به گزارش سراج24، « ما، کلنل پسیان و فردوسی » عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم جوادنوائیان رودسری است که میتوانید آن را در ادامه بخوانید:
حکیم ابوالقاسم فردوسی، برای ما ایرانیان، تنها نماد پاسداری از ادبیات فارسی نیست؛ در چهره او میتوان نمونهای عالی از پیوند مستحکم دیانت و وطندوستی را دید. حکمتی که فردوسی به مخاطبانش عرضه میکند، گوهری گران بهاست که میراثدار فرهنگ ایرانی و آموزههای اسلامی است. در واقع باید از این ستاره درخشان آسمان ادب دنیا، درس دینداری و وطنداری را هم، آموخت. فردوسی در دورانی به سرایش شاهنامه همت گماشت که تمدن اسلامی ایرانی، در اوج اعتلای خود به سر میبرد و انگارههای مذهبی، چنان با باورهای ملی ایرانیان آمیخته شده بود که همچون امروز، فرض هر کدام، بدون دیگری، غیر ممکن و عبث به نظر میرسید. حماسهسرای توس که در آغازین ابیات اثر ارزشمند و جاودانه خود، علاقهاش را به مولیالموحدین، حضرت علی(ع) پنهان نکردهاست و بیپروا از کِید بداندیشان، خود را «خاک پی حیدر» مینامد، در جای جای شاهنامه، نمایشی حماسی و غرورآفرین از رشادتهای ایرانیان را در راه پاسداری از آب و خاکشان به تصویر میکشد. در منطق شاهنامه حکیم توس، وطنداری و وطندوستی نه تنها منافاتی با دیانت ندارد، بلکه بخشی غیرقابل تفکیک از آن محسوب میشود. ضرباهنگ ابیات شورانگیز شاهنامه، چنان دل ایرانی مسلمان را میلرزاند که بیواهمه از مرگ، در راه دفاع از وطن، سر از پا نمیشناسد. اینگونه است که وقتی صفحات تاریخ این مرز و بوم را ورق میزنیم، به اوراق زرین و حماسی بر میخوریم که پیوندی ناگسستنی با شاهنامه و میراث حکیم توس دارد. نمونهای از این تأثیرگذاری آشکار نظم ابوالقاسم فردوسی را میتوان در رزم و مبارزه کلنل محمدتقی خان پسیان و یارانش، مشاهده کرد؛ به گواهی تاریخ، هنگامی که او، فرماندهی ژاندارمری همدان را برعهده داشت و استعمارگران، طبق قرارداد 1907 قصد اشغال شهر را داشتند، برای تهییج روحیه سربازانش که به دلیل ساز و برگ جنگی اندک، در مبارزه تردید داشتند، به خواندن ابیاتی تأثیرگذار از میراث ماندگار حکیم توس روی آورد و کاری کرد، کارستان. این که شاهنامه میتواند سببساز تقویت وطندوستی و وحدت ملی باشد، امری است انکار ناشدنی. نفوذ شاهنامه و ابیات زرین آن، در روح و جان ایرانیان چنان است که هنوز، باگذشت بیش از هزار سال از سرایش آن، قادر است در کالبد هر ایرانی، روح ایمان، روح وطن دوستی، روح سلحشوری، روح جانبازی در راه وطن و روح ایستادگی در برابر افراسیابها و دیوهای زمانه را بدمد؛ می تواند موجی سهمگین را بسازد که بر سر خصم ایرانزمین فرود میآید و رستمها و آرشهایی را پرورش دهد که اگر در سلحشوری و جانبازی در راه میهن، بیشتر از قهرمانان اثر جاویدان فردوسی نباشند، کمتر نیستند. جانمایه سخن آنکه، روز بزرگداشت فردوسی را باید مجال و فرصتی برای تقویت همان روحیه و عزم بلندی در میان ایرانیان دانست که سرایش شاهنامه را رقم زد؛ وطن دوستی و دینداری.
انتهای پیام/