گروه فرهنگی «سراج24»: مدیران سینمایی دولت یازدهم در میان همه گله گذاری ها و بیکاری های هنرمندان شناخته شده وطنی و فیلمسازان امتحان پس داده این دیار به سراغ فیلمسازانی جوان و ناشناخته و بعضا بی استعدادی می روند که صرفا منتقل کننده اندیشه های سیاسی مدیران در قالب تصویر هستند و کیفیت فنی اثر و شکل و شمایلی که با ساختار هنری ارتباط داشته باشد، برای مدیران چندان اهمیتی ندارد! برای نمونه در همین جشنواره دهم «سینما حقیقت» شاهد بودیم که نهادی وابسته به سازمان سینمایی چون «مرکز گسترش سینما مستند و تجربی» اقدام به سرمایه گذاری روی فیلم هایی می کند که نقش تبلیغاتچی دولت و یا منعکس کننده نگاه گمگشته متولیان فعلی فرهنگ و هنر هستند.
چنان که سرمایه گذاری دولت از فیلم هایی فاصله مند با نگاه مردمان جامعه و آرمان های این سرزمین تنها به این بهانه انجام می شود که با چنین ژست روشنفکری حمایت برخی از به ظاهر هنرمندان را به دست آورند. از این رو از بودجه مردم فیلمی چون «سفر سهراب» را درباره زندگی فیلمسازی می سازند که سال ها خارج از کشور زیست کرده و خود را کارگردان آلمانی می دانست تا ایرانی و در نهایت هم در آمریکا از دنیا رفت. یا از فیلم هایی با نگاه همراهی بخش با توافق نامه نافرجام گروه 5 به علاوه 1 حمایت می کنند که نهایت اتفاقاتش را در چند روز اخیر با پشت پا زدن طرف آمریکایی از شروط توافق نامه دیدیم. آیا با این شرایط هدف مسئولان در حمایت از این گونه فیلم ها در جهت نزدیکی به تفکر جشنواره ای و نگاه فیلمسازی نبوده است؟
اگر چه سرمایه گذاری برای سینماگران جوان امری لازم و ضروری است اما باید در نظر گرفت چه فیلمسازانی با کدام طرح و با چه رویکردی انتخاب می شوند؟ آیا انتخاب فیلمسازان در جهت عدالت ورزی و در نظرگرفتن توانایی های فیلمساز رخ می دهد و یا طرحی مورد حمایت قرار می گیرد که خط و ارتباطی را در جهت نگاه دولتمردان شکل دهد؟ در این میان نقش و جایگاه هنرمندان انقلابی و طرح هایی که برآمده از موضوعات مهم جامعه ایرانی است چه جایگاهی دارد؟ آن چه در این دولت در خلال ارائه بودجه و حمایت های مادی رخ داده است، توجه مدیران برای تولید فیلم ها و حمایت از فیلمسازان هم کیش و هم جناح بوده و در طرف مقابل همراه با طرد فیلمسازان جبهه مقابل و یا هنرمندانی شده که دنبال هم کیشی با متولیان دولتی نیستند.
در این 3 سال و اندی از فعالیت دولت یازدهم جدا از یکسری فیلمسازانی که دولت را در آغوش گرفته اند و در گروه کاملا اقلیت فیلمسازان هستند، اکثریت بسیار گسترده ای از هنرمندان بیکار و خانه نشین شده و برخی دنبال فعالیت های دیگری غیر از فیلمسازی رفته اند. چنان که یدالله صمدی در برنامه ای تلویزیونی که برای گرامیداشت شهید بابایی برگزار شد، اعلام کرد که شرایط فیلمسازی نداشته و به دنبال این است تا به او توجه ای شده و بستر فعالیتش شکل بگیرد. یا ابوالفضل جلیلی، فیلمساز معتبر ایرانی بعد از این که برای تامین بودجه فیلم جدیدش بارها مواجه با قول های مدیران فارابی شده است، پروژه اش هیچ شرایط امیدوار کننده ای نیافته و همچنان در انتظار تامین بودجه به سر می برد!
با این شرایط باید از متولیان فرهنگی سوال کرد که چگونه و با چه رویکردی اقدام به تقسیم بودجه مردمی برای ساخت فیلم های ایرانی می کنند و در این میان فیلمسازان دغدغه مند و متعهد این سرزمین تا کجا می توانند صبوری کنند و با توجه به شرایط ناگوار اقتصادی در برابر خواسته های تحریک کننده سری دوزهای سینمایی و مدیران سیاست پیشه دولتی مبنی بر ساخت فیلم هایی وابسته به نگاه دیگران مقاومت کنند؟!
