سراج24، / در دوران تحصیلیِ ما، با نزدیک شدن به روزهای پایانیِ سال؛ دفترچه‌هایی با عنوان "پیک شادی" را بین دانش‌آموزان توزیع می‌کردند که تکالیف و تمرین‌های داخل آن بایستی در طول تعطیلات نوروزی انجام می‌شد و در اولین روز تحصیلیِ بعد از تعطیلات؛ آن را به معلم تحویل می‌دادیم.
پیک شادی برای بچه‌هایی که در روزهای عادیِ تحصیل هم از تکلیفِ مدرسه بیزار بودند و از انجام آن طفره می‌رفتند؛ حکم پیک عذابی را داشت که فقط می‌خواهد تعطیلاتشان را خراب کند.
خاطرم می‌آید که عمومِ این پیک‌ها تا روزهای آخر، دست نخورده باقی می‌ماند و بعد از هجوم استرسِ ناشی از انجام ندادن تکلیف؛ در جمع‌های خانوادگیِ منتهی به سیزده به در، به صورت دسته جمعی تکالیف آن را انجام می‌دادیم.
اگرچه توزیع این دفترچه‌ها با آن حجم از تکالیف؛ کودک‌آزاری به شمار می‌رفت و نمونه‌ی بارز بدسلیقگی بود؛ امّا دلیلی موجه و منطقی در پشت خود داشت.
تجربه‌ی سال‌ها تدریس، نشان داده بود که دانش آموزان پس از تعطیلات نوروزی _به سبب فاصله‌ی زمانی نسبتاً زیاد از محیط درس و مدرسه _ ، برخی از محفوظات درسی را فراموش می‌کنند و زمانی بیشتر از تعطیلاتِ حدوداً سیزده روزه باید صرف آن شود که دوباره آن‌ها به فضای درسی قبل برگردند و این در شرایطی است که زمان زیادی هم به پایان سال تحصیلی باقی نمانده است.
این فترت و فاصله‌ی ایجاد شده در امور مختلف؛ وضعیتی پدید می‌آورد که شاید بتوان آن را با واژه‌های «بیگانگی»، «سرد شدن»، «از جَو خارج شدن» و امثال این‌ها توصیف کرد؛ اگرچه عموماً تمام این معانی را یک جا جمع می‌کنند و می‌گویند: «فلانی پشتش باد خورده»!
دانشجویی که بین مقاطع تحصیلی‌اش به سبب کار یا خدمت سربازی، فاصله می‌افتد؛ _چه به لحاظِ علمی و چه به لحاظ انگیزشی_ شرایط سخت‌تری برای ادامه‌ی تحصیل خواهد داشت.
ورزشکاری که به سبب مصدومیت یا هر اتفاق دیگری، چند ماه از میادین ورزشی دور مانده باشد؛ نیاز به تجدید قوا برای بازگشت به وضعیت قبلی دارد.
حتی نویسنده و پژوهشگری که مدتی از فضای مطالعه و تألیف دور بماند؛ به وضعیت نامطلوبی در حیطه‌ی فعالیت پژوهشیِ خود دچار خواهد شد.
مثال‌هایی از این دست فراوانند. اغلب ما در موارد مختلفی با این وضعیت مواجه بوده‌ایم.
شاید برخی از کارها و برنامه‌هایمان را به خاطر همین فاصله افتادن‌ها و سرد شدن‌ها، رها کرده‌ایم. شاید هم به سختی توانسته باشیم دوباره شرایط سابق را فراهم کنیم و اصطلاحاً روی غلتک بیفتیم.
اگر رشته‌ی ورزشیِ خاصی را دنبال می‌کنید ، برنامه‌ی مطالعاتی مشخصی دارید، تحت آموزش و تحصیل دانش هستید و یا هر برنامه‌ی دیگری را به صورت مستمر انجام می‌دهید؛ مراقب این فاصله افتادن‌ها باشید.
تا جایی که برایتان مقدور است، سعی کنید که در برنامه‌هایتان خِللی پیش نیاید و اگر ناگزیر از آن شدید؛ برای این فاصله‌ی پیش آمده هم برنامه‌ریزی کنید تا بعدتر دچار بیگانگی نشوید.
البته مراقب باشید که شما هم برای خودتان پیک عذاب درست نکنید!
انتهای پیام/
