گروه فرهنگی «سراج24»- مرتضی اسماعیل دوست: شورای عالی سینما منحل شد. این تازه ترین دستاورد حاصل شده از سوی سازمان سینمایی زیرمجموعه وزارتخانه فرهنگ دولت یازدهم بود! در واقع متولیان امر به جای درمان بیمار و ارائه شوک به تن نیمه جانش، کار را با مرگی تلخ یکسره کردند تا شورایی که می خواست به عنوان مرجع راهگشایی از تصمیمات قرار گیرد و به عنوان حل الفصل معضلات موجود در بدنه سینما نقشی راهبرانه داشته باشد، در فضای نادیده انگاری دولت نسبت به بحث فرهنگ و هنر به کل برچیده شود.
اما برای رسیدن به حیات این موجود کم سن و سال بهتر است به دولت گذشته برگردیم که در زمان مدیریت جواد شمقدری بر سینمای کشور جهت ارائه فضایی جهان شمول از فرآیند حرکتی سینمای کشور، شورایی راهبردی با عنوان «عالی» به سینما وارد شد که قرار بر این بود تا در مباحثی کلان و در زمینه زیرساخت ها و اعمال مدیریت و تربیت و بهبود وضعیت سینما و هدایت سینماگران جوان کشور و حلال معضلات و راهبر ریل حرکتی قطار به جریان افتاده از دولت دهم باشد.
شورای عالی سینما در ابتدای امر با معرفی اعضای خود از اهالی پیشکسوت سینما متشکل از داوود میر باقری، مسعود جعفری جوزانی، احمد نجفی، جمال شورجه، مسعود ده نمکی و محسن علی اکبری در دولت گذشته جلساتی را با مدیریت رئیس دولت برگزار و مصوباتی را هم برای بهبود وضعیت سینمای ایران تصویب کرد، اما حاشیه های رخ داده پیرامون سینما در مقاطعی و به خصوص در زمان انحلال خانه سینما موجب انحرافاتی در تشکیل جلسات و ارائه برنامه هایی راهگشا شد و با روی کارآمدن دولت «تدبیر و امید»، اندک امید باقی مانده در حیات شورا هم رخت بربست و بدون حضور رئیس جمهور و با توجه به فضای متفاوت رخ داده در نزد متولیان امر، شرایط برای تعطیلی همیشگی شورای عالی سینما فراهم شد. اگر چه در فروردین ماه سال 1393 و در اوایل روی کارآمدن حجت الله ایوبی به عنوان ریاست سازمان سینمایی جهت نمایشی از روی خوش امیدورزی! نزد مردم حکمی مبنی بر انتخاب اعضای جدید شورا صورت یافت، اما کمتر کسی از اهالی جدی فرهنگ و هنر می توانست تصور کند که واژه های نقش بسته از دولت امید توسط مرد اول مدیریتی سینما دقیقا 2 سال بعد و در فروردین ماه سال 1395 به کل منجمد شود!
اما حقیقت چنین بود که حجت الله ایوبی در حکم صادره در اواسط فروردین 93 عنوان داشت: « در فضای سرشار از امید کنونی، شورای عالی سینما می تواند منشاء ایجاد عزم و اراده ملی برای ارتقای این هنر ارزشمند و حل مشکلات و چالش های پیش رو باشد.» و همین جناب رئیس در اواسط فروردین 95 اذعان داشت:« تصورمان این بود که سرنوشت سازمان سینمایی به شورای عالی سینما گره خورده و این دو نهاد به هم مربوط هستند ولی بعد که جلسات تشکیل شد، متوجه شدیم سازمان سینمایی یک سازمان مستقل است و نیازی نیست بالای سر این سازمان، نهادی به نام شورای عالی سینما وجود داشته باشد.» حالا 2 سال در این میانه بی ثمر مانده و تعجب آمیز است بر شورایی که طعم امید بر آن متصل بود و اکنون به راهی نزد مسئولان رسیده که وجودش را اضافی بپندارند! و اگر شورا به تعبیر آقای ایوبی، «فرزند ناقص الخلق» بوده است، چرا در این مدت رها شده و زودتر از این ها مورد رسیدگی قرار نگرفته است؟!
البته در تعبیری دیگر می توان عدم فرصت مناسب برای حضور رئیس دولت یازدهم در جلسات شورا را دلیلی برای به تعطیل کشاندن آن دانست و این موضوع پُر بیراه نیست که بسیاری از اهالی فن و سینماگران کشور اذعان بر این دارند که با توجه به عملکرد دولت در این چند ساله مشخص می باشد که فرهنگ و هنر جایگاهی در میان ارادت ورزی ها نداشته و هیاهوی «بر جام»، غصه ها و فغان های سینمای ایران را نادیده و ناشنیده ساخته است! به هر روی با توجه به گفته های رئیس سازمان سینمایی نوک پیکان توجهات مبنی بر اتخاذ تصمیم درباره تعطیلی شورای عالی سینما باز هم به شخص اول دولت بر می گردد، چنان که ایوبی عنوان داشت: «دکتر روحانی به عنوان رییس دولت یازدهم معتقد هستند که کارهای تخصصی باید در نهادهای تخصصی و توسط افراد مربوطه دنبال شود و در همین راستا کارهای فرهنگی را به وزیر فرهنگ واگذار کرده اند و بارها گفته اند ورود به جزئیات امور تخصصی نه درست است نه کارشناسانه. ایشان معتقد است مسایل فرهنگی باید در سطح وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی حل و فصل شود. آقای وزیر هم وزیر با سابقه ای هستند و مسایل را به بخش های تخصصی واگذار کرده اند و حال با چنین رویکردی اینکه ما همه مسایل سینما را در جلسه با رییس جمهور حل و فصل کنیم، راه و روش این دولت نیست.»
همچنین وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در گفته هایی مختصر نهایت نگاه رخ داده در تعطیلی شورای عالی سینما را اعلام می کند. « تشکیل این شورا از ابتدا اشکال داشته است و علاوه بر این در دوره گذشته یک سری شوراهای عالی تشکیل شده است که با توجه به تراکم کاری رییس جمهور به هیچ وجه نمی رسد که همه شوراهای عالی زیر نظر وی تشکیل شود مانند شورای عالی سینما یا شورای عالی حج و ده‌ها شورای عالی که تشکیل می شود.» از این لحاظ نبود فرصت مناسب از سوی شخص اول اجرایی کشور می تواند دلیل محکم تری برای تعطیلی این شورا باشد و البته برای دولتی که مسائل سیاسی و مذاکرات گسترده دیپلماسی زمان چندانی برایش باقی نمی گذارد، دور از پذیرش نخواهد بود!
با این وجود نمی توان وجود ناکارآمد شورای عالی سینما را از بدو تولد تاکنون نادیده گرفت و برای ادامه فعالیت شورا و رسیدن به چارچوبی درست لازم بود که نگاهی درست و اصولی برای چگونگی فعالیت آن صورت یابد. البته از این نوع نهادهای ناکارا در بدنه فرهنگی کشور بسیار می توان یافت که سال ها به حال خود رها شده است. به هر روی شورای عالی سینما در حالی پرونده اش مختومه اعلام شد که به نظر می رسد همچون رویه مرسوم در همه دولت ها بیشتر به دلیل این که محصولی از دولت گذشته بود، چندان مورد حمایت قرار نگرفت وگرنه باز هم زمزمه ها و اخباری مبنی بر ایجاد چنین شوراهایی با همان شرایط گذشته و در دولت امروز به گوش می رسد. راستی شورای حل اختلاف سینما که مسئولان فعلی بر آن نظر دارند، تا چه زمان حیات خواهد داشت؟!
