به گزارش سراج24، فیلمسازان سیاهپوست برای اثبات توانایی‌های خود، راهی طولانی را پیموده‌اند و حالا در حال بهره‌برداری از این تلاش‌ها هستند. اگر روزگاری هالیوود به سیاهان به چشم حقارت و تحقیر نگاه می‌کرد، این روزها برای کسب موفقیت‌های بیشتر نگاهش را به آنها دوخته است.
گزارش تحقیقی نشریه هالیوود ریپورتر خبر از آن می‌دهد که سال 2018، فیلمسازان سیاهپوست یک رکوردشکنی تاریخی را به نام خود در تاریخ سینمای آمریکا به ثبت رساندند. در سال گذشته میلادی، فیلمسازان سیاهپوست بیشترین تعداد فیلم سینمایی را در تاریخ حیات مبارزات خود کارگردانی کردند. اتحادیه کارگردانان آمریکا هم به مناسبت این رکوردشکنی تاریخی و کسب این موفقیت بزرگ، به همکاران سیاهپوست خود تبریک گفته است. سال 2018 نوسان زیادی داشت و حوادث مختلفی را تجربه کرد، اما هنرمندان سیاهپوست می‌توانند به این موضوع افتخار کنند که این سال، برای آنها سال خوب و پرباری بوده است.
به نوشته نشریه هالیوود ریپورتر، سالی که گذشت سال خبرهای خوب و بد با هم بود. در بین خبرهای خوب، مهم‌ترین خبر مربوط به موفقیت بالا و مثال‌زدنی فیلمسازان سیاهپوست بوده است؛ 16 فیلمساز سیاهپوست در این سال، فیلم‌هایشان را روانه پرده بزرگ سینما کردند.
نکته جالب توجه این که فیلم‌های ساخته شده توسط این فیلمسازان، توانست در فهرست فیلم‌های پرفروش و بسیار موفق سال هم قرار گیرد. تا قبل از این، سال 2008 برای فیلمسازان سیاهپوست سال خوب و پرثمری بود. در این سال، هشت فیلمساز توانستند فیلم‌هایشان را روانه پرده کنند.
سال خاص و خوب
استیسی ال اسمیت، فیلمساز مستقل و محقق سینما می‌گوید: «سال 2018 واقعا سال خاص و خوبی برای سیاهان بود و تصویر زیبایی از خود برای آنها به جا گذاشت. این سال به همگان نشان داد یک فیلمساز چگونه می‌تواند خود را به اثبات برساند. در عین حال، مشخص شد این داستان‌ها هستند که منبع الهام کمپانی‌های بزرگ فیلمسازی قرار می‌گیرند و برای آنها نوع داستانگویی اهمیت بسیاری دارد. زمانی که این داستان‌ها به اشکال گوناگون و روایت‌های متنوع تعریف شوند، تهیه و توزیع‌کنندگان فیلم‌های سینمایی، حتما سراغ آنها خواهند رفت. در این حالت، برای تهیه و تولید‌کنندگان محصولات سینمایی مهم نیست کارگردان پشت دوربین سفید‌پوست است یا سیاهپوست. امروزه مشخص شده تنها چیزی که توجه همگان را به خود جلب می‌کند، این است که یک فیلمساز تصوراتش را به بهترین شکل ممکن به تصویر بکشد و تماشاگرانش را سرگرم کند.»
ادعاهای زنانه
با تمام اینها، تنها یک فیلمساز زن در بین این 16 فیلمساز سیاهپوست حضور دارد. برخی منتقدان با اشاره به این موضوع، به طرح این پرسش می‌پردازند که چرا تعداد فیلمسازان زن تا این اندازه کم است؟ آوا دوورنی، فیلمساز زن این جدول، «شیاری در زمان» را ساخته است. البته رقم فروش این درام اجتماعی نشان می‌دهد بالاترین رقم فروش را در بین فیلم‌هایی دارد، که تا امروز توسط یک فیلمساز زن کارگردانی شده است.
از زمان ریاست‌جمهوری جورج بوش تا به حال، دوورنی یکی از هفت زن رنگین‌پوستی است که یکی از صد فیلم بزرگ و برجسته تاریخ سینما را کارگردانی کرده است. البته منتقدان و تحلیلگران سینمایی به این نکته مهم و تاسف‌برانگیز اشاره می‌کنند که در کل شمار فیلمسازان زن همچنان اندک باقی مانده و نشانه‌ای از افزایش تعدادشان نیست. از سال 2007 و تعداد 1200 فیلمی که طی این مدت اکران عمومی شده، فقط 4درصد فیلمسازان آن را خانم‌ها تشکیل می‌دهند.
توزیع غیرعادلانه
در رابطه با بحث توزیع فیلم‌ها، شرکت سونی را باید مثال زد که 14 فیلم آن را فیلمسازان سیاهپوست ساخته بودند. به همین خاطر، این شرکت فیلمسازی اعتبار ویژه‌ای در بین منتقدان و قشر روشنفکر کسب کرده است. کمپانی دیزنی هم این روزها روی خوشی به سیاهان نشان داد و کارگردانی دو فیلم خود را به دست آنها سپرد. جالب این که رایان کوگلر هم جواب خوبی به مدیران این کمپانی داد.
«بلک پنتر/ پلنگ سیاه» او نه تنها رکوردهای فروش (700میلیون دلار در آمریکای شمالی) را شکست و به پرفروش‌ترین فیلم سال 2018 تبدیل شد، بلکه منتقدان را هم راضی کرد. این اکشن کمیک استریپی حالا مدعی دریافت جایزه اسکار بهترین فیلم سال هم هست. کمپانی برادران وارنر بیشتر به دنبال فیلمسازان آسیایی بود و دو تا از چهار فیلمساز آسیایی سال (جیمز ون و جان ام چو) را به خدمت گرفت. این دو هم، دو تا از 20 فیلم پرفروش سال را کارگردانی کردند.
مخالفت با تفکیک رنگ
رایان کوگلر در ارتباط با افزایش شمار کارگردانان سیاهپوست می‌گوید: «شرایط تغییر کرده و حتی متعصب‌ترین آدم‌ها هم متوجه این واقعیت شده‌اند، که دیگر نمی‌توان به شیوه گذشته عمل کرد. هنرمندان رنگین‌پوست چیزی کمتر از همکاران سفید‌پوست خود ندارند. اگر امکانات و موقعیت در اختیارشان قرار داده شود، نشان می‌دهند چه توانایی‌هایی دارند. سال 2018 از این نظر، آزمایش خوبی برای همه بود و ثابت شد سیاهان می‌توانند حتی بعضی وقت‌ها بهتر از همکاران سفید خود عمل کنند. البته در کل، اعتقادی به سیاه و سفید ندارم و مخالف این طور تفکیک کردن‌ها هستم، اما تا امروز، این موضوع در بین دست‌اندرکاران سینما رواج داشته و هنرمندان سیاه و سفید به دو دسته تقسیم می‌شوند. امیدوارم روزی برسد چنین تقسیم‌بندی نداشته باشیم و نه از فیلمساز سیاه یا فیلمساز سفید، که فقط از لفظ فیلمساز استفاده کنیم و بس.»
انتهای پیام/
