به گزارش «سراج24»، امسال سینمای ایران سال نه چندان خوبی را آغاز کرد.در سالهای پایانی ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد چند دسته گی ها در سینما به اوج خود رسیده بود و سینمای ایران زیر سایه حب و بغض های گاهی شخصی و گاهی سیاسی برای ادامه حیات خود تقلا می کرد.
در پی تعطیل شدن خانه سینما به دلایل واهی توسط مسئولان ارشاد قبلی،امسال سینمای ایران در حالی پا به سال92 گذاشت که از سویی نهاد صنفی مورد اعتماد اهالی سینما یعنی خانه سینما با یک تعطیلی اجباری و تهدید به انحلال روبرو بود و از سویی دیگر عده ای به پشتوانه حمایت ارشاد و با امکانات فراوان،دست به تاسیس سازمان صنفی جدیدی زده بودند.این افراد که برخی از آنها از جمله بدنام ترین اعضای خانواده سینما بودند، با ادبیات لمپنی خود مدام دست به انتشار نامه هایی عجیب می زدند یا با انجام مصاحبه های توهین آمیز،سعی در ترساندن سایر اهالی سینما برای همراه کردن آنها با صنف جعلی خود داشتند.
سینمای ایران هم در این میان وضع بهتری نداشت.از زمانی که همزمان با هدفمندی یارانه ها،هزینه تولید فیلمهای سینمایی ناگهان چند برابر شد،رونق تولید از سینمای ایران رخت بر بست و این وضع در سال 92 هم همچنان سینما را تهدید می کرد.تولید آثار سفارشی و فرمایشی که بعضا با بودجه های میلیاردی ساخته می شد،آفتی بود که در سال 92 به شکل خطرناکی در سینمای ایران وجود داشت و نورچشمی ها و پسرخاله ها با این امتیاز ویژه مشغول تولید فیلم در سینمای ایران بودند. یکی از مهمترین وعده های حسن روحانی در زمان تبلیغات ریاست جمهوری،بازگشایی خانه سینما بود.او که در زمان حضور در مناظره های انتخاباتی یا دیدارهای مردمی خود بارها بر آن نکته تاکید کرد،پس از انتخاب به عنوان رییس جمهور با انتخاب یک شخصیت فرهنگی میانه رو به عنوان معاونت سینمایی،نشان داد که می خواهد اعتدال درسینما به وجود بیاید. سینماگرانی که چند بار با تجمع مقابل خانه سینما،مانع تحویل آن به صنف خود خوانده دولتی شده بودند،از این انتصاب استقبال کردند و در روز 21 شهریور همزمان با روز ملی سینما،دوباره در خانه سینما که جایگاه صنوف سینمایی بود،بر روی اهالی سینما باز شد.
البته از همان زمان باز شدن خانه سینما،همان صنوف خود خوانده و رانت داران تلاش بسیاری برای به حق نشان دادن خود و غیر قانونی خواندن خانه سینما کردند اما هوشمندی اهالی سینما و مدیران خانه سینما که با برگزاری مجامع عمومی صنوف مختلف،ساز و کار قانونی این خانه را نشان دادند و این نقشه ها هم با شکست روبرو شد. از زمان بازگشایی خانه سینما،همه توجه ها معطوف به جشنواره فیلم فجر شد.جشنواره ای که ویترین تولیدات سالیانه سینمای ایران است و سی و دومین دوره آن در اولین سال دوره جدید ریاست جمهوری ،اهمیت بسیاری داشت.این اهمیت از این جهت بود که بسیاری از فیلمسازانی که به هر دلیلی در دولت قبلی کار نکرده بودند یا کارهای خود را ارائه نداده بودند،در این دوره در جشنواره فیلم فجر حضور داشتند و چشم همه به این کارها بود.
با انتخاب علیرضا رضا داد که از مدیران با سابقه و خوشنام دولتی در حوزه سینما بود به دبیری جشنواره فیلم فجر،امیدها برای برگزاری یک جشنواره با کیفیت و با شکوه در دلهای دوست داران سینما زنده شد،امیدهایی که با برگزاری جشنواره تغییرات زیادی کرد.
البته نحوه برگزار جشنواره سی و دوم فجر نسبت به سالهای قبل بهتر شده بود و حداقل در نیمه اول جشنواره،شاید نظم و ترتیب بیشتری در برگزاری نسبت به سالهای قبل داشت اما مشخص بود افسردگی ناشی از دوران هشت ساله پاکترین دولت تاریخ در ایران!بر آثار فیلمسازان تاثیر گذاشته و فیلمها کم جان و کم رمقند.
از سوی دیگر در جشنواره امسال شاهد بودیم که فیلمسازان نامدار و بزرگی با آثار ضعیف و بد کیفتی حاضر بودند.گویی کودک چهارده ساله با چند میلیارد پول دست به ساخت فیلمی زده که نه دنیا دارد،نه آخرت.از آن جالبتر هم حاشیه سازی های بعضی سینماگران همزمان یا بعد از جشنواره فجر بود که بر سر جایزه های نگرفته یا حمایت از فیلمهای متوسط و تبدیلشان به آثار سینمایی برتر صورت گرفت.حاشیه هایی که هنوز ادامه دارد و مشکل جدید سینمای ایران است.
سینمای ایران در حالی به استقبال سال 93 می رود که هنوز زیر بار مشکلات اقتصادی و بحران مخاطب است و کمبود سالن دارد.سینمایی که هنوز رانت خواران و مدعیان بسیار دارد و همه برای آن بزرگتری می کنند و حالا عده ای هم به حاشیه سازی برای خود و فیلمهایشان در سینما مشغولند.باید امیدوار بود که در سال آینده سینمای ایران به ثبات و امنیت بیشتری برسد تا این هنر- صنعت مهم،سودی هم برای ملت ایران داشته باشد./شبستان
