متن کامل این یادداشت به شرح ذیل است:
« ستاد وزارت خارجه در روز چهاردهم فروردین شاهد سخنرانی جدیدی از دکتر محمد جواد ظریف بود؛ شگفت انگیزترین گزاره این دیپلمات معتقد به اندیشه غیر بومی توسعه گرایی برای تالیف سیاست خارجی در سخنرانی وی این بود که : «از امروز برجام یعنی برنامه جامع اقتصاد مقاومتی !؟» این در حالیست که برجام در دستگاه معرفتی دیروز و پریروزی او همانا برنامه جامع اقدام مشترک ایران و چند کشور حول سازمان هسته ای ملت ایران بود؛ به راستی دیروز و امروز و زمان و افق نزد آقای ظریف از چه سرشت و ماهیتی برخوردار است؟
استاد دینانی در تمایز بین «زمان» و «وقت» برآن است که از حیث حِکمی و عرفانی؛ زمان، همانا حرکت و گذار ساعات و روزهای تقویمی است و «وقت» اما نوعی درنگ و تفکر است؛ بر همین طریق می شود از آقای ظریف پرسید چرا در برجام، غلبه نه بادرنگ و تفکر که با نوعی تلقی مکانیکی از «تعجیل» در رسیدن به «ساعت صفر رفع خیالی تحریم» بود! یا اندیشه ای تر و فلسفی تر هم می شود پرسید که آقای ظریف! چرا بر روی آب رودخانه برجام بیشتر از یک بار نمی توان شنا کرد؟!
آری ! می توان در قامت وزیر خارجه یک انقلاب رهایی بخش ، کنار رودخانه ای در وین با همتای جنایتکار آمریکایی قدم زد و قلوب آزادیخواهان جهان را لرزاند اما چرا نمی توان در رودخانه برجام بیش از یکبار شنا کرد!؟ آقای وزیر! تو نیک می دانی که « عهد » و « بد عهدی » با زمان و وقت نسبتی مستقیم دارد؛ تو و روحانی می گفتید می شود در مذاکره ای نابرابر تحریم را از بین برد، لبخند زدید، تلفن کردید، انفعال کردید، اما حکیم ما و ملتی رشید می گفتند اندیشه تحریم مربوط به زمان های تقویمی و مقطعی و موسمی نبود بلکه تحریم مغربیان علیه ملت از زمانی شروع شد که « عهدی جدید » با انقلاب اسلامی پدید آمد و افق ملتی را بر آن مبنا گشود؛ گو اینکه آن عجوزه پیش تر از شما فهمیده بود که سخن از ذات و DNA است؛ به همین خاطر اندیشه تحریم برخاسته از یک دولت آمریکایی و در قبال یک رئیس جمهور و یک کابینه ایرانی نبوده و نیست.
لذا می شود پرسید که همچنین چه کسی مبنای حرکت و ساعت و افق دیروزی تان را تعیین کرده بود که اکنون بنا به قول شما از امروز باید در فهم و خوانش و تفسیر برجام تجدید نظر کرد!؟ به راستی آیا مگر می توان فارغ از تفکر در چند و چون و ماهیت گشایش یک عهد جدید منبعث از انقلاب اسلامی و افق و چشم انداز آن، چشم و گوش و قلب ملتی را به قربانگاه محاسبات تقویمی و هوس آلود سیاست بازان جنایتکار غربی و نیز در مقابل زبان زورگو و مداهنه آلود دیپلماسی برآمده از نظام سلطه به حصر کشانید و مگر آقای وزیر نمی داند زمان و وقت بازیچه دست مهندسان سیاسی نیست؛ زمان و زبان باید ابتنا یافته بر عهد انقلاب و وقت ( درنگ و تفکر ) و در افق آن باشد؛ اما وزیر خارجه به خوبی می دانست و می داند برجام، هم زمانش و هم وقتش و هم چشم انداز و هم افق اش با ما نسبتی نداشته و در اختیار دستگاه استبداد جهانی بود؛ اما پندار زمان تقویمی وزیر و وزارتخارجه این بود که برجام« آفتابی» است که با میل و اراده الهی بر این سرزمین تابیدن گرفته و «نقطه کمال ملت » است درحالیکه زمان و زبان آمیخته با تدلیس های دیپلماتیک و نحوی زور و نیز قدری ضعف نفس، او و مشاوران و معاونانش را با خود به غفلت برده بود؛ چه اینکه وزارت خارجه تصور می کرد آنها با یک بمب همه چیز ما را ویران خواهند کرد و هنوز در زمان تقویمی و ارتجاعی« بزن در رویی » تفنگدار دریایی یانکی بود که می توانست بدون ترس و چونان کابوی گونه ایرباس را با انبوه مسافران غیر نظامی و کودکانش بر فراز آسمان پودر کند کما اینکه ظریف، عراقچی، تخت روانچی و جناب روحانی فکر می کردند زمان، مردمان ساده و بی سلاح و پا برهنگان یمن را با خود خواهد برد و کما اینکه آموزگار جملگی آنها مرحوم هاشمی متوهمانه فکر می کرد بشار اسد بر مردمانش گازهای شیمیایی خورانید و رفتنی است و....
اما مردمان یمن این پابرهنگان مغضوب دیکتاتورها، سوری ها و نیز ایرانی ها ماندند و این زمان بود که هاشمی را با خود برد و صد البته اینک اما گویا ظریف که می گویند غیر از تسلط بر زبان خارجی به لهجه شیرین آمریکایی! زبان بدن می داند فهمید که بدن نه همین جسم و ماده که روحی دارد و جانی و همه جان ها وابسته به روحی اند که در ملت ها و آدم ها جریان دارد لذا وزیر، دیروزش را باز تفسیر کرده و گوش شیطان کر! می گوید از امروز! برجام یعنی برنامه جامع اقتصاد مقاومتی! به راستی آقای وزیر! مگر دیروز و امروز چه فرقی باهم کرده اند که شما اینچنین خیال می کنید واضع « وضع جدیدی » شده و باید چنین منت گذارانه از فهم دیر هنگام تان بیانیه ای ملی صادر کنید.
حاوی پیامدهایی می باشد که تاریخ ملتی را و نه ماه و فصل و سالی را به ذلت خواهند نوشت و صد البته دیرشد آقای وزیر!
اهل حکمت و بصیرت نیک می دانند و می دانستند که سال و ماه و روزهای ما با عهد انقلاب اسلامی از همان روزها تبدل و تحول یافته بود لذا ما از همان آغاز یک عهد می دانیم که باید زمان مان را با آن تنظیم می کردیم و وقت، وقت ماست و وقت، وقت ما بود اما شما تکنوکرات‌ها در سیاست و فرهنگ و فلاحت و صناعت و سیاحت کماکان در عهد غرب و عهد مدرن و صد البته شبه مدرن زیست می کنید، ما که بر عهد خویش هستیم و وقت مان با عهد و افق تمدن اسلامی گره خورده، شما اما با اینکه پس از چهارسال دریافتید که برجام، نه برنامه جامع اقدام مشترک با نظام سلطه که باید برنامه ای برای رسیدن به رشدی ملی و درون زا باشد؛ با اینکه دیر آمدید اما خوش آمدید به سرزمین ایرانیان ! اینجا ایران است و قریب به چهل سال است که میانه ای با افق واشنگتن و وین ندارد.»
