انتخابات آزاد» و «محاصره انتخاباتی» از استکهلم تا تهران

سرویس سیاسی «سراج24»: انتخابات آزاد؛ این کلید واژه پربسامد این روزهای ضدانقلاب در حالی توسط بازیگران سیاسی داخلی، طرح و تکرار می شود که در متن و بطن خود یک هم زبانی و هم رایی را تداعی می کند.

گرچه تاریخ این هم‌رایی اپوزیسیون با برخی گروه‌های موسوم به اصلاح طلب ریشه ای تاریخی دارد ولی نقطه و ظهور و بروز علنی آن، فتنه ۸۸ بود که در قالب واژه «تقلب» به ساحت انتخابات تزریق شد اما امروز این توافق در همان مفهموم قدیمی ولی این بار در واژه جدیدی تحت عنوان«انتخابات آزاد» حلول یافته است.

شاید زمانی که فتنه گران در تنگاتنگ بروز سیاست های خیابانی خود و آنچه که «بازیگوشی سیاسی» می خواندند، از تهمیدات لازم برای بهره گیری از ظرفیت های خارجی برای کمک به «قیام شرایط» سخن به میان می آورند؛ کمتر کسی گمان می کرد تا سه سال دیگر، تئاتر سایه ای شکل بگیرد و این بازگیران ناسپاس سیاسی گرچه از دلسوزی برای مملکت سخن به میان بیاورند ولی در پشت پرده، دست در دست یکدیگر، واژه «انتخابات آزاد» را برای سمفونی فتنه جدید، تمرین نمایند.

شرایط تحریم ها و همزمانی آن برای تاثیرگذاری بر یازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری، چنان علایق بازیگران جدید و قدیم فتنه را فراهم آورده که اینان نه در یک فضای تصادفی که در یک فرصت طراحی شده و مهندسی شده تلاش دارند بر انتخابات تاثیر گذاشته و موجی دگر را شریان سازی نمایند.

از دیگر سو، گرچه علائق هر یک از بازیگران برای حضور در این سمفونی جدید فتنه متفاوت است ولی هریک از طرفین به امیدی به نوازندگان آن تبدیل شده اند.

گروهی را سودای رسیدن به قدرت است، گروهی دیگر را براندازی و برخی را نیز منازعات شخصی.

در این میان اما تکلیف ضد انقلاب روشن است.برگزاری نشست های مختلف اپوزیسیون همچون «اولاف پالامه»، «استکهلم » و «پراگ» نشان می دهد که ضد انقلاب تلاش دارد در بستری که غرب فراهم ساخته به گروه های داخلی نزدیک شده و با هم افزایی، اهداف خود را پیش بگیرند.

ضد انقلاب در حقیقت بر این باور است که با نزدیکی چهار خانواده سیاسی «چپ های دمکرات، ملی گرایان، دین باوران سکولار و نیز چهره های خسته و فرسوده داخل حاکمیت» می تواند کلید واژه ای را ابداع کند که بتواند حاصل جمع تلاش ها برای تاثیر بر انتخابات ریاست جمهوری یازدهم شود.

در یک جمع بندی مختصر میتوان نگاه ضد انقلاب خارج نشین در خصوص انتخابات آزاد را در این موارد خلاصه کرد، مواردی که در نشست های مختلف آنها طرح و بیان شده است:

۱ - خلق کلید‌واژه چترگونه برای تجمیع نیروهای مخالف:

در این زمینه کاملا مشخص است که خلق کلید واژه «انتخابات آزاد» با هدف جمع کردن گروه های مختلف برای فعالیت ذیل این واژه صورت گرفته است.نکته قابل توجه این که رسانه های ضد انقلاب تاکید می کنند که باید حمایت داخلی ها از این کلید واژه را برجسته کرده و به همه گیر شدن آن کمک کرد.

۲- محاصره انتخاباتی ایران:

ضد انقلاب تلاش دارد تا با اتحاد و ائتلاف های مختلف، انتخابات ایران را بنابر آنچه که «محاصره » می خواند، تهدید کرده و توجه و اقدام عملی و غیر قانونی نیروهای خارجی را برای انتخابات ایران فراهم سازند.

یک سایت ضد انقلابی در این زمینه می نویسد:«ما «حاکمیت صندوق رای فراسر قانون اساسی» را می خواهیم. فراسر یعنی اینکه قانون اساسی معیار قرار نگیرد، بلکه اسنادی بین المللی در رابطه با انتخابات آزاد وجود دارد که این اسناد خواهند بود که معیار انتخابات آزاد خواهند شد.»

در این زمینه، آرام حسامی از عناصر ضد انقلاب نیز تاکید می کند که: « در انتخابات آزاد، نهایتا اپوزیسیون خارج از کشور باید به اپوزیسیون داخلی بپیوندند.»

۳- بهره گیری از شعار انتخابات آزاد به عنوان شعاری ساختار شکن با قابلیت تفسیر بالا:

جریان ضد انقلاب با توجه به این که هزینه های فتنه انگیزی داخلی بالا می باشد در تلاش هستند که کاهش هزینه رمز آشوب گری آنان را با واژه ای قابل تفسیر فراهم آورند.

در این خصوص مهرداد درویش پور در کنفرانس ضد انقلاب در بروکسل پیشنهاد می کند: «از آنجا که شعار انتخابات آزاد ضمن ساختار شکنی، شعاری فراگیر است و تولید وحشت نمی کند، باید بر آن پافشاری کرد. انتخابات آزاد شعاری است که به جای نفی به گونه ای ایجابی راه حل پیش رو می گذارد و امکان یک همرایی عمومی را نیز فراهم می کند و نشان گر آن است که ما در پی حذف هیچ نیرویی نیستیم و هر نیرو متناسب با وزن خود در سرنوشت کشور سهیم خواهد بود.»

۴- فشار داخلی و خارجی به نهادهای برگزار کننده انتخابات:

به چالش کشیدن نهادهای قانونی برگزار کننده انتخابات یکی از اهداف طرح و پیگیری واژه انتخابات آزاد می باشد.

سایت ضد انقلابی ایران امروز در مطلبی این محور را مورد تاکید خود قرار می دهد و پرده از ایجاد فشار به نهادهای قانونی اینگونه بر می دارد:« در ایران امروز شما باید در مرحله اول در جهت القای «نظارت استصوابی» کوشش کنید و پس از موفقیت در این زمینه تلاش خود را معطوف به عملکرد انحصارگرایانه و تفرقه آمیز شورای نگهبان دارید. در مرحله بعدی٬ خود قانون اساسی و محدودیت هایی که برای کاندیدها میگذارد باید مورد توجه قرار گیرد.»

۵- طرح شعار آزاد به عنوان پیش فرض وجود نظام دیکتاتوری:

در این رابطه و برای فهم دقیق تر این محور می بایست به کنفرانس پراگ اشاره کرد.

حسن شریعتمداری از عناصر ضد انقلاب در این کنفرانس طرح شعار آزاد را یک استراتژی جهانی(غرب)برای مقابله با نظام مستبد خوانده و به صراحت می گوید: « انتخابات آزاد به عنوان استراتژی، یکی از استراتژی‌های جهانی برای گذار از نظام‌های توتالیتر و استبدادی به دموکراسی است».

۶- تلاش برای مطالبه گری از نظام و معکوس ساختن وزن اجتماعی اصلاح طلبان:

همانگونه که گفته شد طرح انتخابات آزاد از سوی عناصر خارجی و داخلی با این پیش فرض صورت می گیرد که نظام موجود مستبد بوده و طرح این شعار یک نوع مطالبه گری از نظام برای اصلاح از خود می باشد و در این گردونه همه گروه های سیاسی متناسب با فعالیت خود وزنشان مشخص می شود.

سایت ضد انقلابی ایران گلوبال در این زمینه می نویسد:« انتخابات آزاد تلاشی است برای عبور «نرم» از استبداد دینی حاکم در ایران. همچنین راه کار انتخابات آزاد شعاری است برای همرایی عمومی . این نشان می دهد که ما شعاری را پیش رو می نهیم که مشروطه خواه و جمهوری خواه، دین گرا و غیر دینی، چپ و راست و گروه های اتنیکی ، همه از آن سود می برند و می توانند به نسبت وزن سیاسی اشان در آن شرکت کنند. در عین حال ایده انتخابات آزاد خواستی ساختار شکنانه اما مسالمت جویانه است که گسترده ترین قدرت بسیج را داشته و کم هزینه ترین راه تحول سیاسی در ایران است. معتقدم تنها زمانی که توازن قوا به سطحی رسد که نوعی از «قدرت دوگانه» در کشور شکل گیرد ممکن است عقب نشینی جمهوری اسلامی شکل واقعی به خود بگیرد.»

حال با توجه به این محورهای جزئی گفته شده به نظر می رسد که اپوزیسیون خارج از کشور تلاش دارد تا تمامی این موارد را دنبال نموده و عناصر داخلی این راهبرد نیز به عنوان میدانداران عملیاتی وارد عرصه شده و ضمن فعال نمودن شکبه های اجتماعی و نخبگانی خود «تبدیل انتخابات به یک کارزار اجتماعی» را هدف فعالیت های خود قرار دهند.

در این میان اما گرچه این راهبرد دارای تقسیم نقش های هدفمندی است اما نیازمند یک سر برای ایجاد جنبشی دارد که باید افشای آن را در جلسه ای جستجو کرد که اردشیر امیر ارجمند در نشستی خارج از کشور ان را طرح و بیان کرده است.

وی در این جلسه ضمن تاکید بر این که تنها راه مقابله با نظام، خیابان است؛ از برنامه ای هماهنگ شده با غرب و نهادهای غربی برای ایراد فشار به نظام جهت رفع حصر سران فتنه سخن به میان آورده که هدف عمده آن لیدری اعتراضات می باشد.

فارغ از این مباحث به نظر می رسد گرچه راهبرد انتخابات آزاد از سوی اپوزیسیون داخلی و خارجی دنبال می شود اما این واژه به نظر می رسد یک زمینه بستر ساز برای بهره گیری از موقعیتی است که قرار است با شدت یافتن تحریم ها و فشارهای فزاینده اقتصادی همراه شده و اعتراضات اجتماعی از جنس مطالبه اقتصادی را نشانه رود.