عاشقانه‌های یک همسر جانباز اعصاب و روان

به گزارش سراج24،جانبازان اعصاب و روان جنگ تحمیلی از مظلوم ترین طیف های جانبازان در جامعه به شمار می روند. از آنجا که آسیب دیدگی آنها مثل سایر جانبازان از جمله قطع عضو، شیمیایی و قطع نخاع به چشم نمی آید، معمولاً مثل سایر جانبازان مورد توجه قرار نمی گیرند.
بهبود جانباز جسمی، با درمان و عمل جراحی اگر قرار به درمان قطعی باشد حاصل می شود. اما بیماری روانی نوعاً دارای درمان قطعی نیست. کسی را که به ptsd یا موج گرفتگی دچار شده، نمی توان پس از یک دوره درمانی مشخص سالم دانست. از طرفی نمی توان چنین افرادی را به عنوان بیمار هم شناخت. بنابراین آنها در مرزی به سر می برند که از طرفی بیمار و از طرف دیگر سالم هستند.

* مظلوم ترین جانبازان ایران

آمار مشخصی از جانبازان اعصاب و روان وجود ندارد. طبق اعلام عبدالرضا عباس‌پور معاون بهداشت و درمان بنیاد شهید و امور ایثارگران، در سال 92 تعداد 560 هزار و 705 جانباز تحت پوشش این بنیاد بودند که 224 هزار نفر آن‌ها جانبازان بالای 25 درصد و 325 هزار نفر زیر 25 درصد بودند. همچنین از این تعداد 11 هزار و 800 جانباز قطع اندام تحتانی، 3 هزار جانباز اندام فوقانی، 2 هزار جانباز قطع نخاع و 4 هزار جانباز چشمی در کشور وجود دارد. حدود 60 هزار جانباز شیمیایی هم در کشور وجود دارد که 517 نفر از آن‌ها در شرایط سخت ریوی هستند و 16 هزار نفر از آن‌ها هم وضعیت متوسطی دارند. در این میان گفته می‌شود 41 هزار جانباز اعصاب و روان در کشور وجود دارد که‌ 7 هزار نفر از آن‌ها با بیماری شدید اعصاب و روان دست‌ و پنجه نرم می‌کنند که این آمار در تهران 3 هزار و 824 جانباز اعلام شده است.
با این حال، در آمارهای ارائه ‌شده ابهاماتی وجود دارد و آمار ضد و نقیضی مطرح می‌شود. به‌گونه‌ای که دکتر محمداسماعیل علی‌پور رئیس مرکز بهداشت روانی بنیاد شهید و امور ایثارگران اعلام کرده در میان جانبازان، 43 هزار بیمار روان‌پزشکی شناخته‌شده وجود دارد که 7 هزار و 200 نفر از آن‌ها بیمار شدید روانپزشکی هستند. در آمار دیگری همین مقام اعلام کرده 200 هزار جانباز اعصاب و روان در کشور وجود دارد. دکتر ابوالفضل ملک ‌زاده مدیرکل وقت بهداشت و درمان بنیاد شهید و امور ایثارگران نیز در گفتگو با جام جم در سال 89 اعلام کرده تعداد واقعی جانبازان اعصاب و روان بیش از 200 هزار نفر تخمین زده می‌شود.
همسران این جانبازان نیز در سختی و رنج آنها شریک هستند، سختی ای که با بدمهری و کم مهری ما بیش از پیش می تواند آنها را در مسیری که در پیش رو دارند، تنها بگذارد. رنج بیماری، کتک، داد و بیداد، افسردگی، خشونت کلامی از یک طرف و طولانی شدن روزهای برج و نرسیدن دخل به خرج، سختی و دلواپسی آنها را بیشتر و بیشتر می کند.
بیشتر جانبازان اعصاب و روان کمتر از 25 درصد جانبازی، علاوه بر اینکه سربند بلند بهترین همیار قرن را بر سر دارند، مقاومت در برابر سختی های زندگی را به اقتصاد مقاومتی و اشتغال گره زده و هر کدام مناسب با میزان تحصیلات و توانمندی خود وارد عرصه اشتغال شده اند.

* وقتی آتش بر ابراهیمیان گلستان می شود

توفیق یافتیم با فاطمه شاه علی، همسر جانباز اعصاب و روان، علی اکبر مسکوجی به صحبت نشسته و در یک گفت و گوی صمیمی جرعه نوش اقیانوس مهر بی کران این بانوان فداکار باشیم. آنچه ما تصور می کردیم و آنچه وی برایمان می گوید، مصداق گلستان شدن آتش بر ابراهیم است. 

* با جان و دل پذیرفتم که همسرش شوم

خانم شاه علی برایمان می گوید که متولد سال 1346 و ساکن تهران بوده است و اینکه بنابر موقعیت مالی و روحی همسرش در محله ای آرام و به دور از هیاهوی شهر ورامین زندگی می کند.

وی خود را فرزند چهارم خانواده ای هشت نفره و دختر بزرگ خانواده معرفی می کند که با از دست دادن پدر و مادر در 40 روز، وظیفه سنگین حمایت از سایر خواهر و برادرانش را بر عهده می گیرد. او از برادر جانبازش می گوید و همچنین درک درستش از سختی زندگی با یک جانباز که با تجربه ملموس شوهرداری زن برادرش تکمیل شده است.
به نظر می رسد در ابتدای کلام،  قصد آن دارد ما را متوجه سازد همانگونه که همسرش با شناخت و آگاهانه پا در مسیر دفاع از میهن و انقلاب اسلامی گذاشت و در لباس دیده بان جبهه ها به افتخار جانبازی نائل آمد، او نیز با شناخت کامل و با اشتیاق، همسری، همزبانی و همیاری او را بعد از دو ازدواج ناموفق بر عهده گرفته است.
خانم شاه علی در اسفند سال 1384 در سن 35 سالگی به عقد جانبازی در آمد که دو همسر قبلی اش به خاطر عدم تحمل مشکلات اعصاب و روانش، او را با وجود سه فرزند ترک کرده بودند. فرزندانی که دو دختر و یک پسر هستند و او مادری فرزندان دوم این جانباز را با جان و دل قبول کرده است. فاطمه خانم می گوید: «ما قوم و خویش دور بودیم و من از زندگی همسرم با خبر بودم، می دانستم مشکلی جز بیماری اعصاب و روانش ندارد و اینکه از نظر مادی هم به همین دلیل در تنگنا قرار دارد، هر جا که به استخدام درمی آمد بعد از مدتی عذرش را
می خواستند! با جان و دل پذیرفتم که همسرش شوم و تمام دغدغه من این بود که با وجود اینکه تجربه زندگی مشترک و مادر بودن را ندارم، آیا می توانم برای دختر8 ساله و حسین، پسر 10 ساله او جای مادرشان را پُر کنم؟!»
خانم شاه علی با اشتیاق و علاقه ای خاص از دوران خواستگاری و عقد یکساله اش می گوید، از هفته هایی که به انتظار آمدن همسرش بود و بالاخره یک سال بعد دی ماه سال 85 با وام دو میلیونی شهرداری توانست با یک مراسم بسیار ساده در منزل پدری به خانه بختی برود که دو کودک و یک جانباز، انتظار مهرش را
می کشیدند، او خود را نه تنها همسر جانباز بلکه مدیون به او می داند.
وی از علاقه اش به مادر شدن می گوید، از اینکه دوست داشت علاوه بر اینکه مادری دو فرزند همسرش را بر عهده بگیرد، خود نیز تجربه بارداری و مادر شدن را نیز چشیده باشد و خدا به او دختری به اسم "ملیکا" هدیه داد. دختری که به قول مادرش بیش از سایر فرزندان آقای مسکوجی به پدر عشق می ورزد و هواخواه اوست.

* در خانه همه عاشق پدرشان هستند، ملیکا بیشتر

این همسر جانباز اعصاب و روان با بیان اینکه من و شوهرم، همسن هستیم و من او را بسیار دوست دارم و به او افتخار می کنم، می گوید: تمام فرزندان شوهرم برایش احترام قائل هستند، از فرزند اولش که با مادرخودش زندگی می کند تا فرزندان همسر دوم و فرزند خودم که برای هر سه نفرشان مادری می کنم، اما "ملیکا" پدرش را طور دیگری دوست دارد؛ سر سفره همیشه کنار پدر می نشیند و سعی می کند حتی شده یک قاشق از بشقاب او بخورد! فکر می کند طعم غذای پدر طور دیگری است. در مدرسه بسیار از پدرش تعریف و به جانبازی او افتخار می کند؛ یادم هست 22 بهمن ماه روزی معلم ملیکا از مدرسه با من تماس گرفت و گفت ملیکا از دستخط پدرش بسیار تعریف می کند و ما می خواهیم بخشی از خطاطی تابلو را به ایشان بسپاریم. من بسیار تعجب کردم چرا که همسرم با خودکار خوب می نویسد و آن خانم به خاطر تعریف ملیکا اصرار داشت که همسرم با ماژیک این کار را برای مدرسه انجام دهد.

* جانبازانی با درصد های امحا شده!

فاطمه خانم با بیان اینکه شوهرم در سال 66 جانباز شده و بعد از جانبازی ازدواج کرده است می گوید: زمانی که حال خوبی دارد و دارو مصرف می کند، اصلا مشخص نیست جانباز است ولی زمانی که حال بدی دارد، انسان دیگری می شود. هر صدای بلندی می تواند حالش را بد کند، دیدن صحنه های مستند دفاع مقدس و رزمندگان، او را به حال و هوای جبهه و جنگ می برد، عاشقانه به یاد همرزمانش می افتد، بخصوص دوستش شهید "مهدی پاکدل" که به قول خودش به خاطر او شهید شد، گویا شهید مهدی ده دقیقه ای جای همسرم به دیده بانی مشغول می شود تا او استراحت کند و در همان ده دقیقه به شهادت می رسد. همچنین یاد فرمانده مرحومش را همیشه زنده نگه می دارد و وقتی حالش بد می شود همان گفتگوهای میان خود و همرزمانش را بر زبان جای می کند.
خانم شاه علی ادامه می دهد: با این وجود به همسر من فقط پنج درصد جانبازی تعلق گرفته است و ما هر چه تلاش کردیم تا درصد جانبازی اش را متناسب با وضعیتش بالا ببریم، چون مدارک اول بستری ایشان به خاطر موج گرفتگی را در بیمارستان کرمانشاه نداریم، من هم کسی را ندارم که کارهای اداری را پیگیری کند، به جایی نرسیده ایم؛ جای تعجب است که سازمان های ذی ربط مدارک و نسخه های پزشکان خودشان را لحاظ نمی کنند و به دنبال مدارکی معدوم شده یا پاک شده از ذهن شوهرم هستند! من از مسئولین ذی ربط در بنیاد جانبازان تقاضا دارم به مشکل جانبازانی مانند همسر من که در دوران جنگ تحمیلی با توجه به شرایط بیماری خود و شرایط خاص کشور، مدارکشان از بین رفته یا امحا شده است، رسیدگی کنند.

* صورت هایی که با سیلی سرخ و کبود می شود!

وی که بی تکلف ما را به منزلش دعوت می کند، می گوید: زندگی در بعد اقتصادی بر ما سخت می گذرد و بیشتر امور زندگی با حق الزحمه من تأمین می شود. او می گوید در شرکتی خدماتی کار می کرده و بعد از آشنایی با شیوه کار و مشتریان، اکنون به صورت مستقل مشغول به کار است.
این همسر جانباز اعصاب و روان که در ابتدای گفتگو برایمان خیلی ساده و بی تکلف می گوید که همین چند روز پیش بود که با بد شدن حال همسرش، صورتش کبود شد! اما نه تنها از این ازدواج بعد از گذشت بیش از ده سال رضایت دارد بلکه هر روز عاشق تر است و خدا را به خاطر داشتن زندگی خوب زناشویی اش شکرگزار است.
* عاشقانه همسرم را دوست دارم و خدا را سپاسگزارم
او می گوید: من همیشه نیمه پُر لیوان را
می بینم. از اینکه فرزندانی سالم دارم، مشکلاتم طوری است که با مقداری پول حل می شود، خدا را سپاسگزارم. معتقدم که خدا دستم را گرفته و به او توکل دارم. او مرا تنها نمی گذارد و آبرویم را حفظ کرده است. من حتی برای خواهرم هم درد دل نمی کنم چون کسی شرایط ما را درک نمی کند.
فاطمه خانم ادامه می دهد که در زندگی با همسرم احساس خوشبختی می کنم و زندگی من خالی از معجزه خدا نیست. درهای بسته با توکل به خدا برایم باز می شود و هیچ وقت خود را تنها احساس نمی کنم، چرا که خانواده هایی هستند با داشتن مال و درآمد بالا، دچار چنان مشکلاتی هستند که حاضرند برای رفع آن تمام سرمایه خود را فدا کنند. فاطمه خانم به جوانان توصیه می کند که قدر داشته های خود را بدانند، سپاسگزار خداوند باشند و در تمام مرحل زندگی به خداوند تکیه کنند.

منبع: رسالت