گروه فرهنگی «سراج24»: سینما و سینماگر و جریان اصلاح طلبی که سال ها است جناح مقابل را به شعارگرایی آثارش متهم می کند، خود بارها بازیچه سیاست بازی در پشت و جلوی صحنه شده است. آن ها سینمای دفاع مقدس و ارزشی ایران را سال ها متهم به شعارگرایی در آثار سینمایی می کنند اما وقتی به عملکرد سال های مختلف نگاهی بیفکنیم، خواهیم داد که اتفاقا جناح اصلاح طلب و عوامل دست اندرکار در این عقبه فکری بسیار بیشتر از دامان سیاست به سینما غلطیده اند و نمونه روشن و اخیرش جناب کمال تبریزی و فیلم سیاست زده اش؛ «دونده زمین» است که پس از 6 سال توقیف به اکران درآمده است.
از بازی های موش و گربه افرادی که بارها از بودجه دولتی استفاده کرده و ادعای مستقل بودن می کنند و از انواع عشوه های هنرمندانگی! برخی که به وقتش لباس حمایت از شخص و جناحی مشخص را به تن کرده و بدون دانش سیاسی ادعای سیاست پیشگی می کنند که بگذریم به مساله مهمی چون سیاه نمایی یا وارونه نمایی اتفاقات داخلی بر پرده سینما می رسیم که بارها از طریق ساخت آثاری در ایران برای نمایش در خارج از کشور و یا استفاده از بودجه خارجی ها برای مشارکت در ساخت فیلم های داخلی براساس نگاهی وارونه رخ داده است و حالا «دونده زمین» کمال تبریزی که این روزها حسابی خبرساز شده است، چنین می باشد.
تبریزی که پیشینه سیاسی داشته و از جمله افراد تسخیرکننده سفارت آمریکا در اوایل انقلاب بوده است، به وضوح و در قالب نشانه های تصویری و کلامی در آثارش و از طریق گفت و گوهایی صریح این مساله را عیان می کند و برخلاف افراد یک بام و دوهوایی که واهمه از وجود نشانه های سیاسی در آثار ساخته شده خود دارند، به شکلی علنی اعلام می کند که سیاسی است و این شاید در زمانه تزویر جزو حُسن فیلمساز باشد اما پُرحاشیه بودن تبریزی و انتخاب سوژه های ملتهب در کارنامه اش نشان می دهد که وی علاقه ای ذاتی به جنجال سازی دارد و اتفاقا معضلات بسیار فیلمنامه ای و کارگردانی وی در میان این هیاهوها گم می شود و شاید این حاشیه ها سرپوشی از دورسازی اذهان از متن پُر ایراد به حاشیه جاذبه برانگیز باشد.
فیلم «دونده زمین» به ظاهر داستانی واقعی از زندگی هنرپیشه ژاپنی با نام هازاما کامپه است. مردی پُر استقامت که نذر کرده بود در 60 سالگی دور دنیا را بدود و در اجرای این نذر هنگامی که به ترکیه می رسد، درمی یابد که دچار سرطان شده است و اما همچنان می دود تا به ایران می رسد. اما فیلمساز که «دونده زمین» را با سرمایه ژاپنی ها ساخته است، در پروژه ای سفارشی سعی می کند داستانی تخیلی و سورئال را به این داستان واقعی متصل نماید و از پیوند سینمای سفارشی و سینمای سیاسی پروژه ای متولد می شود که بیش از آن که سینما باشد، بیانیه است و واکنش سیاسی فیلمساز جریان اصلاحی به دوران 8 ساله ای مغایر با نگاهش.
و این نوع مواجهه چنان گل درشت به نمادهایی شعارزده درمی آید که به جای پیگیری زاویه دوربین و نوع کادرها و شکل روایت پردازی باید به دنبال انواع نمادها و نشانه های کلامی و رفتاری شخصیت های فیلم برای ضربه زدن به جریان موسوم به اصولگرایی باشیم تا فیلمساز در نهایت نجات فضای خواب زده و روح مُرده مردمان روستایی خیالی را در گام های مصمم مردی ژاپنی ببیند که انگار از راهی دور آمده و دور دنیا را طی کرده تا ناجی مردمان فلاکت زده روستایی باشد که می تواند نمادی از سرزمین ایران باشد!
از این رو فیلمساز به شکلی نامناسب به تمسخر مردمان ایرانی در برابر فرآیند حرکتی موفق آمیز مردمان جهان دست می زند و نشانه های این عقب ماندگی از ساعت های به خواب رفته تا مردمان خواب زده و بی هویت و روح بیدار لاک پشت بیدار روستا تا طعنه به دولت اصولگرایی که هر چند وقتی آذوقه ای(یارانه) از روی ترحم به مردم می دهد، نمایان است. مسیری از ارتباط انواع نشانه های کنایه ای فیلمساز نسبت به جریان سیاسی مشخصی که در نهایت به شاه کلید گم شده ای می رسد تا قفل سال ها حصار و دورماندگی با آن باز شود! و این همان سینمای سیاست زده ای است که در ادعا می خواهد تجربی باشد و هنرمندانه روایت شود اما به شکلی کاملا سفارشی و مغرضانه برخورد می نماید.
