گروه فرهنگی «سراج24»- مرتضی اسماعیل دوست: شب چهارشنبه سوری همراه با ترقه بازی و آتیش سازی! و با چاشنی تلفات بسیاری است و با همه دردها و آسیب ها و دلهره ها و صداهای مهیج و وضعیتی که نیاز به آسیب شناسی کارشناسان و نگارش مقالات بسیاری در حوزه مربوط به خود دارد، در این مجال به این بهانه به دنبال طرح پرسش دیگری در حوزه فرهنگ هستم که به شکلی محسوس برای افرادی که در بدنه این عرصه نفس می کشند، هوای سنگینی به همراه دارد و در عین حال طرح آن قابل تامل است. البته این یادداشت برای افرادی است که شناختی نسبی از حوزه فرهنگ و هنر داشته و به متن و حاشیه آن احاطه دارند و از این رو متن فوق می تواند حرف دل آن هایی باشد که در برابر انواع زرد نگاری ها و نوشته های برخی رسانه های چاپلوس، موضع دارند و نیز آه سنگینی باشد برای دل افرادی که نظاره گر عدم وجود دانش نزد بسیاری از اهالی رسانه برای تولید محتویات فکری هستند که این کمبودها منجر به کپی کاری شرم آوری شده است!
اما به بهانه انتشار مطلب خصوصی فیلمسازی قدیمی توسط فردی که تنها به لحاظ سابقه طولی نام منتقد را یدک می کشد و هیچ عرض قابل اشاره ای در این سال ها نداشته است! به سودای اتفاقاتی می پردازم که این روزها در برنامه ای مدون از سوی برخی نشریات زنجیره ای اجرا می شود و به دلیل وجود حاشیه نگاری به جان متن سپاری از سوی رسانه ها و حتی آن ها که ادعای کار حرفه ای و اخلاقی دارند، تا به حال در فضای رسانه ای منعکس نشده است.
.jpg)
موضوع مورد بحث محاصره فیلمسازی متعهد همچون ابراهیم حاتمی کیا توسط جریان اصلاح طلب در ایام پس از جشنواره فیلم فجر است که البته گویا جناب فیلمساز هم خواسته یا ناخواسته به این بازی رسانه ها تن داده است! و از این رو چندی است شاهد حجم انبوهی از گفت و گوهای رسانه ای جببه ای خاص از سیاست ورزی با ابراهیم حاتمی کیا، فیلمساز ارزشمند دفاع مقدسی هستیم که به شیوه ای هدفمند در پی مصادره این فیلمساز متعهد سینمای استراتژیک و به نوعی سرکوبی- از طریق روش دیگری- برای عقایدی ارزشمند هستند. و این مساله جای ابهامات بسیاری باقی می گذارد که چه حالی بر احوال رسانه هایی رفته که تا دیروز در پی نقد آثار و شخصیت جناب فیلمساز بودند و حالا در ماراتن مصاحبه با وی در تلاش برای تصاحب به شکلی دلخواه و در مسیر جبهه سیاسی خود هستند. جریانی که در پی ضربه زدن به ماهیت نگاه و مسیر فیلمسازی چون حاتمی کیا بوده و با وضعیت برنامه ریزی شده ای سودای انحصار رسانه ای فیلمساز و در واقع موقعیتی برای فضاسازی فکری جبهه خود هستند و گزینش مورد نظرشان، فیلمسازی است که آثارش کاملا در راستای سینمای انقلاب و دفاع مقدس بوده و مخاطبانش هم از اهالی دغدغه مند سینما و به قول پرویز پرستویی، بازیگر فیلم «بادیگارد» صاحبان آثارش، «مردمانی هستند که درد و رنج و مسئولیت را می فهمند» و از این رو این نوع پرداخت از سوی رسانه هایی که ویترین صفحات خود را در هنگام اکران آثاری بیگانه از هویت این کشور و برای آثار فیلمسازانی چون کاهانی و میلانی و دیگر یاران همسو ردیف می کنند، حمایت از فیلمی که دغدغه اش بر مبنای محافظت از دستاوردهای اصیل نظام و ارزش های گران بهای انقلاب اسلامی است، جای تردید باقی می گذارد! البته یکی از گفت و گوهای کارگردان فیلم «بادیگارد» با نشریه ای صورت گرفت که چند روز بعدش، یادداشتی از انعکاس خاطره درگوشی جناب منتقد را منتشر کرد! و این هم تصدیقی از ادعای مطرح شده در این یادداشت مبنی بر فاصله عمل با نیت حقیقی گردانندگان نشریات فوق می باشد.
صدای ترقه و دلهره و آشوب از داخل اتاق فکر می آید؛ از پشت شیشه های چندگانگی که نامش را منافق نامیده اند! و از این رو باید واژه سوزی کرد به حرمت تعهدی که می بایست نزد اهالی رسانه باشد و علمی که نسبت به اتفاقات باید وجود داشته باشد؛ در فضای غبارآلوده ای که به سختی می توان نفس حقیقت را یافت. در روزگاری که دلهره خود را بازمی یابد، از این همه دوگانگی و فاصله میان روش رسانه ای و کارنامه ی سوداگران سیاست پیشه در نقاب فرهنگ! از این رو باید رسانه ای های دغدغه مند و فیلمسازان متعهد هوشیار باشند که فضای سخت و معلقی حاکم است و مراقب باشند که نادانسته در زمین غفلت مندی بازی نکنند؛ همان جا که در کنار گفت و گویی به ظاهر سینمایی به سمت پرسشی می روند که دم از دلواپسان زده می شود تا همین مختصر تبدیل به تیتر یک نشریه شود!
فضای دشواری است و دلهره ها بیداد می کند. چهارشنبه سوری های دلخراش شهر به پایان می رسد اما چگونه می توان از شر آتش های نشسته در صحنه رسانه های سیاست پیشه و دغل باز دور ماند؛ وقتی جرقه ها هویت را به آتش می کشند.
