به گزارش سراج24، حجت‌الاسلام مهدی سعادتی، درباره ورود حوزویان به دانشگاه، با اشاره به اینکه معمولاً بعد از اتمام سطح مقدمات یا سطح عالی، ورود حوزویان به دانشگاه انجام می‌پذیرد، گفت: تعداد زیادی از حوزویان با انگیزه‌های مشخص حوزوی وارد رشته‌های مرتبط با حوزه علمیه در علوم انسانی دانشگاه‌ها می‌شوند تا با ضمیمه کردن علوم جدید دانشگاهی، دستاوردهای بیشتری برای حوزه و خدمات اجتماعی خودشان داشته باشند؛ البته شاید عده‌ای دیگر از طلاب به علت اخذ مدرک دانشگاهی و رسیدن به شغل، وارد دانشگاه بشوند.
مدیر اجرایی بنیاد فقهی مدیریت اسلامی افزود: متأسفانه عدّه‌ی کمی هم علوم حوزوی را اندک می‌پندارند و به دانشگاه می‌روند تا علوم دیگر را یاد بگیرند. البته اگر سیستم ورود حوزویان به دانشگاه به گونه صحیح تعریف و هدایت شود، می‌تواند آورده‌ی خوبی برای حوزه داشته باشد و به علوم حوزوی در عرصه موضوع‌شناسی کمک بیشتری دهد.
وی با بیان اینکه بعضی دانشگاهیان به علت ضعف علوم دانشگاه و برای به‌دست آوردن فرهنگ مناسب به حوزه می‌آیند تا با داشتن آن علوم در امتداد فرهنگ دینی به یک بالندگی کامل برسند، افزود: عده‌ای دارای علم و مهارت هستند؛ اما خدمت به اسلام و جامعه‌ی اسلامی را از طریق آموزش علوم حوزوی برای خود میسّر می‌دانند.
وی افزود: ورود حوزویان به دانشگاه و بالعکس، گاهی دارای آسیب‌های جدّی است که باید مراقب آن خطرات بود. اگر خطر التقاط یا دوری از نگاه دینی برای طلاب پیش آید، سبب می‌شود که مباحث دیگر را در رنگ و قالب دینی ارائه کنند.
استاد حوزه علمیه با ابراز ناراحتی از خطر ورود دانشگاهیانی که مبانی غیردینی در ذهنشان رسوخ کرده و می‌خواهند به حوزه بیایند و رنگ و بوی دینی به آن تفکرات مادی بدهند، گفت: البته به دلیل شناسایی شدن این آسیب‌ها، راهکارهای مناسب در راستای درمان آنها وجود دارد. اما در نگاه کلی، این تبادل علمی بین دانشگاه و حوزه می‌تواند مفید جامعه باشد و هر چقدر افراد جامعه و نخبگان از لحاظ علمی ارتقا پیدا کنند، توسعه‌ی جامعه‌ی نخبگانی به نفع جامعه‌ی اسلامی و بشریت می‌باشد.
حجت‌الاسلام سعادتی با اشاره به اینکه بحث وحدت، قبل از انقلاب نیز مطرح شده بود، گفت: از دوره‌ی قاجار و دوره‌ی مشروطه و بعدها به تبع اتفاقات غرب، دست‌هایی در کار بود که نهاد علم و دین را از هم جدا کند؛ اما در تاریخ هزارساله ایران اسلامی، علم و دین در کنار هم و قرین یکدیگر رشد یافته‌اند. ایده وحدت حوزه و دانشگاه، بعد از انقلاب اسلامی خود را بیشتر نمایان کرد.
وی افزود: این جدایی در دولت پهلوی رخ داد و انقلاب اسلامی، راهکار مناسب را توسط امام خمینی (ره) با ارائه‌ی بحث وحدت حوزه و دانشگاه مطرح کرد. متأسفانه عده‌ای این بحث را صرف همکاری اداری دو نهاد علمی کشور تعبیر می‌کنند و رفت و آمد حوزویان به دانشگاه را شاهد آن می‌دانند.
مدیر اجرایی بنیاد فقهی مدیریت اسلامی با اشاره به اینکه برخی، وحدت را تحوّل در سیستم آموزشی تعبیر می‌کنند، گفت: عده‌ای وحدت را تغییر استانداردهای حوزه و دانشگاه و اینکه با هم متبادل و متعادل شوند، می‌دانند؛ برخی دیگر، معنای وحدت را صرف اینکه دانشجویان، نگاه دینی پیدا کنند و دین دار شوند، می‌دانند؛ ولی همه‌ی این نگاه‌ها به نوعی تنزّل در اهمیت این کار بوده است.
حجت‌الاسلام سعادتی افزود: دشمنان جوی را حاکم کرده بودند که حوزه را به جهل و خرافی بودن متهم می‌کردند و در همین حال، دانشگاه را به بی‌دینی و ضد دین و ضد روحانیت بودن متهم می‌کردند،؛ اکنون نیز عده‌ای می‌گویند که حوزه می‌خواهد شبیه به دانشگاه شود یا به زور می‌خواهند دانشگاه را حوزوی کنند؛ امثال این حرف‌ها را برای ایجاد تقابل در مسیر وحدت، ایجاد می‌کنند.
استاد حوزه علمیه با تاکید بر حفظ و پیشبرد وحدت مد نظر امامین انقلاب در حوزه و دانشگاه گفت: مهم این است که ما می‌خواهیم از وحدت حوزه و دانشگاه، تمدن نوین اسلامی را رقم بزنیم. یعنی حوزه و دانشگاه صرفاً در هدف، مشترک نباشند بلکه مسیر را نیز با همراهی یکدیگر پیگیری کنند، با هم شبکه‌ی مدیریت دانشی کشور را در راستای تمدن نوین اسلامی رقم زده و منظومه‌ی علمی کشور را به‌گونه‌ای شکل دهند که مکمل و همراه یکدیگر باشند و در راه ساختن تمدن نوین، بتوانند در کار انقلاب، همراه باشند.
وی افزود: مصادیق مختلفی از وحدت در مؤسسات حوزوی و دانشگاهی شکل گرفته است. مؤسسات مهمی در طول ۴۲ سال انقلاب در بسیاری از شهرهای بزرگ و مراکز استانها، وجود دارند؛ علاوه بر آنها، انتشارات سمت، نهاد نمایندگی رهبری در دانشگاه، همکاری‌ها و هم افزایی‌ها و زیرساخت‌های نرم‌افزاری مناسبی نیز فراهم و مطرح شده است مثلاً مبانی علم‌شناسی و مبانی دین‌شناسی به نحوی تنظیم شده که ما بتوانیم ایده‌ی علم دینی را در آینده‌ای نه چندان دور، به آن نقطه‌ای که لازم و مطلوب است، برسانیم و ان شاء الله علوم دینی به نحوی ساخته شوند که مناسب تمدن نوین اسلامی باشند.
