به گزارش سراج24، تنها، کارِ حنجره و آواز و خواندن در «ردیف» و «گوشه» خاصی از موسیقی نیست؛ «صلوات خاصه» بیش از این ها، از دلش می جوشید. اصلاً صدا و صوت نبود، ارادت بود که از میان تارهای صوتی اش می تراوید تا زمین و زمان معطر شود و حال دلمان را خوب کند. ماندگاری اش هم در حافظه فرهنگی این آب و خاک، مدیون صدای رسا و زیبایش نیست. مرحوم «حاج رضا انصاریان» یکی از بی شمار خوش صداهایی است که نفس و حنجره اش را وقف اهل بیت(ع) کرده بود. حتی سال ها خدمتگزاری اش در کنار فراشان حرم مطهر رضوی و سفرهای مختلف داخلی و خارجی برای مداحی را هم نمی توان دلیل ماندگاری نام و یاد «رضا انصاریان» دانست. در واقع اگر ماندگاری در کار است اول از همه به «صلوات خاصه» ای برمی گردد که در لحظه لحظه فراز و فرودش، خلوص، عشق و ارادت موج می زند و تو را هر کجای شهر، هر کجای این کره خاکی که باشی، زائر امام رضا(ع) می کند... اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی عَلِیِّ بْنِ مُوسَی الرِّضا الْمُرْتَضَی ...
مداحی کودکانه
زاده سال ۱۳۳۳ در شهر «خوانسار» و البته از پنج سالگی به «قم» رفته بود. مداح شدنش برمی گشت به همان دوران کودکی وقتی داشت کف حوض آب خانه شان را می سابید و به خیال خودش در تنهایی شعری از کتاب درسی اش را زمزمه می کرد. مادربزرگ ناغافل رسید و مچ نوه و صدای خوبش را گرفت و اصرار که فردا باید بیایی خانه همسایه برای مراسم اربعین بخوانی! شعرش را هم خود مادربزرگ انتخاب کرد و روی کاغذ نوشت: «نسیمی گر تو را بر گل وزیده / مرا باد خزان بر گل رسیده... گل تو سر سوی افلاک برده / گل من سر به زیر خاک برده... گل تو آب شیرین سیر خورده / گل من آب از شمشیر خورده...»همان مداحی کودکانه مقدمه ...
