به گزارش سراج24، شمالی ترین نقطه شیراز، که روزگاری دروازه جلگه زیبای شیراز و پرده نمایش تصویر شهر عشق و شعر ایران برای مسافران و عاشقان شیراز بود، امروز صحنه خروش تنگه الله اکبر پس از سه دهه سکوت از شروع نابودی خود در اواخر دهه شصت تا جشن پایان مرگ خود در اوایل دهه هشتاد بود. امروز بغض این تنگه که فریاد تنگنای خرد و تعقل را از زمان توسعه دروازه قرآن در گلو داشت، شکست، بغضی که پس از مرگ هم یکبار دیگر صدای شکستنش در اوایل دهه هشتاد شنیده شده بود، اما بلندای آن برای گوش نابودگران این تنگه تاریخی کافی نبود.
تنگه الله اکبر دره ای است میان رشته کوه شمالی شیراز که طلاق دو کوه بابا کوهی و چهل مقام را مسیر پیوند عاشقانه ای برای رودخانه خشک شیراز به معشوقه اش دریاچه نمک کرده است، رودخانه ای که تشنه سیلاب های بالادست حوضه قرآن و سعدی است و در کنکاش این وصال عاشقانه تا خاوری ترین جلگه شیراز، مسیری ۵۰ کیلومتری را طی کرده تا بر دریاچه مهارلو بوسه زند. در گذشته تاکستان ها و باغ های نارنج، نظاره گر این مسیر عاشقانه بوده، به گونه ای که نام خرم دره را در گذشته بر آن نهاده بودند.
متاسفانه امروز نتیجه تصمیم گیری های شتابزده اواخر دهه شصت خورشیدی در توسعه مسیر ورودی شهر شیراز و جاده سازی بر روی تنگه الله اکبر و فشردن گلوی رودی که سیلاب را به رودخانه خشک می رساند، مسافران و مجاوران خاک مصلا و آب رکن آباد و هموطنان عزیزمان را غافل گیر کرد. شاید کسانی که سه دهه پیش اریکه قدرت را در دوران تصدیگری شهرداری شیراز، صحنه پافشاری خواسته هایی کردند که در تقابل با علم آبخیزداری بود و گوششان برای شنیدن صدای صاحبان اندیشه حوزه آبخیزداری و منابع طبیعی در آن زمان ناشنوا بود، امروز هرگز خود را مقصر ندانند. اما باید پذیرفت که خسارت سیلاب امروز ناشی از نمایش همان اصرار بر خواسته و تصمیم شتابان مسئولان وقت است. ای کاش مهرداد ایروانیان، معمار خلاق در آن زمان این مصرع خواجوی کرمانی را بر کناره کوهی که در آن خفته است می تراشید که عقل مرغی ز آشیانه ماست، چرخ گردی ز آستانه ماست، تا شاید فریادهای اندیشمندان و پژوهشگران در مراکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان فارس در جلوگیری از ساخت جاده و هشدار در حفظ حریم رودخانه، در گوش مسئولان آن زمان اثری می گذاشت. آنان که برای رفتار گذشته خود امروز هم مسئولند. امروز این سیلاب پس از بازگشت مجدد خود، نه از روی عمد، که در پویش همان مسیر گذشته در کنکاش یافتن مسیل و گذرگاه دیرین خود این نعمت الهی را به نقمتی سخت برای عاشقان و مسافران سعدی و حافظ بدل سازد. شاید بد نباشد که آیه ۹ سوره اسرا را که بر پیشانی شمالی دروازه قرآن حک شده است تا آیه ۱۱ تکرار کنیم و بدانیم که انسان بی آنکه به خیر و شر تصمیمات خود بیاندیشد شتابان و مصرانه در پی خواسته های نفسانی خویش است. نمی دانم چند شهر و روستای دیگر ما در این نبرد نابخردی و لجاجت اسیر خواهند شد، شیرازها کم نیستند، اما الان به سبب تمام خاطرات خوب و مهر دیرین خود به شیراز باید بگویم:
خوشا شیراز و وضع بی مثالش
خداوندا نگه دار از زوالش
عادل سپهر. عضو عیات علمی دانشگاه فردوسی مشهد
۵ فروردین ۹۸
انتهای پیام/
