این رجبیون…
ماه رجب پایان یافت با تمام مبارکی هایش، با اشک های که محبین امیرالمومنین در شب ۱۳ رجب برای همسر فاطمه سلام الله علیها ریختن، با ناله هایی که دل سوختگان کربلا در فراق خواهر ارباب بی کفن از عمق جان سر برآوردن و با مبعثی که کرامت اخلاق رسول الله با قدری تیزبینی ملموس می شود…
رجب امسال هم گذشت مانند کربلایی که گذشت و می گذرد اما نگارنده به خود می گوید ایا خود را به غافله رجبیون رساندی؟انهایی که سخن مستحب خود را فرض واجب دانسته و نه از برای پاداش که از عمق دلدادگی به معشوق، ندای لبیکشان طنین انداز عرش و فرش شد…
سخت است سخن گفتن از جا ماندن و رفتن غافله، سخت است ببینی ماه امیرالمومنین می رود و تو بدون آنکه توشه ای به اندازه تکه نانی از سفره کریم روزی بگیری باید دستت را به علامت خداحافظی بالا بری البته اگر دنیا مجال دهد که وقت خداحافظی با عزیزترین ماه خدا را داشته باشی…
رجب برای من نه برای آنانی که چشم انتظار سه روز دل بریدن و دل بستن بودند سکوی پرتاپ بود مثل دوکوهه برای فداییان خمینی… و تنها در چهره شب زنده داران این ماه می توانی غم فراق یار را مشاهده کنی…
و شعبان می آید با عاشقانه های مولایم علی که به معشوقش می گوید اگر مرا بسوزانی بازهم درمیانه آتش فریاد می زنم انی احبک…
آری من اگر اعتکافم به اعتکافم امام زمانم متصل نشد و چون بچه ای بازی گوش از این ماه تنها شربت و شیرینی روزیم شد می توانم با تزرع به خانه مولا از عمق جان طعم مناجات شعبانیه را بچشم و چنان شوم که در انتهای کار از الله بخواهم انقطاع الیه را نصیبم سازد…
و این همان دعوای نفس رحمانی و نفس شیطانی است، ملموس تر بگویم همان کربلای ۶۱ هجری است که بهانه زن فرزند عده ای را از حسین به سوی یزد کشاند و ساده تر همین علم به بدی گناه و خوبی بندگی خدا است…
و باز من می دانم که اگر تو یعنی نگارنده ملتمس خانه مولا نشوی شعبان هم می آید، رمضان هم می گذرد و نصیبت تنها گرسنگی و تشنگی می شود…
