گروه فرهنگی «سراج24»: فیلم «شرفناز» از روز پنجشنبه اول ربیع الاول همزمان با 3 فیلم دیگر به اکران سینماهای کشور وارد شد تا چرخه تازه ای از اکران فیلم ها همراه با این فیلم و «سلام بر بمبئی» و «جنجال در عروسی» و «لاک قرمز» تکمیل شده و همراه با فیلم های «مشکل گیتی» و «نفس» و «سیانور» تکمیل کننده آثاری باشند که سالن های سینماهای امروز کشور را به خود اختصاص داده اند. اما اهمیت توجه به فیلم «شرفناز» ساخته حسن نجفی در میان آثار در حال اکران به دلیل بافت و نگاهی است که در برخورد با پدیده هایی چون داعش و دیگر ابزار فکری ساخته شده توسط غرب دارد. در واقع «شرفناز» در پی قصه ای روایت شده در منطقه ای جنوب شرقی کشور بوده و به سیر پیشروی نگاه درنده خوی تکفیری ها در میان مردمان منطقه اشاره داشته و از این حیث می تواند قابل برخوردی جدی قلمداد شود.
شاید به دلیل قابلیت بیان شده در سطور بالا باشد که فیلم «شرفناز» علیرغم قابلیت های بصری و ساختاری خود نتوانسته بعد از نزدیک به 2 سال رنگ اکران به خود بگیرد! و این در واقع بخش تراژیک ماجرای اکران سینمای ایران است که آثاری هویت مند و با نگاهی بومی به دلیل عدم پشتوانه در اکران توان در اختیار گرفتن سالن های سینمایی برای توجه مخاطب را ندارند و در طرف مقابل فیلم هایی با مایه های سخیف در پرداخت به موضوعات و نگاهی مبتذل، سینماهای کشور را قبضه می کنند.
در این باب اگر بخواهیم اکران سینمای ایران را چشم اندازی از تفکر مسئولان سینمایی بدانیم باید نگره ای خالی از هویت مندی را در آن جست چنان که فیلم هایی چون «آس و پاس» با نمایشی از رقص و آواز و معجونی از سینمای هند و فیلمفارسی پیش از انقلاب بهترین سالن ها را در ماهی گرانقدر از آنِ خود می کند و فیلم «خشکسالی و دروغ» با موضوع خیانت رده بعدی سالن ها را به خود اختصاص می دهد و «فروشنده» فرهادی در نهایتِ حمایت مسئولان بیش از 3 ماه در پرده سینماها با بهترین سالن ها می ماند و حال «سلام بمبئی» با گرایشی از ابتذال و بزن و بکوب و قصه نیم بند عاشقانه اش بیشترین سالن های سینماهای کشور را تصاحب می کند! پُر واضح است که در این تقسیم بندی جایی برای آثاری استراتژیک همانند «شرفناز» با رویکردی از سینمای ملی و مفاهیمی غنی چون استکبارستیزی باقی نمی ماند و این فیلم بعد از 2 سال از پیگیری های کارگردان و تهیه کننده با چند سالن محدود کار خود را آغاز می کند! و این شرایطی است که پیش از این درباره فیلم های «یتیم خانه ایران»، «هیهات» و «ابوزینب» هم رخ داده بود.
فیلم «شرفناز» براساس ساختاری دنباله دار از اتفاقی خانوادگی رخ می دهد. جایی که احمد؛ مرد آرام و مظلوم خانواده در نهایت نفوذ وهابی ها و تبلیغات رخ داده عضو فرقه دروغین آن ها شده و تبدیل به موجودی پلید و ظالم و خون ریز می شود. شرفناز که شخصیت اصلی فیلم بوده و نقش محوری این روایت را ایفا می کند، درصدد تربیت درست فرزندش الیاس برآمده و از نفوذ تفکر تکفیری ها در ذهنش بیمناک است. فیلم در عین حال که نگاهی مادرانه را با فرمی شاعرانه روایت می کند توجهی هم به مساله مقاومت و ایستادگی مردمان این جامعه و به خصوص شیرزنان ایرانی دارد که قهرمانانه در مقابل نفوذ برنامه ریزی شده دشمنان می ایستند و ابائی ندارند که جان خود را در این مسیر فدا کنند. فیلم «شرفناز» شرح حال این مقاومت و ایثار و دلاوری است و کارگردان می کوشد در کنار تصاویر زیبا و بکر از منطق کویری ایران به بیان شهامت و دلاوری های مردمان این جامعه بپردازد.
در دوران کنونی یکی از مهم ترین آسیب هایی که به جهان اسلام ضربه می زند همین حضور تکفیری ها است که با لباسی دروغین با عنوان اسلام درصدد ضربه زدن به ماهیت مسلمانان هستند. در واقع جادوگران سلفی خون آشامانی ساخته شده توسط غربی ها هستند که با عنوان جعلی دفاع از سنت، منافع غربی ها را به شکلی متفاوت ایفا می کنند. از این رو شناخت ماهیت تکفیری ها از طریق ساخت فیلم ها و انتشار کتاب هایی در این زمینه برای مخاطبان بسیار ارزنده خواهد بود که فیلم «شرفناز» و کتاب هایی چون «سلفی گری و وهابیت»، «در ساحل حقیقت»، «فتنه وهابیت» از جمله موارد قابل دسترس برای افزایش آگاهی های مخاطبان می باشند.
بسط فرقه های ظاله و تشکیل گروهک های سیاسی با هدف خدشه وارد ساختن به کیان اسلام حربه ای تازه از سوی سران غربی بود تا از دل جنایت های وحشیانه آن ها اعتبار و ارزش دین مبین اسلام را دچار خدشه سازند. از این رو بسط و توسعه تفکرات وهابی گری در منطقه در ادامه پروژه گسترده ای است که غربی ها در ضدیت با اسلام پی می گیرند و هالیوود به عنوان بنگاه قدرتمند رسانه تصویری غرب در صدد نمایان سازی این نفوذ از طریق ساخت آثار سینمایی است و از این رو لازم است که سینمای ایران به مقابله با این گونه دسیسه ها از طریق آثاری هوشمندانه دست زند.
برخلاف ضرورت ساخت آثاری هویت مند در سینمای ایران طبق گفته کارگردان فیلم «شرفناز» این اثر بدون وجود هرگونه حامی دولتی با هزینه شخصی تهیه شد و شرایط اکران این فیلم هم به گونه ای رقم خورده که نمی توان چندان به آن امیدوار بود. این در حالی است که گروه های تکفیری به ویژه داعشی ها امروزه با سوء استفاده از شعائر مذهبی دین اسلام درصدد ارائه تعابیری وارونه و به دور از حقیقت از مسائلی اساسی چون بحث منجی گرایی هستند و در این باره حتی نشریه ای را با نام «دابق» و شبکه هایی ماهواره ای را راه اندازی کرده اند. آن چه پیداست سینمای ایران هم باید در مسیری درست و با فرآیندی مناسب در تولید آثار هنری شرایط مقابله در جنگ نرم را بیابد و این مهم نیاز به درک و اهمیت یابی نزد مسئولان فرهنگی کشور دارد.
