گروه فرهنگی سراج24: رسانه و عکس ویژگی مهمی دارد. نزدیک انتخابات که می شود محبوب همه جریانات سیاسی است و همگی مایلند تا عکس و خبری از آنها در رسانه ها منتشر شود اما وقتی آب ها از آسیاب می افتد، همین عکاس ها و خبرنگاران برای برخی تبدیل به یک «فضول» میشوند.
ماجرا از روز تحلیف حسن روحانی در مجلس شورای اسلامی شروع شد. مهمانان خارجی متعددی برای این مراسم خودشان را به میان بهارستان تهران رسانده بودند. چندین رئیس جمهور، نخست وزیر، فرستاده ویژه و وزیر در این مراسم حضور داشتند. در بین مهمانان خارجی این مراسم، فدریکا موگرینی مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا نیز یکی از مهمانان این مراسم بود.
مراسم که تمام شد، موگرینی در حلقه نمایندگان فراکسیون امید مجلس گیر کرد. نمایندگان کار ویژه ای با او نداشتند و کسی حرف مهمی برای مطرح کردن نداشت و شاید اصلا زبان مشترکی وجود نداشت، تنها کاری که در آن میان انجام شد این بود که نمایندگان مانند انسان های عامی که با یک سلبریتی مواجه می شوند، گوشی های موبایلشان را درآوردند و با سوژه محصورشان عکس سلفی گرفتند. نکته اینجاست که نه آن نمایندگان آدم های عامی و معمولی ای بودند و نه فدریکا موگرینی یک سلبریتی.
واکنش های بسیاری به این ماجرا در شبکه های اجتماعی و در گفته های مسئولین به وجود آمد. یکی از دقیق ترین حرف ها را حسام الدین آشنا مشاور فرهنگی رئیس جمهور نوشت. او در توییترش نوشت: «مشکل سیاسی نیست، فرهنگی است. ای کاش با تک تک نمایندگان حاضر در آن تصویر سلفیف مصاحبه ای عمیق گرفته شود.»
این مشکل فرهنگی حالا به بخش ها و روزهای دیگر هم سرایت کرده است. در روز رای اعتماد بازهم تصویری از یک نماینده مجلس منتشر شد که در حال عکاسی از برگه رایش به وزرای پیشنهادی دولت بود، هرچند این مشکل دیگر فرهنگی نبود و کاملا سیاسی بود اما اینبار دیگر حضور عکاسان برای نمایندگان مردم آزار دهنده شد!
نمایندگان مجلس در روزهای گذشته طرح ممنوعیت ورود عکاسان به صحن علنی مجلس را دوباره مطرح کرده اند. چند سال قبل و در مجلس قبل نیز این طرح بررسی شد و نهایتا اجرای آن لغو شد و عکاسان مجاز شدند تا مثل همیشه در جلسات علنی مجلس حضور داشته باشند.
همه این حواشی برای بودن، نبودن، مزاحمت یا مراحمت عکاسان در روزهایی مطرح می شود که جایزه عکس سال هم به منتخبین این رشته اعطا شد. علی حامد حق دوست توانست عنوان عکاس برتر مستند سال کشور را دریافت کند. اما این پایان ماجرا نبود و او با تقدیر یک چهره سیاسی بسیار متعجب می شود. حق دوست ماجرا را اینطور تعریف می کند: «دوستان امروز اتفاقی برای من افتاد که هنوز باورش نکردم. این اتفاق ظهر امروز در کنار خواهرزادهام افتاد و او شاهد ماجراست. تلفنم زنگ خورد. دیدم بدون شماره نوشته است. کمی ترسیدم، گفتم خدایا چه کسی میتواند باشد؟ چون معمولا نهادهای امنیتی بدون شماره نشان داده میشود. مردی محترمانه گفت شما آقای حقدوست هستید؟ گفتم بله، بفرمایید! گفت از بیت امامجمعه تماس میگیرم. حاجآقا آلهاشم میخواهند با شما صحبت کنند. ایشان خواستند با شما تماس بگیریم. تعجب کردم، گفتم خدایا امامجمعه تبریز، نماینده ولیفقیه در استان آذربایجان شرقی چه کاری میتواند با یک عکاس داشته باشد! صدای نازنین و پرمهر و کمی بمی را شنیدم. سلام کرد، حالم را پرسید و گفت: «آقای حقدوست در فضای مجازی دیدم که در جشنواره عکاسی اول و نفر برتر کشور شدهاید. خواستم تشکر کنم از شما برای کسب این افتخار مهم برای شهرمان و استانمان.»
انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی ایران هم روز گذشته بیانیه ای داد و نسبت به تصمیم احتمالی مجلس موضع گیری کرد. ماجرا خیلی عجیب نیست، عکاس ها گمان می کنند که روزهایی به آنها نیاز است و روزهای دیگر اضافیاند. این بدترین چیزی است که تصمیمات غلط یک سیاستمدار میتواند به یک رسانه تحمیل کند؛ البته این را هم باید تاکید کرد که رسانه را شاید بشود محدود کرد اما صدایش خاموش نمیشود، تصویرش قطع نمیشود.
کار از بازی های سیاسی گذشته، باید منتظر ماند و دید که آیا فرهنگِ نمایندگی به کجا میرسد؟ سلفی با موگرینی و عکاسی از برگه رای به وزرای دولتی تازه شروع ماجراست، عمق بی مایگیهای فرهنگی نخبگان کجا گریبان این مردم را خواهد گرفت؟