به گزارش سراج24، پریروز پارلمان عراق طرح اخراج نیروهای خارجی از این کشور را با حضور عادل عبدالمهدی نخست وزیر مستعفی تصویب کرد؛ اقدامی که عصبانیت شدید دونالد ترامپ را به دنبال داشته و تهدید به اعمال تحریم‌های سنگین‌تر از تحریم‌های ایران کرده است. در واقع این خشم ترامپ به این دلیل است که این طرح و پافشاری دولت عراق بر اجرای آن، ایران را در موقعیت پیروز مناقشه در این کشور و او را در موقعیتی دشوار و برابر دو انتخاب قرار می‌دهد که هر کدام از دیگری ناخوشایندتر است؛ یا این که به تصمیم عراق احترام بگذارد و نیروهای رزمی خود را از آن خارج کند و یا مقاومت کند که نتیجه آن ورود به یک جنگ است؛ جنگی که آزموده شده و برآینده آن تصمیم باراک اوباما مبنی بر خارج ساختن نیروهای آمریکا در سال ۲۰۱۱ بود. از این رو، هر دو انتخاب برای ترامپ بسیار دشوار است و برونداد آن در انتخابات ریاست جمهوری نوامبر ۲۰۲۰ خواهد بود که ترور سردار سلیمانی را از یک برگ برنده انتخاباتی به عامل بازندگی تبدیل خواهد کرد.
از این جهت، اگر دولت و پارلمان عراق پس از حمله آمریکا به پایگاه‌های حشد شعبی چنین جدیتی و لو در حد برگزاری جلسه پارلمان از خود نشان می‌داد که به احتمال زیاد ترامپ دستور ترور فرمانده نیروی قدس و حشد شعبی را صادر نمی‌کرد و درنگ می‌کرد و و این‌گونه منطقه هم در وضعیت جنگی قرار نمی‌گرفت.
به هر حال، از اینها که بگذریم، اکنون پرسش کانونی این است که در عراق چه اتفاقی خواهد افتاد و آیا آمریکا عملا با درخواست این کشور برای خارج ساختن نیروهای خود مخالفت خواهد کرد یا تهدیدش به تحریم‌های بی‌سابقه می‌تواند عراقی‌ها را منصرف کند. در صورت تصمیم به خروج که احتمال آن زیاد است، این امر به چه معناست؟ آیا به معنای این است که ترامپ عراق را رها خواهد کرد یا باز همان داستان سوریه تکرار می‌شود؟
به نظرم، اگر از زاویه تنش تهران و واشنگتن به این مساله نگاه کنیم که درست هم این است، با توجه به بالا رفتن خطر احتمال وقوع جنگ با ایران، آمریکا با این اقدام خود فعلا می‌خواهد نیروهایش را در عراق از تیررس حملات ایران خارج کند. به دلایل مختلفی پایگاه‌ها و نیروهای آمریکایی در عراق اهدافی سهل الوصول برای ایران به شمار می‌روند. این هدف تاکتیکی آمریکا می‌تواند باشد، اما بسیار ساده انگارانه است که تصور شود که دولت آمریکا به این سادگی دست بردار عراق خواهد بود و عرصه را برای ایران خالی خواهد کرد.
اما این دست بر نداشتن را به سه شکل اعمال خواهد کرد، البته احتمالا، نخست اعمال تحریم‌های شدید علیه بغداد و دوم بر هم زدن اوضاع داخلی این کشور از طریق پیش بردن اوضاع به سمت یک جنگ داخلی در آینده‌ای نه نزدیک اما نه چندان دور و سوم حملاتی پراکنده اما مستمر به نیروهای حشد شعبی و همپیمانان ایران.
اما تحولات اخیر عراق برگردان شکست سیاست دولت عادل عبدالمهدی در ایجاد توازن در روابط خارجی نیز هست. مثلث قدرت رسمی این کشور یعنی ریاست‌جمهوری، نخست وزیری و پارلمان در یک سال اخیر به دنبال تنش‌ها میان ایران و آمریکا به این نتیجه رسیدند که موازنه در روابط خارجی بهترین راه چاره برای دور نگه‌داشتن عراق از پیامدهای این تنش است و به همین علت هم به سراغ برقراری روابط با کشورهای بلوک همپیمان آمریکا در منطقه رفتند و با عربستان سعودی گرم گرفته تا جایی که در نقش میانجیگر میان ریاض و تهران ظاهر شدند، اما همان زمان هم که چنین سیاستی اتخاذ شد، نگارنده در چند نوشته یادآور شد که این سیاست با وجود اهمیت آن، اما راه به جایی نمی‌برد و عراق ناچار خواهد شد در نهایت یا ایران را انتخاب کند یا آمریکا را و هر کدام را هم انتخاب کند، تبعات خاص خود را دارد.
حال در حالی دولت عراق پس از ترورهای اخیر و به دنبال آن، اتحاد نیروهای شیعی که برگردان آن در تصویب طرح اخراج نیروهای آمریکایی از پارلمان نمود یافت، تصمیم گرفته است، در این منازعه در کنار ایران قرار گیرد، که اعتراضات به دلایلی تا حدودی رویکردی ضد ایرانی پیدا کرد و آمریکا و بلوک ائتلافی آن در منطقه تلاش کردند از این طریق بتوانند نفوذ ایران در این کشور را به چالش جدی بکشانند، اما حملات به پایگاه کی۱ در کرکوک و متعاقب آن حمله آمریکا به مراکز حشد شعبی و حمله به سفارت و از همه مهم‌تر ترور عالی‌ترین شخصیت نظامی ایران و فرمانده نیروهای حشد ورق را برگرداند و اوضاع فعلا به اینجا رسیده است و در آینده هم آبستن تحولاتی بس ستر‌گ‌تر خواهد بود.
انتهای پیام/
