردم ما نیز نشان دادند که برای آثار فاخرارزش قائل می شوند و عکس العمل مثبت به آن نشان می دهند. بعنوان مثال کار صلوات خود بنده در بین مردم خوب به عبارتی گل کرد و جواب داد و از آن استقبال شد.

ضمن آنکه ما باید این آثار فاخر را نیز از شبکه های مختلف پخش کنیم نه آنرا محدود کنیم به  شبکه قرآن . هدف در رسانه ملی و سایر رسانه های سراسری ما باید چهره سازی در این حوزه باشد همانند اتفاقی که در حوزه موسیقی پاپ و یا سینما می افتد.

ارگانهای دخیل در این امر چقدر می توانند در توسعه آثار دینی نقش داشته باشند؟

 البته  از سوی ارگانهای مرتبط نیز کم کاری صورت می گیرد. این نهادها باید نخبگان هر حوزه دینی  را که هم حرف برای گفتن دارند و به اصول و ارزشهای انقلاب پایبند هستند و هم مخاطب عام اینها بپذیرد را شناسائی کنند و سپس با حمایت آنها را به جامعه معرفی کنند تا بشود اثر فاخر تولید کرد. وقتی شما چهره سازی کنید لااقل یک بخشی از جامعه را با این نخبه همراه کرده اید . نمونه آن خواننده پاپی که در عرصه هنر دینی وارد شده و جامعه و بویژه مخاطب عام با او ارتباط برقرار کرده است. البته این کار هم اصول خاص خود را دارد. نشود که این نخبگان را پرورش دهیم و پس از مدتی خود ما آنها را بسوزانیم . این عادی شدن چگونه رخ می دهد به این صورت که آنقدر کارهای مختلف با زمینه های گوناگون به وی بدهیم و از او استفاده بکنیم تا به مرور زمان چهره و هنرش برای مردم عادی و تکراری شود.

استفاده از هنرمندان خارجی در این عرصه که چند صباحی است در رسانه ملی رواج پیدا کرده را چطور ارزیابی می کنید؟

این یک اشتباه استراتژیک است که بدون شناخت کامل از این افراد آنها را در صدا و سیمای خودمان بزرگ می کنیم . یا سامی یوسف که صدا و سیما بیش از اندازه به او بها داده است. این در حالی است که افرادی بمراتب بالاتر و هنرمند تر از اینها در کشور داریم. ما باید از پتانسیل های خودمان بهره ببریم . حمایت اینها همه اش فرصت است چرا که امثال حامد زمانی و شطحی نژاد و بنده در سایه همین نظام رشد کردیم . این کشور سی سال برای ماها هزینه کرد تا در حوزه خودمان حرفی برای گفتن داشته باشیم حال نباید برای جهانی کردن این افراد برنامه ریزی کرد تا بتوانند مخاطب عام را جذب کنند؟ الان در کشور نخبه را فقط منحصر به سرآمدان ریاضی ، فیزیک و شیمی کرده اند از آنها هم باید حمایت شود ولی آیا ما نخبه نیستیم، نباید از ما حمایت کرد. اینکه مقام معظم رهبری می فرمایند حمایت از سرمایه ملی ، آیا ما سرمایه ملی نیستیم. این در حالی است که در یکی از دیدارها ایشان فرمودند ما در کشور به کارهای شما نیاز داریم.  این برای دست اندرکاران این حوزه یک پیام است.

ضمن انکه تجربه ثابت کرده که ما نباید از برخی نهادها انتظار این برنامه ریزی را داشته یاشیم که آنها یا غافلند یا برنامه ها و اهدافشان با اهداف انقلاب فاصله دارد. این کار تنها توسط نهادهای انقلابی باید برنامه ریزی شود.

به نظر شما راه برون رفت از این فضا چیست؟

به نظر من باید پیام های انقلاب را با ظرافت هنرمندانه تبیین کرد. اکثر قریب به اتفاق خالقین اثرهای دینی امروزه درصدند خیلی صریح و تند پیامهای شان را به مخاطب منتقل کنند. ما با  این پیامها موافقیم اما باید بدنبال همراه کردن کسانی باشیم که زیاد با ما موافق نیستند و یا در بعضی جاها مخالفت می کنند. هدف ما آنهاهستند.ببینید از من دوسال پیش خواسته اند تا اثری در مورد فضائل مقام معظم رهبری بخوانم . من طی این مدت بدنبال آن هستم تا اثری را تولید کنم که هم تملق نباشد چرا که حضرت آقا از تملق بشدت بیزارند و هم مخاطب عام این را بپذیرد . ما باید طی یک مدت کوتاه چند دقیقه ای کاری تولید کنیم که مردم راجذب کند و مخاطب با اختیار تام آن را گوش دهد. بعنوان مثال اگر کاری درباره حضرت عباس (ع) تولید می کنیم کاری باشد که اگر کسی با حضرت آشنائی کامل هم نداشته باشد با این اثر مشتاق آقا بشود اما متاسفانه امروزه اینگونه نیست و حمایتی در کشور صورت نمی گیرد.این ظرافت را در کلام امام خمینی (ره) و مقام معظم رهبری به وضوح می بینیم. این بزرگواران همیشه برای مخاطب عام سخن می گویند آنهم با ظرافت های خاص خودش.  

نقش رسانه ملی در این میان چیست؟

رسانه ملی باید دغدغه رشد و توسعه هنر دینی را داشته باشد. متاسفانه الان حتی تیتراژ آثار دینی ما را نیز خوانندگان پاپ می خوانند چرا باید اینگونه باشد .ما  برای مناسبتهای مذهبی مان کار فاخر نداریم که مردم از آن لذت ببرند . لازم است رسانه ملی برای چشم و گوش مردم ارزش قائل شود و در مناسبتهای مذهبی تنها بدنبال مخاطب متدین نرود بلکه باید مخاطب عام را جذب کند و نه تنها جذب کند که آنرا نگه دارد.از طرفی ما در این عرصه سیستم مان همواره دفاعی ست. یعنی منتظریم دشمن به پیامبر (ص) اهانتی بکند بعد ما برای دفاع از پیامبر (ص) اقدامی بکنیم . منتظریم یه رهبرمان توهین بشود بعد اقدام کنیم یا اسرائیل به لبنان و غزه حمله کند بعد ما کاری بکنیم به عبارتی همیشه منتظریم . ضمن آنکه اگر کاری هم ساخته می شود پایدار نیست فقط بدرد همان زمان می خورد. مثلا ً در جریان حمله به غزه اثر تولید کردیم و دائم نیز پخشش کردیم حال که حمله تمام شد دیگر هیچ . باشد در بایگانی رسانه ملی تا حمله بعد . اینگونه کارها مخاطب را فراری می دهد.