گروه فرهنگی «سراج24»: در جهان معاصر که بحران معنویت به شکلی خزنده در رگ و پی حیات مردمان جهان و به خصوص جوامع بی قید و بند اخلاقی در حال پیشروی است، وجود سینمای دینی و انتقال مفاهیم اعتقادی در قالب آثار هنری نقشی برجسته ایفا خواهد کرد. البته هنگامی که اشاره به مسائل دینی و معرفتی در آثار هنری و به خصوص در قالب فیلم های سینمایی به عمل می آوریم، لزوما به معنای قاب گیری فیلمسازان از اعمال فرایض دینی و مناسک خاص آئینی نخواهد بود. در واقع دین به معنای کلی چراغ راهی جهت پیمودن در مسیر سوال مهم فلسفی «از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود» می باشد و از این رو هر مولفه ای را که در چارچوب های روایی و قالب های فکری بتواند منعکس کننده پرسش های بی شمار آدمی باشد را می توان در راستای سینمای معرفتی دانست.
این روزها برگزاری نخستین دوره جشنواره فیلم و عکس «چهلچراغ» با موضوع بازنمایی مفاهیم دینی خاصه درباره قیام عاشورا بهانه ای است برای سینمای ایران و دست اندرکارانش اعم از فیلمسازان و تهیه کنندگان و مسئولان مربوطه تا با رجوع به مفاهیم و ارزش هایی که می تواند در قالب آثار سینمایی به مخاطب منتقل شود به انجام برنامه ریزی و سرمایه گذاری در زمینه آثار دینی اقدام کنند. شاید جشنواره «چهلچراغ» فرصت خوبی است برای مسئولان سینمایی کشور تا در رویکردی کارشناسانه مورد بررسی قرار دهند بحران رخ داده در زمینه تولید آثاری دینی و آئینی را و با جمع بندی آثار تولیدی، کم کاری های رخ داده از حیث کمی و کیفی را مورد تامل قرار دهند و با جمع بندی نظرات حاصل شده در خصوص چگونگی رسیدن به سینمای دینی به این مساله بپردازند که چگونه می توان با توجه به امکانات و شرایط حاضر به مسیری روشن در تولید آثاری رسید که همراستا با نگاه مردمان این سرزمین در مسیر اعتقادی باشد و بتواند چراغی روشن برای روشنای نگاه نسل جوان امروزی باشد که درگیر با انواع پدیده های وارداتی است.
آن چه پیداست وجود نظام ارزشی در هر جامعه ای منتج به رشد و ارتقای فکری مردمانش خواهد شد و رتبه بندی ارزش ها در راستای رسیدن به مفاهیم معنوی در فضایی آرمانی شکل خواهد گرفت. چنان که اریک فروم، روانکاو و فیلسوف مطرح نیاز انسان به دراختیار داشتن نظامی اعتقادی را در جهان امروز مهم دانسته است.
در سینمای جهان جدا از آثاری که به طور مستقیم به سراغ شخصیت های واقعی دینی رفته و در قالب روایتی تاریخی و البته تحریف شده به ثبت وقایع می پردازند، آثاری نیز وجود دارد که در قالب ملودرام هایی درصدد اشاعه تفسیری متفاوت و با عنوان گذاری نگره «مدرن گرایی به پیکر دین» هستند و از طریق ظرافت های تصویری و داستانی در نهایت خروجی های منحرفانه ای از دینی خنثی، معنویتی ناکارآمد و رفتارهایی وارونه و انسانی بی نیاز از دین را منعکس می سازند و این جهانی ساخته شده توسط سردمداران صهیونیسم و دین زدا است، در حالی که فطرت هر آدمی در پیوند با مفاهیم اعتقادی قرار دارد و در هر بستری در پی بازنمایی هویت وجودی خود از مجرایی فطری است.
از این رو سینمای ایران می تواند به عنوان پیشقراول اشاعه ذات فطری هنر که به دور از مبانی اندیشه غربی و براساس مولفه های دینی است، به تبیین اندیشه هایی ماندگار و قابل تامل در مسیر زندگی مردم بپردازد. در واقع سینما باید احیاگر وجه تاریک مانده معنویت در زندگی انسان مدرن امروزی باشد. جهانی که در آن انواع جنایت های اخلاقی، هرج و مرج های رفتاری و وقوع بحران خانواده به اوج خود رسیده است.
همانا هنر متعالی می بایست برگرفته از معارف و اندیشه های دینی و به استواری مفاهیم ارزشمندی باشد که در لابه لای کتاب های آسمانی و احادیث دینی وجود دارد و این هنر می تواند دست یاری برای انسان درمانده امروزی دراز کند. آری؛ هنر ابزاری باشکوه بوده که در اختیار هنرمند فطرت جو است که می تواند از طریقی جذاب و هدفمند به بازآفرینی رفتارهای پسندیده اما فراموش شده آدمی در جهان مدرن کمک کند، چنان که رهبر گرانقدر انقلاب اسلامی درباره هنری متکی به ارزش های دینی فرمودند: «نگاه به هنر اسلامی و سینمای دینی باید نگاهی بلند مدت و همراه با برنامه ریزی دقیق و امید به آینده و بهره گیری مناسب از ابزار هنر برای تاثیرگذاری حداکثری باشد.»
