از اخلاص کمیل تا مکاشفه حبیب

خاطراتی که در پی می آید، روایت دو جلوه از ظهور اخلاص و معنویت در جبهه های دفاع مقدس هشت ساله است. جنگی که پیر فرزانه انقلاب، امام روح الله (قدس سره الشریف) آن را "گنج" خواند.

 

 

 

*اخلاص کمیل

 

"سیداسماعیل موسوی" جانباز و امدادگر دوران دفاع مقدس نقل می کند:

در عملیات کربلای یک در منطقه عملیاتی مهران مستقر بودیم. روزی سردار "کمیل کهنسال" و سردار شهید "محمدرضا عسکری" که از فرماندهان لشکر ویژه 25 کربلا بودند، به بهداری آمدند. سردار کمیل اظهار ناراحتی کرد (البته این اظهارات بر اساس گفته شهید عسکری بود، خودش می گفت: چیزی نیست.)

 

از رفتار شهید عسکری اینطور برمی آمد که سردار کمیل را با اصرار به بهداری آورده تا مداوا شود.

شهید عسکری من را به خاطر همشهری بودن می شناخت. او روحیات سردار کمیل را خوب می دانست که در حین عملیات و برای همدردی با مجروحان و جانبازان، از تزریق آمپول مُسکن خودداری می کند. به من گفت: «اگر کمیل از تو پرسید که چه آمپولی می خواهی بزنی؟ نگو که مُسکن است؛ اگر بگویی نمی گذارد بزنی.»

 

من از پیش آن ها رفتم تا وسایل تزریق را آماده کنم. بعد از آماده کردن آمپول، برگشتم. سردار کمیل با دیدن آمپول پرسید: «اول بگو این آمپول چیه که می خواهی به من بزنی؟»

 

گفتم: «آمپول است و برای شما هم چون درد دارید، لازم است.»

 

فهمید که آمپول مسکن است، به همین خاطر گفت: «نه؛ من می خواهم مثل بسیجی ها باشم، مُسکن نمی زنم. مگر شما به مجروحان مُسکن زده اید؟»

 

هرچه اصرار کردم، او نگذاشت آمپول را تزریق کنم و با همان حال رفت.

 

 
سردار کمیل کهنسال


 

طی مدتی که سردار در بهداری ماند و قسمت های مختلف را بازدید کرد، من به اتفاق شهید عسکری دوری زدیم.

 

شهید عسکری به من گفت: «سید! شماها مثل فرشته هائید؛ انگار شما بالای سر همه هستید. اینجا که نشسته بودی، انگار پنج نفر بودند.»

 

برای اینکه پاسخی داده باشم گفتم: «مگر خداوند نگفته که جلوی چشم دیگران اینجوری می شود؟»

 

او گفت: «من که دیگران نیستم.»

 

ولی من گفتم: «چون در لباس پرستاری نیستی، اینطوری به نظر می آید. اگر مجروح شدی می دانی که این پرستاران اند که در لباس بسیجی و رزمندگی به مجروحین با جان و دل و عشق رسیدگی می کنند.»

 

 

سردار رشید اسلام شهید محمدرضا عسکری

 
مدتی با همین صحبت ها گذشت. انگار که مرغ سعادت روی شانه هایش نشسته باشد، در همین هنگام سردار کمیل آمد و با هم رفتند و در گرماگرم عملیات قرار گرفتند.

 

سردار شهید محمدرضا عسکری برای کنترل و هدایت نیروها به خطوط مقدم رفت و از ما جدا شد. او در عملیات شرکت کرد و شب، بچه های پیک خبر آوردند که برادر عسکری شهید شد و جنازه اش در منطقه عملیاتی مانده و مفقود است.

 

*مکاشفه حبیب

 

شهدا در جبهه های نور به مقاماتی می رسیدند که هر سالک الهی برای رسیدن به آن مقامات سال ها می کوشد. نزدیکترین و زیباترین طریق سیر الی الله را می شد در جبهه ها یافت. سردار کمیل کهنسال در خاطره ای زیبا از مکاشفه یک شهید والامقام می گوید:

 

 

شهید "حاج فرضعلی احمدی" پیرمردی بود عارف. در مهاباد با هم آشنا شدیم. مهر و محبتش در دلم رخنه کرده بود و از آن به بعد در تمام مناطق عملیاتی همیشه با هم بودیم. او برایم همچون یک پدر بود.

همیشه در کوله پشتی اش یک قوطی داشت و خرج هایی هم همراهش بود. خیلی راحت، خاروخاشاک را جمع می کرد، آب می ریخت داخل قوطی و خیلی سریع، حتی در خطوط عملیاتی، چای دم می کرد.

انسان عجیبی بود. با نماز شب ها و ناله و گریه هایش مرا به شدت منقلب می کرد.

 

 
شهید والامقام حاج فرضعلی احمدی

 

 

یک شب در منطقه کرخه نور بودیم. قبل از عملیات فتح المبین، دعای کمیل برگزار شد. من آن زمان فرمانده گردان بودم و حاج فرضعلی هم مثل یک پدر در کنارم بود. بعد از دعای کمیل برگشتم به سنگر؛ حاجی هم پشت سرم آمد. آن زمان دعای کمیل ها عموماً تا نیمه شب حتی گاهی اوقات تا صبح طول می کشید.

 

 

دیدم حاج فرضعلی از گریه زیاد، هق هق می کند و می خواهد یک چیزی به من بگوید. با همان حالت، دستش را گذاشت روی شانه ام و گفت: «کمیل! من در مراسم دعا یک چیزی دیدم.»

 

من هم از گریه های حاجی دلم گرفت و با این حرفش متعجب شدم؛ او خیلی آرزوی شهادت می کرد. گفتم: «حاجی! چی دیدی؟»

 

حاج فرضعلی در جوابم گفت: «وقتی دعای کمیل تمام شد، همانجا سر جایم نشستم. در عالم خواب و بیداری یکدفعه دیدم یک صحنه ای جلوی چشمانم ایجاد شد؛ یک میدان وسیعی بود؛ گروه هایی را دیدم که در حال رفت و آمد هستند. برایم سؤال شده بود و با خود می گفتم: اینها چه کسانی هستند؟ اینجا دیگر کجاست؟ در همین لحظه ناگهان یک نفر از پشت دست گذاشت روی شانه ام و گفت: "حاج فرضعلی! اینجا صحرای قیامت است."



عده ای را می دیدم که به سویی می روند؛ پاهایشان مثل انسان است ولی سرهایشان مثل حیوان! انواع و اقسام حیوانات هستند. عجیب تر اینکه مثل انسان ها بر روی دو پا راه می روند. کسی که پشت سرم بود و من نمی توانستم ببینمش، دوباره پشتم را با دستش زد و گفت: "این ها همان آدم هایی هستند که به طبیعت حیوان زندگی کردند و هرکدام به شکل یک حیوان متفاوت ظاهر شدند."

 

گروهی دیگر را دیدم که سرهایشان به یک سمت افتاده و یک چیزی هم بغلشان است، شبیه به یک تخته بزرگ که رویش خط خطی بود. باز هم برایم سؤال شد و دوباره همان دست به پشتم خورد و گفت: "اینها امیدی برای نجات نمی بینند. اینها ناامیدند از عمل خودشان."

 

عده ای را دیدم که یک تابلوی سفید و روشن بغلشان است. خیلی خوشحال و بشاش به سویی می روند. دوباره آن دست به شانه هایم خورد و گفت: "این ها به اعمالشان امیدوارند."

 

جمعیتی را دیدم که روی پای خودشان می رقصیدند و نورانی بودند. به حدی نور از سر و صورتشان می تابید که وقتی این نور به زمین می خورد، اثرش ماندگار می شد و از بین نمی رفت. بار دیگر آن دست به شانه ام خورد و گفت: "اینها شهدا هستند."»

 

 از سمت راست: شهید حاج فرضعلی، سردار کمیل کهنسال، سردار شهید ذبیح الله عالی

 

 

شهدای ما به مقام مکاشفه رسیده بودند. حاج فرضعلی این پیرمرد عارف لشکر 25 کربلا، تمام دغدغه اش شهادت بود. او حبیب بن مظاهر لشکر بود. این مکاشفه ای که برایش اتفاق افتاده بود را برایم تعریف کرد و هق هق گریه هایش بیشتر شد.

مدام آرزوی شهادت می کرد و زیستن در دنیا برای این پیرمرد عاشق، سخت شده بود. اواخر جنگ خیلی گریه می کرد، می گفت: «کمیل! همه رفتند و من پیر شدم. محاسنم سفید شد ولی هنوز شهید نشدم.»

 

شهادت حق حاج فرضعلی بود و بالاخره آن پیرمرد بی سواد عاشق، که کلاس درسش مکتب عشقبازی امام(ره) بود، از دانشگاه جبهه فارغ التحصیل بندگی شد و چه زیبا به ملکوت اعلی پر کشید.

یاد و نامش همیشه در دلم جاری است و دست پدرانه اش بر سرم را هیچ گاه فراموش نخواهم کرد.