خشم «اینترنشنال» از عشقِ مردم ایران به شهدا

به گزارش سراج24؛ تشییع باشکوه شهدای گمنام در شهرهای مختلف ایران در هفته گذشته، بار دیگر صحنه‌هایی پدید آورد که رسانه‌های وابسته به دشمن را به واکنش واداشت؛ واکنشی از جنس اضطراب و خشم. نمونه آشکار آن، گزارش اخیر شبکه اینترنشنال با عنوان «تشییع کشته‌شدگان بی‌نام و نشان؛ تلاش حکومت برای بازسازی اقتدار از دست‌رفته» است؛ متنی که بیش از آنکه بر پایه داده و پژوهش باشد، تلاش برای تقلیل یک واقعیت اجتماعی گسترده به یک «پروژه حکومتی» است.

رسانه‌ای که خود با بودجه دولت های بیگانه اداره می‌شود، نمی‌تواند بپذیرد که مردم ایران پیوندی عاطفی، فرهنگی و هویتی با مفهوم شهادت دارند. در تشییع شهدای گمنام، ده‌ها هزار نفر با گرایش های سیاسی مختلف و تیپ های متفاوت حضور می‌یابند.این تنوع دقیقاً همان پدیده‌ای است که اینترنشنال نمی‌تواند آن را درک یا تحمل کند؛ زیرا روایت او از جامعه ایران روایتی تک‌بعدی و مبتنی بر گسست کامل مردم از هویت تاریخی و باورهای دینی است.

مفهوم «شهید» در فرهنگ ایرانی-اسلامی، محدود به ساختارهای حکومتی نیست. این مفهوم ریشه در حافظه جمعی این سرزمین دارد؛ از واقعه عظیم عاشورا  و اسطوره‌های ملی تا مقاومت مردم در برابر تهاجم‌ها، همواره ایثار و فداکاری بخشی از جهان‌بینی مردم ایران بوده است.

به همین دلیل است که حتی آنان که از سیاست‌ها یا عملکرد دولت‌ها انتقاد دارند، هنگام مواجهه با پیکر شهیدی که جانش را برای امنیت مردم داده، نمی‌توانند بی‌تفاوت بمانند. این یک احساس تحمیلی نیست، بلکه عنصر هویتی است.

چرا رسانه‌های معاند از تشییع شهدا خشمگین می‌شوند؟
اینجاست که یک سوال در ذهن ایجاد می شود و آن اینکه چه چیزی در مراسم تشییع شهدا می‌تواند این‌چنین عصبانیت ایجاد کند؟پاسخ روشن است؛ این صحنه‌ها روایت رسانه‌های معاند درباره «گسست کامل مردم از نظام» را کاملاً نقض می‌کند.

اینترنشنال و رسانه‌های هم‌سو سال‌هاست مدعی‌اند مردم ایران دیگر هیچ پیوند عاطفی یا ارزشی با نمادهای ملی و دینی خود ندارند. اما وقتی تصاویر میلیونی تشییع شهدا در خیابان‌ها منتشر می‌شود، این ادعا فرو می‌ریزد. آن‌ها ناچارند این حضور را «پروژه حکومتی» یا «تلاش برای القای ارزش مرگ» معرفی کنند تا از پذیرش واقعیت فرار کنند.

تشییع شهدا؛ نمایش قدرت نیست، نمایش مردم است
اینترنشنال در گزارش مذکور مدعی شده است که «یکی از اصلی‌ترین دستاوردهای این مراسم‌ها نمایش اقتدار» است.

اما پرسش اساسی این است: اقتدار چه کسی؟ اگر حضور مردم بدون اجبار و بدون سازمان‌دهی دولتی صورت می‌گیرد، این اقتدار نه متعلق به دولت، بلکه متعلق به جامعه ایرانی است؛ اقتدار فرهنگ، اقتدار همبستگی و اقتدار احترامی که مردم به ایثارگران دارند.

اقتدار واقعی زمانی شکل می‌گیرد که مردم داوطلبانه به میدان بیایند؛ همان چیزی که در تشییع شهدا دیده می‌شود. اما درک این موضوع برای رسانه‌ای مثل اینترنشنال دشوار است؛ زیرا مخاطبان هدفش عمدتاً از بافت فرهنگی دیگری‌اند.

مردم ایران به شهدا احترام می‌گذارند چون: این شهدا جان خود را برای امنیت مردم داده‌اند، از دل همین کوچه‌ها و محله‌ها برخاسته‌اند، نماد مقاومت در برابر تهدیدهای خارجی‌اند و بخشی از حافظه و هویت جمعی ایرانیان شده‌اند.

اینترنشنال در گزارش مذکور مدعی شده است که این احترام، «بزرگ‌نمایی مرگ» نیست؛ این در حالی است که این احترام، ارزش‌گذاری بر زندگی مردم است که بدون فداکاری شهدا ممکن نبود.

تنوع جمعیتی حاضر در تشییع؛ حقیقتی انکارناپذیر
در هفته گذشته و در تمام شهرهایی که مراسم تشییع شهدا برگزار شد، تصاویر متعددی از حضور جوانانی با مدل‌موها و پوشش‌های کاملاً متفاوت منتشر شد. این تنوع به روشنی نشان می‌دهد که ارتباط با شهدا امری سیاسی و جناحی نیست، بلکه مسئله‌ای انسانی و ملی است. واقعیت این است که رسانه‌ای که سال‌ها تلاش کرده جوان ایرانی را فردی بی‌هویت و بی‌ارتباط با گذشته معرفی کند، طبعاً نمی‌تواند این حضور واقعی و ناهمسان را تحمل کند.

اینترنشنال با ادعای اینکه «حاکمیت مرگ را ارزش مقدس جلوه می‌دهد» می‌کوشد معنای شهادت را از جایگاه فرهنگی‌اش جدا و آن را به ابزار قدرت تقلیل دهد.

اما حقیقت این است که شهادت ادامه طبیعی فرهنگ مقاومت و دفاع است؛ فرهنگی که در طول جنگ تحمیلی هشت ساله و در ادامه در مبارزه با تروریسم تکفیری، بارها از جامعه ایران حفاظت کرده است.

نکته قابل تأمل اینجاست که حضور میلیونی مردم در تشییع‌های مختلف شهدا همواره بدون اجبار بوده است. اکثر شرکت‌کنندگان جوانانی هستند که پس از جنگ متولد شده‌اند.روایت‌های مردم درباره شهدا، برخاسته از تجربه‌های زیسته و باورهای قلبی است، نه مهندسی رسانه‌ای.

اینترنشنال نمی‌تواند بپذیرد که در جامعه ایران مفاهیمی مانند ایثار، وطن‌دوستی و شهادت زنده‌اند؛ زیرا اگر این را بپذیرد، کل روایت‌سازی ضدایرانی‌اش فرو می‌ریزد.

این واقعیت، انکارناپذیر است که شهدا سرمایه اجتماعی مردم‌اند. به همین دلیل است که تشییع آن‌ها به صحنه حضور طیف‌های مختلف مردم تبدیل می‌شود. از نگاه مردم، احترام به شهید، احترام به امنیت و آرامش خود است. همین پیوند است که مراسم‌ها را باشکوه می‌کند و همین باشکوهی است که رسانه‌های معاند را خشمگین می‌سازد.

حقیقتی که نمی‌توان آن را سانسور کرد
رسانه هایی مانند اینترنشنال می‌توانند هر تحلیلی منتشر کنند، اما نمی‌توانند با واقعیت‌های اجتماعی بجنگند.حقیقت این است که مردم ایران با وجود اختلاف‌نظرهای سیاسی، در احترام به شهدا کاملاً متحدند.

و این اتحاد همان چیزی است که رسانه‌های دشمن را به هراس می‌اندازد؛ زیرا نشان می‌دهد جامعه ایران برخلاف تصویرسازی آنان، هنوز ریشه‌دار، هویت‌مند و مقاوم است.