به گزارش سراج24،دروازبانی که برخلاف تصور بسیاری موفق شد برای ایران در جام‌جهانی بازی کند، این روزها از تیم‌ملی خط خورده است؛ آن‌هم در حالی‌که سوشا مکانی با چند بازی در لیگ دسته دو نروژ با تیم‌ملی مسافر مالزی شده تا شاید در بازی مقابل سوریه روی نیمکت بنشیند.
در حالی‌که تصور می‌شد، حقیقی انتخاب دوم کی روش برای دروازه تیم‌ملی باشد، اما وضعیت مبهم باشگاهی و ماه‌ها بازی نکردن در مسابقات رسمی، این مربی را مجاب کرد تا دروازبان محبوبش را به رده پنجمین انتخابش برای دروازه تیم‌ملی تنزل دهد.
دروازبانی که اولین حضور رسمی‌اش در میادین فوتبال با خاطره‌ی خوب مهار پنالتی علی دایی در بازی پرسپولیس و سایپا همراه بود، پس از باخت ایران در ضیافت پنالتی‌ها مقابل عراق در جام ملتها، منتقدان سرسختی پیدا کرد. او در مهار تمام ضربات پنالتی عراقی‌ها ناکام بود تا بسیاری او را در حذف ایران از جام ملتها مقصر بدانند. اما اگر عابدزاده را به گواه آمار بهترین پنالتی‌گیر تاریخ ایران در بین دروازبان‌های تیم‌ملی بدانیم، او نیز با استقلال، روز بدی در ضیافت پنالتی‌ها داشته و دو بار در بازی فینال جام حذفی مقابل ملوان و فینال جام باشگاه‌ها مقابل الهلال همانند حقیقی موفق به مهار هیچ کدام از ضربات پنالتی حریفان نشد. در آن دو مورد ضربات پنالتی دقیق انزلی‌چی‌ها و سپس بازیکنان الهلال نشان داد که پنالتی اگر خوب، دقیق و زاویه‌دار نواخته شود، کمتر دروازبانی قادر به مهار آن است. با این حال حذف ایران در جام ملتها، دو نفر را بیش از همه در معرض انتقاد قرار داد. ابتدا ویلیامز، داور استرالیایی بود که با اخراج پولادی ایران را ۱۰ نفره کرد و مقصر دوم علیرضا حقیقی که نتوانست حتی یک ضربه پنالتی حریف را مهار کند؛ بدین ترتیب خاطره بازی‌های نسبتا خوب حقیقی در جام جهانی، تحت‌الشعاع عملکرد او در بازی مقابل عراق قرار گرفت تا برخی از صعود ایران به نیمه‌نهایی در صورت حضور رحمتی به جای حقیقی بگویند.
حذف از جام‌ملت‌ها باعث کمرنگ شدن اعتماد کی روش به حقیقی نشد. او دروازبان شماره یک خود را یافته بود. آن هم پس از این‌که رحمان احمدی و دانیال داوری نتوانستند نظر او را جلب کنند، در آستانه جام‌جهانی به کسی روی آورد که تصور می‌رفت دروازبان سوم ایران باشد. اقبال کیر وش به حقیقی آن هم به یک‌باره و در‌حالی‌که تا قبل از آن چندان از او در دروازه تیم ملی حتی در بازی‌های تدارکاتی استفاده نکرده بود، باعث به راه افتادن حرف و حدیث‌های همیشگی و شایعات مرسوم در فوتبال ایران شد. شایعاتی که از شدت بی‌پایه و اساس بودن، هیچ‌گاه از طرف اکثریت جامعه فوتبالی جدی گرفته نشد. در ادامه همین شایعات بود که انتقال حقیقی به پرتغال و آن هم به تیمی که نلو وینگادا سرمربی آن بود را به رابطه خوب کی روش و حقیقی ارتباط دادند.
حقیقی که از جایگاه شماره یکی خود در تیم ملی تا حدود زیادی خاطرجمع شده بود، به پرتغال رفت تا فصل جدیدی در فوتبالش آغاز کند. اما اتفاقات آن‌طور که مد نظر او بود رخ نداد و نیمکت‌نشینی در باشگاه به سراغ او آمد. با این حال کی روش او را در مرحله اول مقدماتی جام جهانی، درون دروازه ایران گمارد، اما دو اشتباه متوالی در خروج از دروازه در بازی دوستانه مقابل ژاپن و سپس در مقابل ترکمنستان، باعث شد تا گاسپار مربی دروازبان‌های تیم‌ملی از تاثیر نیمکت‌نشینی او در باشگاهش بر ضعف در خروج از دروازه این گلر بگوید. از نظر گاسپار بازی نکردن حقیقی باعث شده تا او در تایمینگ خروج از دروازه دچار مشکل شود. پس از اشتباه مقابل ترکمنستان، کم‌کم موقعیت شماره یک بودن حقیقی به خطر افتاد و او خیلی زود متوجه حضور رقیبی شد که جایش را در دروازه تیم‌ملی گرفته و جدا از آن با پیوستن به پرسپولیس، سنگری را که زمانی متعلق به او بود، تسخیر کرده است.
رقیب جدید علیرضا حقیقی، یک علیرضای دیگر بود که با پیوستن به پرسپولیس، محبوبیت زیادی بین هواداران این تیم به دست آورده بود. محبوبیتی بسیار بیشتر از زمان حضور حقیقی در پرسپولیس؛ چراکه علیرضای دوم، اطمینانی را به دروازه پرسپولیس داده بود که قبل از آن نه علیرضای اول و نه هیچ دروازه بان ایرانی پس از عابدزاده و فنایی، چنین اطمینانی با خود به همراه نداشتند. بدترین اتفاق ممکن برای حقیقی همین می‌توانست باشد که رقیب او در تیم‌ملی، خانه‌ی او در پرسپولیس را هم تصاحب کند؛ چراکه پس از ناکامی در اروپا، گزینه بازگشت به ایران و پرسپولیس برای دروازه بانی که خود را «پسر پرسپولیس» نامیده است، ملغی می‌شد.
حقیقی چند صباحی است که باشگاهی ندارد و ادامه این روند می‌تواند بازگشت او به روزهای خوب را برای همیشه غیرممکن کند. اما سناریوهای پیش روی او چیست؟ تقریبا می‌توان گفت راه بازگشت چندانی برای حقیقی باقی نمانده است. در پرسپولیس، با وجود بیرانوند، جایی برای او نیست و البته رفتن به تیمی دیگر از لیگ برتر ایران یک شکست تمام‌عیار برای اوست. او راهی ندارد جز این‌که در اروپا به دنبال راهی برای بازی کردن باشد. بازگشت به ایران و در معرض قضاوت قرار گرفتن برای او می‌تواند تبدیل به معضلی شود که حتی سابقه او در تیم ملی و شماره یک بودنش در جام‌جهانی و جام‌ملت‌ها را زیرسوال ببرد. ضمن این‌که باعث سخت‌گیری بیشتر کی روش در دعوت از او به تیم‌ملی نیز می‌شود؛ چراکه از نظر کی روش بازگشت از اروپا به ایران نوعی پسرفت محسوب می‌شود، حتی اگر حضور در اروپا منجر به نیمکت‌نشینی شده باشد.
گلری که دو سال و نیم پیش در اوج دوران حرفه‌ای خود، در میان تعجب در دروازه ایران ایستاد و با خوش‌تیپی و خوش چهره بودنش توجه رسانه‌ها را جلب کرد، اکنون در شرایط خوبی قرار ندارد. شرایطی که منتقدان و مخالفانش آن را به کم‌استعداد بودن این گلر ربط داده و بازی کردنش در جام‌جهانی را نتیجه خوش‌شانسی و لطف کی روش دانسته‌اند. اما نباید از یاد برد که کی روش و دستیارش از همان روز اول نگاه ویژه‌ای به حقیقی داشتند. آن‌ها او را از نظر استایل و فیزیک از همه دروازه بان‌ها بهتر می‌دانستند. ضمن این‌که رفتار حرفه‌ای او در تمرینات نیز باعث شد تا کادرفنی تیم‌ملی او را به صورت ویژه تمرین دهد و زیر نظر بگیرد تا با رفع نقاط ضعفش در روز مبادا از او استفاده کند. در روبین‌کازان نیز علی‌رغم نیمکت‌نشینی بارها تمجید و تحسین مربیان تیمش را نسبت به داشتن جدیت در تمرینات و انجام تمرینات سخت و رفتار حرفه‌ای برانگیخت. پس نمی‌توان حضور او در جام‌جهانی را تنها به خوش‌اقبالی او ربط داد. او برای رسیدن به آن جایگاه یک مسیر برنامه‌ریزی شده و حرفه‌ای را پیمود و عملکردش در جام‌جهانی نشان داد که انتخاب کی روش اشتباه نبوده است. حقیقی برای برگشتن به روزهای خوب، نیاز به پیمودن مسیری مجدد شبیه گذشته دارد. دوباره جدیت و تمرین و تمرین و تمرین. قبل از آن باید وضعیت باشگاهی‌اش را در اروپا مشخص کند و فکر بازگشت به ایران را نیز از سر به‌در کند. البته کیست که نداند برای رسیدن به موفقیت خوش‌اقبالی و شانس هم لازم است و می‌توان امیدوار بود که شانس مجدد به حقیقی رو کند.
منبع:ورزش3
