به گزارش سراج24: تیم ملی فوتبال ایران امسال موفق شد به جام جهانی 2014 فوتبال برزیل راه یابد و میلیون‌ها نفر ایرانی را خوشحال کند؛ یادمان نمی‌رود همین چهار سال پیش بود که از جام جهانی بازماندیم و تیم ملی فوتبال آن زمان نتوانست خواسته همین میلیون‌ها نفر انسان را محقق کند، چند روزی چه حسرتی در میان جوانان موج می‌زد.
اما به هر حال در این دوره هم اگر چه باز صعود تیم ملی ایران با «اما و اگر»های زیاد و توسل مردم به ائمه معصومین(ع) همراه بود، ولی بالأخره توانستیم به برزیل راه یابیم و دل مردم شاد شد؛ بماند در آن بازی آخر، 90 دقیقه چه فشار‌هایی بر مردم وارد شد.
شادی وصف‌ناپذیر مردم در شب 28 خرداد 92 جالب و باشکوه بود و جای «دست مریزاد» به فوتبالیست‌های جوان کشور را داشت؛ به قول معروف «بچه‌ها متشکریم».
اما در این میان موضوعی نه چندان جالب و منطقی که در حال باب شدن است، هیجان‌زدگی بیش از حد مسئولان پس از پیروزی ورزشکاران در میادین مختلف ورزشی است.
این روزها پس از پیروزی برخی از تیم‌های ملی کشورمان در رشته‌های ورزشی خاص، به خصوص کشتی و فوتبال، شاهد دست و دل بازی‌هایی هستیم که ممکن است کمی با مذاق مردم و یا بخشی از آنها خوش نیاید.
برای آگاهی از این دست و دل‌بازی‌ها کافی است سری به آرشیو رسانه‌ها (مطبوعات و خبرگزاری‌‌ها) بزنید و تصمیم‌های دولتمردان در قبال این پیروزی‌ها را ببینید؛ بخشی از آنها جهت اطلاع آورده شده است:
- براساس اعلام سازمان تربیت بدنی ورزشکارانی که مدل طلای المپیک را کسب کردند 150 سکه، ورزشکاران نقره‌ای 75 سکه و برنزی‌ها 50 سکه بهار آزادی به عنوان پاداش دریافت خواهند کرد.
- مراسم تجلیل از المپیکی‌های کشتی: وزیر اقتصاد و دارایی 39 سکه به کشتی‌گیران پاداش داد.
- هدیه عباسی با فوتبالیست‌ها بعد از بازی با قطر: هر نفر 150 میلیون ریال.
- هدیه وزیر به فوتبالیست‌ها بعد از بازی با کره در بازی رفت: هر نفر 200 میلیون ریال.
- هدیه رئیس‌جمهور به فوتبالیست‌ها برای صعود به جام جهانی: اعطای 50 میلیون تومان پول نقد و اجازه واردات خودرو
آقای رئیس جمهور اجازه واردات خودروی خارجی از کجا آمده و براساس کدام قانون درست است؟ از مرز‌های ایران؟ مگر خود شما نبودید که مدعی بودید قوانین گمرکی باید اصلاح شود؟ چرا به ناگاه تصمیمی می‌گیرید که ممکن است عواقب زیبایی نداشته باشد؟
البته که همگان بر تلاش و از خود گذشتگی تمامی شیرمردان و جوانمردان ورزش این مرز و بوم اذعان دارند؛ کسب مدال‌های جهانی قطعاً غرور آفرین و مایه مباهات است و جا دارد قدردانی ویژه از این جوانمردان به عمل آید؛ اما مگر همه قدردا‌نی‌ها از نوع مادی است؟ یا اصلاً مادی هم باشد چه کسی این ارقام را تعیین کرده است؟
مگر نه آن است که این کسب افتخارات بسیار با ارزش است، حال متولی این ارزش‌گذاری برای افتخارات کیست؟ مگر می‌شود یک افتخار ملی را با پول و سکه و حواله خودرو ارزش‌گذاری کرد؟
ورزشکاران و جوانمردان این مرز و بوم به واسطه کسب این افتخارات برای کشور‌های اسلامی، اجر خود را از خدای خود می‌گیرند که در برابر این قدردانی‌های مالی دولت از محل بیت‌المال، دریایی در مقابل قطره است.
اما به هر حال در این میان مبالغی از محل بیت‌المال پرداخت می‌شود و چون اسم بیت‌المال بر آن نهاده شده است، قطعاً باید رضایت مردم را هم به دنبال داشته باشد.
در شرایط فعلی اقتصادی، مردم این روزها خود با مشکلات عدیده‌ای رو‌به‌رو هستند و شاید قدرت هضم این رقم‌های نجومی برایشان مشکل باشد.
آن پدر خانواده‌ای که برای دریافت 3 میلیون تومان وام باید مدت‌ها دنبال ضامن و سفته و گواهی‌های اداری و چهار ماه انتظار در صف دریافت وام باشد، شاید برایش جای سؤال است که وقتی من نمی‌توانم یک خانه مناسب برای محل زندگی خانواده‌ام اجاره کنم، چرا دولتمردان یک کشور اسلامی باید این گونه دست و دل بازی کنند؟ اصلاً از چه محلی این دست و دل بازی‌ها خرج می‌شود؟ مگر نه آنکه از بیت‌المال است؟
آقای رئیس‌جمهور شما بهتر از من می‌دانید که بیت المال، در نظام اقتصادی اسلام، بیشترین مباحث را به خود اختصاص داده و از جایگاهی خاصی برخوردار است.
حضرت علی (ع) که مظهر عدالت و حراست از بیت‌المال است، می‌فرمایند: «بیت المال نه مال شخصی امام است و نه مالِ فردی از مسلمانان، بلکه بیت المال، از آنِ مسلمانان است که در اختیار امامِ مسلمانان گذاشته می‌شود تا به عدل، به مصرف مسلمانان برسد؛ این اموال غنیمتی گِرد آمده از مسلمانان است که با شمشیرهای خود به دست آورده‌اند،... دسترنج آنان، خوراک دیگران نخواهد شد.»
آقای رئیس‌جمهور تاکنون از چند کارآفرین که برای صدها جوان از جیب خودش اشتغال ایجاد می‌کند، چنین قدردانی‌هایی نجومی شده است؟
آقای رئیس دولت شاید برای مادری که شوهر خود را از دست داده است و اکنون سرپرست یک خانواده چهار نفره با دو فرزند دو قلوی 6 ساله است، مهم نباشد تیم ملی فوتبالمان به برزیل می‌رود، یا نرود، اصلاً نرود؛ چه برسد که در برابر این پیروزی که وظایفشان است، هدیه با ارقام نجومی هم از جیب بیت‌المال دریافت کنند، اما او نتواند حتی اسم بچه‌هایش را در یک مدرسه دولتی ثبت کند، چون مدیر مدرسه دولتی هم این روزها برای ثبت‌نام دانش‌آموزان بر خلاف قانون پول می‌گیرد(به بهانه کمک به مدرسه،پول آسفالت،آب،برق،گاز و هزاران بهانه دیگر) و نظارتی هم بر آن نیست.
شاید بگویید تمام دنیا این پول‌ها را به ورزشکاران می‌دهند، بله می‌دهند، ولی نه از بودجه کشور، در تمام دنیا تیم‌های باشگاهی، خصوصی هستند و پولهای آنچنانی هم می‌دهند و پولهای آنچنانی هم از تجارت بازیکن و جابه جایی بازیکن و یا تبلیغات شرکتها به دست می‌آورند، اما این آمار و ارقام برای ملی‌پوشان مصداقی ندارد.
ما کشور اسلامی با معیار‌های اسلامی خودمان هستیم و کاری به برخی نگرش‌های سرمایه‌ای در نظام‌های سرمایه‌داری نداریم که صد البته در آنجا هم از این دست و دل بازی‌های ناعادلانه چندان نمودی ندارد و قانون‌مداری در پرداخت‌ها حرف اول را می‌زند.
آقای احمدی نژاد چرا یک خانواده باید یک ماه منتظر دریافت یارانه 45 هزار تومانی‌اش باشد که برای خرید یک هفته‌ای سبد خانوار هم کفاف نمی‌کند، اما شما از جیب بیت‌المال به یک جوان 25 ساله مجرد که قرارداد سالیانه میلیاردی با تیم‌های باشگاهی دولتی می‌بندد و بزرگترین نمایشگاه‌های اتومبیل و خانه‌‌های آنچنانی در بالای شهر دارد، حواله خودرو و پولهای میلیونی هدیه می‌دهید؟ آخر از کجا؟
آقای رئیس‌جمهور تا به حال به این فکر کرده‌ای که چرا در دو تیم پر طرفدار دولتی ایران باید میلیاردها تومان پول هزینه شود، آن هم از جیب بیت‌المال، تا یک عده بتوانند خانه، مغازه و املاک خود را در ایران و کشور‌های خارجی افزایش دهند، در حالی که یک جوان کارگر معمولی متأهل این جامعه قدرت اجاره مسکن را ندارد.
آقای احمدی‌نژاد شما که دم از عدالت و حمایت از مستضعفان می‌زنید، آیا توانستید در برابر انعقاد قرارداد‌های میلیاردی در دو تیم فوتبال باشگاهی دولتی بایستید؟ آیا بازیکنان سقف قرارداد 400 میلیونی سالانه را رعایت کردند؟
آقای رئیس‌جمهور شما قطعاً می‌دانید هر یک از بازیکنان این دو تیم دولتی چه ارقام نجومی از باشگاه فرهنگی-ورزشی خود دریافت کرده‌اند، آیا با این ناعدالتی‌ها مبارزه کردید؟
آقای رئیس دولت آن روز که به آذربایجان شرقی رفتید و پیش زلزله‌زدگان روستای شهرک پایین در شهرستان هریس نشستید، را فراموش نمی‌کنم؛ ناراحتی از بروز این حادثه در چشمانتان موج می‌زند؛ شما خود درد کشیده‌اید، چرا باید حق این مردم از جیب این مردم به جیب عده‌ای خاص برود که برخی از آنها بخواهند هر روز اتومبیل‌های میلیاردی خود را متنوع کنند که مبادا در طول یک هفته فقط یک خودرو سوار شده باشند و کسر شأنشان نباشد.
همان زلزله سخت آذربایجان بود معاون اول شما قول داد ظرف یک ماه خانه برای روستائیان زلزله‌زده فراهم شود، شد؟
آقای رئیس‌جمهور مگر نه این است که همه ورزشکاران آرزوی پوشیدن پیراهن تیم ملی را دارند؛ مگر نه این است که پوشیدن پیراهن تیم ملی یک کشور اسلامی برای یک ورزشکار بزرگترین هدیه در قبال تلاش‌‌های اوست، مگر نه این است که ورزشکاری که پیراهن تیم ملی را پوشید، در قبال این افتخار باید و باید برای رضایت مردم تلاش کند و از این اعتماد مردم به خودش متشکر باشد، مگر نه این است که ورزشکاری که مفتخر به پوشیدن پیراهن مقدس تیم ملی ایران شد، باید در میادین ورزشی جهانی تمام تلاش خود را داشته باشد؟ اصلاً مگر ورزش برای سلامتی روح و جان نیست؟ قطعاً همان سلامتی شخص برایش بزرگترین نعمت و هدیه است.
حال می‌دانید این قدردانی‌های بی رویه شما در قبال انجام وظیفه بعداً چه انتظاراتی می‌آفریند؟ ملی پوشان وظایف خود را به نحو احسن انجام داده‌‌اند و اجرشان نزد خدا محفوظ است، قطعاً دولت هم باید در قبال این تلاش آنها قدردانی خاصی داشته باشد، ولی قیمت این قدردانی را چه کسی تعیین می‌کند؟ مگر نمی‌گویند ارزش هدیه به قیمت آن نیست، بلکه به نیت است؟
آقای رئیس‌جمهور شما در شرایطی حرف از هدیه سکه زدید و به هر یک از المپیکی‌ها صدها سکه دادید که آن زمان دولت می‌گفت بازار دلار و سکه را «جمشید بسم‌ال..» بالا و پایین می‌کند، در شرایطی صدها سکه به هر نفر می‌دادی که قیمت سکه نجومی و در بازار ملتهب شده بود و برای مردم یک ربع سکه هم بسیار با ارزش بود.
آقای احمدی‌نژاد خودتان بهتر می‌دانید در این مرز و بوم بسیاری هستند که در عمر خود هنوز رنگ سکه بهار آزادی را ندیده‌اند و از ربع و نیم آن هم سر در نمی‌آورند؛ حال باید از بیت‌المال این مردم این هدایا به عده‌ای خاص پرداخت شود، آقای احمدی‌نژاد همین روستائیان به شما رأی دادند که از بیت‌المال آنها حراست کنید.
آقای رئیس‌جمهور می‌دانید که حضرت علی (ع) در جایی دیگر درباره بیت‌المال می‌فرمایند: «اگر اموال (بیت المال) از خودم بود، به گونه ای مساوی، در میان مردم تقسیم می کردم ، تا چه رسد که جزء اموال خداست! آگاه باشید! بخشیدن مال به آنان که استحقاق ندارند ، زیاده روی و اسراف است ، [هرچند] ممکن است در دنیا ، ارزش دهنده آن را بالا برد ، اما در آخرت ، پست خواهد کرد! و [هرچند] ممکن است که در میان مردم ، گرامیش دارند ، اما در پیشگاه خدا، خوار و ذلیل است.
آقای رئیس‌جمهور دوست‌داشتنی، به هر حال انتظار داریم با چنین رفتار‌های، توقعاتی ایجاد نکنید که از این پس هر کس مفتخر شد، پیراهن تیم ملی را بپوشد و ارزشی برای این مرز و بوم بیافریند، منتظر دریافت پاداش‌های آنچنانی باشد و بخواهد پیروزی را فقط با نیت کسب مادیات به دست آورد که البته ارزش چنین پیروزی از پشیزی هم کمتر است، آقای احمدی‌نژاد کاری نکنید دولت‌های بعدی نتوانند این توقعات و انتظارات را جمع کنند.
آیا وظیفه دولت گسترش ورزش همگانی برای سلامت مردم از بودجه نیست،پس چرا این همه بودجه فقط صرف ورزش قهرمانی آنهم از نوع فوتبالی می‌شود؟
و در پایان همان جمله تکراری این روزها: «دلمان برای احمدی‌نژاد 84 تنگ شده است».
