به گزارش سراج24؛ حال این روزهای تولیدات صداوسیما خوب نیست؛ مدتهاست که تولید مستقلی نداشته است و اسپانسرها شبکههای سیما را قبضه کردهاند. بعد از عملکرد ناموفق صدا و سیما در تعطیلات نوروز 98؛ اینبار نوبت به سریالهای ماه رمضان رسیده است. در روزگاری نه چندان دور سریالهای ماه رمضان به قدری جذاب بودند که مخاطبان برای مشاهدهی تمامی سریالها دچار مشکل در زمانبندی میشدند. سالهایی هم بود که برخی پخش سریال یک شبکه با سریال شبکهای دیگر دچار اختلال زمان پخش میشد و مخاطبان نسبت به این اختلال زمانی اعتراض میکردند. معمولا یکی از سریالهای ماه رمضانی طنز بود که پخش آن در ایام شب قدر پخش آن متوقف میشد یا مانند سریال پایتخت، محتوای سریال متناسب با حال هوای لیالی قدر تغییر میکرد.
در سایر ایام سال نیز خبری از سریالهای فاخر و یا حتی معمولی نیست و تولیدات محدود شدهاند به محصولات تولید ارگانها یا سرمایهگذاری شده توسط بخش خصوصی. صداوسیما نیز خود تولیداتی داشته است که کیفیت به مراتبط پایینتری نسبت به تولیدات سفارشی داشتهاند.
آن طور که به نظر میرسد نبود بودجه علت اصلی چنین اوضاع نابه سامانی باشد؛ اما این سوال مطرح میشود که چرا حتی پروژههای کوچکی چون مینی سریالهای مناسبتی نیز علیرغم داشتن بازیگران مطرح مانند علی نصیریان نیز موفق به جذب مخاطب به میزان مورد انتظار نمیشوند؟
سریال از یادها رفته از شبکه یک سیما، سریال دلدار از شبکه دو و سریال برادر جان از شبکه سه سیما در ایام ماه رمضان امسال به روی آنتن پخش رفتند.
فضای این مجموعهها ارتباطی با ماه ماه مبارک رمضان نداشت و بعضا از بین برندهی حال و هوای معنوی مخاطبان بودند. فیلمنامهها در سطح چند ملودرام عاشقانه با شخصیتهای کلیشهای یا به عبارتی دیگر همان فیلم فارسیهای اسلامیزه شده؛ بودند.
پخش صحنههای خشن، تعلیقهای استرسزای بیمنطق، کپیناشیانه کاراکترها از سریالهای دیگر و روند کند داستانها از مواردی بود که مخاطبان را تماشای ادامهی سریال منصرف میکرد.
با توجه به عدم نیاز این پروژهها به شبیهسازیهای مرسوم سینمایی و لوکیشنهای گرانقیمت، مشخص نیست که بودجهی مصروفه در پروسه تولید به چه شکل هزینه میشود؟ ظاهرا ترجیح عوامل تولید سریال برآن است که به جای هزینه برای گروه کارگردانی و نویسندگی، بر روی دعوت از بازیگران مشهور تمرکز کردهاند تا شاید از این طریق در مدت کمتری میزان مخاطب بیشتری را جذب نمایند. هرچند که ممکن است در برخی موارد هنرنمایی اساتیدی چون علی نصیریان خلا موجود در بحث کارگردانی و فیلمنامه را پرکنند اما در مجموع وجود نارساییهای ساختاری در این تولیدات به وضوح قابل مشاهده است.
از این رو اوضاع صداوسیما روز به روز بدتر از گذشته میشود. شاید مینی سریالهای مناسبتی آخرین فرصت صداوسیما برای باقی ماندن مخاطبان صداوسیما باشند.
انتهای پیام/