به گزارش سراج24؛ امین صادقی بکیانی: آنچه روشن است اتفاقی که آمریکای ترامپ با قرارداد صلح تحمیلی می خواست دولت مرکزی را وادار به آن کند که تن به پذیرش طالبان بدهد و رسما طالب ها را جای خود بگمارد و بعد از افغانستان برود ولی آن موقع بخشی از نیرو های دولت مرکزی مقاومت و مخالفت کردند، اما سناریو دوم عملیاتی شد و بدون کمترین درگیری شهرها یکی پس از دیگری تسلیم شدند و آن هم بر می گردد به دسته گل های جناب اشرف غنی که در ۸ سال گذشته همه جوره در خدمت آمریکا بود و مابقی ماجرا که همگان در رسانه دیدند و شنیدند؛
اصلا دو اتفاق در روند تحولات افغانستان هر تحلیل گری را می بایست به سمت این هدایت کند که *آمریکا در افغانستان از ابتدا به دنبال کنترل و هدایت بحران بوده نه حل آن*؛ یکی ترور برهان الدین ربانی بعد از بازگشت از کنفرانس بیداری اسلامی در تهران و نقشی که برهان الدین میخواست در نظام سازی سیاسی در افغانستان در راستای صلح پایدار انجام دهد، البته همان موقع باراک اوباما هم پیش دستی کرد و ابراز تاسف کرد.
دومین رویداد، تقلب در انتخابات سال ۱۳۹۳ بود که علی رغم پیروزی عبدالله در مرحله اول انتخابات، انتخابات را به دور دوم بردند و بعد هم اشرف غنی را پیروز و *آغاز حکومت دو پادشاه در یک اقلیم* را شاهد بودیم تا اینکه در انتخابات سال گذشته عبدالله و غنی هر دو اعلام کردند ریاست جمهوری را برنده شده اند.
این مقدمه بیان شد تا روشن گر این باشد که اتفاقات اخیر افعانستان و سقوط دولت کابل به هیچ وجه حیرت اور نیست؛ ولی در شرایط واقع کنونی سوالاتی در خصوص آینده افغانستان حائز اهمیت است؛
اول اینکه آیا طالبان با توجه به منافع و دخالت های متناسب با آن منافع توسط دولت‌های منطقه و فرامنطقه در خاک افغانستان، می تواند دولت خود را تثبیت کند و اقتداری فراگیر ایجاد کند؟ و در ادامه آیا توسط دیگر دولت ها به رسمیت شناخته می شود؟ اگر به رسمیت شناخته شود ان موقع آیا به الگویی برای نیروهای تجزیه طلب و گریز از مرکز در دیگر کشورهای آسیای مرکزی تبدیل نمی شود؟
دوم اینکه طالبان اقتدار خود را بر چه پایه ای می خواهد بنا کند؟ آیا نگاه محدود نگر و بسته گذشته را تعدیل کرده؟ در غیر این صورت ناچار است با استبداد و خون ریزی بر جامعه متکثر افغانستان حکومت کند.
سوم اینکه طالبان به مساله دیگر قومیت ها در افغانستان و سطح مشارکت سیاسی آنان در آینده افغانستان چه واکنشی خواهد داشت؟ آیا می خواهد راه استبداد در پیش گیرد یا مشارکت دهی انان و این مشارکت احتمالی چه مدلی خواهد داشت به شکل دمکراتیک می باشد و یا قبیله ای؟
چهارم اینکه طالبان در صورت استقرار و به رسمیت شناخته شدن، آن موقع چه سیاست منطقه ای و چه جهت گیری در رابطه با قدرت های بزرگ خواهد داشت؟ آیا طالبان دولتی است مثل دیگر دولت های منطقه یا ماجراجویی و بلند پروازی و گسترش سرزمین را در سر خواهد داشت؟
پنجم اینکه گروه یا هیات سیاسی طالبان با دیگر کشورها از جمله ایران و روسیه دیدار داشته و این را می بایست عملگرایی و تغییر رویکرد و رویه تعبیر کرد یا کنش های اضطراری و بعد از قدرت یابی به همان سیاق گذشته برخواهند گشت؟
