به گزارش گروه وبگردی « سراج24 »، کمتر از یک ماه از حادثه قتل سرباز انگلیسی در خیابانی در حومه لندن می‌گذرد. روز چهارشنبه ۲۲ می ۲۰۱۳ (۱ خرداد ۹۲) دو مهاجم نیجریه‌ای تبار، یک سرباز انگلیسی ارتش را به وسیله چاقو و ساطور در ملأعام به قتل رساندند و به جای فرار، در مقابل دوربین‌ها و دیدگان شاهدان عینی، هدف خود را تلافی سیاست انگلیس علیه مسلمانان عراق و افغانستان اعلام کردند. پس از این حادثه دلخراش، مسئولان امنیتی انگلیس، احتمال دادند که قتل فجیع این سرباز، یک اقدام تروریستی بوده است. اما چه زمانی به یک واقعه خشونت‌آمیز "تروریستی" می‌گویند؟
بعد از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ هنگامی که تصاویر "محمد عطاء" عضو شبکه تروریستی القاعده و مظنون اصلی حوادث، منتشر شد، طوفان تبلیغاتی که علیه مسلمانان به راه افتاد، یک هدف را در اذهان عمومی دنبال می‌کرد و آن اینکه "تروریست" کسی است که قرآن می‌داند و ریش دارد!
این تزریقات مسموم، به مدت ۱۲ سال، هجمه وسیع جنگ روانی علیه قشر عظیمی از مردم دنیا را در پی داشت. تا اینکه بعد از انفجارهای بوستون‌گیت در آوریل ۲۰۱۳ کاخ سفید یک سناریوی مبهم دولتی را تکرار می‌کرد، گویی انظار مردمی باید به این نتیجه می‌رسیدند که "تروریست" ممکن است بدون ریش بوده و حتی همسر آمریکایی داشته باشد.
اکنون قتل سرباز آمریکایی در ماه می ۲۰۱۳ خشم عمومی مردمی را برانگیخت که دولت می‌کوشد همواره مسلمانان را در چشم آنان به "بمب‌های ساعتی" بشناساند. این بمب‌ها هر لحظه، در هر ساعت از روز و در هر مکان عمومی و شهری ممکن است ناگهان عمل کند. وحشت‌پراکنی از مسلمانان و القای ترس از احکام دین اسلام، به گزینه‌ای سیاسی برای جنگ سیاستمداران در قبال رخدادهای منطقه تبدیل شده است.
"اریک رادولف" (Eric Rudolph) در بازی‌های المپیک سال ۱۹۹۶ «آتلانتا» اقدام به بمب‌گذاری نمود و چهره این رقابت‌ها را مخدوش کرد.
در جریان این بمب گذاری تروریستی، ۲ نفر کشته و ۱۱۱ نفر مجروح شدند. وی اظهار داشت که با هدف «خشمگین کردن، عاجز ساختن و شرمسار کردن دولت واشنگتن در چشم جهانیان»، دست به این اقدام زده است. او می‌خواسته دولت را به لغو بازی‌ها، یا حداقل ایجاد وضعیت ناامنی در خیابان‌های اطراف ورزشگاه‌ها مجبور کرده و در نتیجه، مقادیر فراوان پول سرمایه‌گذاری شده برای این بازی‌ها را از بین ببرد. «بیل کلینتون» رییس جمهور وقت آمریکا یک روز بعد از بمب‌گذاری، این عمل را یک اقدام شنیع توصیف کرد. گرچه این اقدام موجب وحشت آمریکا و المپیک آتلانتا شد و بمب‌گذاری‌های گاه و بیگاه "القاعده" یا سایر گروه‌های اسلامگرای افراطی، به عنوان تروریسم تعریف می‌شود، اما رادولف، هیچگاه به عنوان تروریست محکوم نشد.
آنچه مسلم است اینکه دولت آمریکا به ریاست "جورج دبلیو بوش"، نخستین مطرح‌کننده اتهامات و عوام‌فریبی‌های جسورانه علیه مسلمانان بود. عوام‌فریبی‌هایی که شاید در آغاز قرن ۲۱ توانست مردمی خسته از خشونت را با خود همراه سازد اما در نهایت هر سال با گزارشات آماری سازمان پلیس بین‌الملل ("اینترپل") و نظامی‌گری‌های پی‌درپی آمریکا، بیشتر رنگ باخت. گزارش آمارهای مختلف از وقوع "ترور" و پس‌زمینه‌های آن، حاکی از آن بود که اتفاقاً خود دولت‌هایی که بلندگوی شکایت از تروریسم را در دست گرفته‌اند، به نقض حقوق بشر متهم هستند.
نقشه شدت اقدامات تروریستی در کشورهای جهان- سال ۲۰۰۹
البته کاخ سفید، برای پیاده کردن راهبردهای جنگی، شدیداً به "سناریوهای دروغ" (Error-Szenarien) احتیاج داشت و دارد؛ لذا بحث "ترور" را هر جا که می‌شد، در مسائل داخلی و خارجی خود گنجانده است.
تمامی وقایع "تروریستی" اخیر در جهان، تبدیل شدن کلیدواژه "تروریسم" به محور مذاکرات، فعالیت‌ها، رویکردها و راهبردهای سیاست داخلی و خارجی دولت‌های گوناگون و برخورد سیاستمداران با آن سبب شده تا سایت تحلیلی "کامپکت ماگاسین" (compact magazin) به نتیجه قابل تأملی در این زمینه برسد:
اگر «ت»ی "تدلیس" و فریب را از "تروریسم بین‌المللی" (international Terrorism) حذف کنیم، می‌شود "اروریسم بین‌المللی" (international Errorism) !!! در نتیجه اگر تمام عبارات و جملات با این موضوع، این چنین خوانده و نوشته شوند، به فرهنگ پرده برداشته‌ای از اصول استکباری برخورد می‌کنیم که مصداق‌های فراوانی برای آن وجود دارند اما در اینجا به چند نمونه از آن بسنده می‌کنیم:
مبارزه با اِروریسم= Error به معنی خطا، در بحث حاضر به خطا در انتقال اخبار صحیح رسانه‌ای اشاره دارد که اعتراض و مقاومت مخاطب را برمی‌انگیزد.
حادثه اروریستی= حادثه‌ای خشونت‌بار اما جعلی (Error) که متهمان یا مظنونین آن، چه با همدستی مستقیم و چه غیرمستقیم سازمان‌های امنیتی، قرار است دست‌آویزی برای سیاست‌ها و برنامه‌های آتی باشند.
انگیزه‌های اروریستی= برخی تحولات اقتصادی و سیاسی، بدون کسب مشروعیت عامه، اساساً امکان‌پذیر نیست. این مهم‌ترین انگیزه برای فریب (Error) عوام و توجیه آغاز جنگ‌های نظامی است.
رژیم‌های مبتنی بر ارور= حکومت‌های مبتنی بر القای رعب و وحشت برای پیاده سازی مقاصد دیپلماتیک، مردم خود را با دروغ (Error)، دچار اشتباه در قضاوت می‌کنند.
حامیان اروریست= کشوری مانند ایران که خود در طول تاریخ، همواره قربانی تروریست بوده و چهره‌های شاخص و اندیشمندان خود را از دست داده است یا دولت سوریه که هزینه‌های بسیاری برای مقابله با تروریست‌های تجهیزشده از سوی آمریکا، بر دوشش تحمیل شده، در یک صحنه‌گردانی هدفدار و نادرست (Error)، حامی تروریست معرفی می‌شوند.
