به گزارش سراج24، محمود رضایی؛ اگرچه این روزها بحث از حجاب اجباری و اختیاری می شود و حرف‌هایی له و علیه گشت ارشاد و نهی از بدحجابی و بی حجابی مطرح است امّا روزگاری بر این مملکت گذشت که برخی زنان مجبور شدند به خاطر حفظ حجابشان، مدت ها پا از خانه بیرون نگذارند.
بحث از بی حجابی از جمله مباحثی بوده که همواره از خارج از کشور دنبال و استقبال می شده و در دوره های مختلف به آن پرداخته شده است.
بی حجابی و استفاده از ظرفیت‌های عریان سازی، به عنوان یکی از بهترین راه های از بین بردن تحکیم زندگی و خانواده، همواره پیش روی طراحان طرف های متخاصم قرار داشته است؛ چه در دوره‌ای که به فتح آندولوس ختم شد و چه حال حاضر.
اسماعیل پاشا که در ۱۸۶۳ میلادی بر تخت پادشاهی مصر نشست، دست به اقداماتی در موافقت با بی حجابی زد و در ۱۸۷۰ به آزادی زنان با مفهوم اروپایی آن در کشورش رسمیت داد. در الجزایر هم نیروهای اشغالگر فرانسوی، بعد از ناتوانی در مقابله؛ برای در هم شکستن انقلاب مردم، از جمله به مبارزه علیه حجاب زنان روی آوردند. در ترکیه نیز همان طور که می دانید، مقابله با حجاب اسلامی از نخستین برنامه های کمال آتاتورک برای اسلام زدائی بود.
در ایران دوران رضاخان نیز، سفرهای خارجی و الگوگیری های شخص رضاخان و دربار رضاخانی از غربی ها با عنوان تجددخواهی، به سوی بی حجابی تمایل پیدا کرد.
آن طور که در منابع موسسه مطالعات و پژوهش های سیاسی آمده؛ تشکیل جمعیت بیداری نسوان ـ دی۱۳۰۵ـ ترویج دکلته و منع چادر از سوی ملکه، حضور خانواده سلطنتی با وضع زننده در قم ـ نوروز ۱۳۰۷ـ ، مسافرت امان الله خان افغان به همراه همسرش ثریا به ایران ـ خرداد ۱۳۰۷ـ و حضور تعدادی از زنان افغانی همراه آنها که در میهمانی ها حجاب را رعایت نمی کردند و در بازگشت به افغانستان نیز با لباس و کلاه اروپایی از شهرهای ایران عبور می کردند، از نشانه های گرایش دربار رضاخان به کشف حجاب بود.
در ۱۳۱۰ ش. به دستور رضاخان «زنان باید در برداشتن حجاب خود آزاد باشند و اگر فردی یا ملایی متعرض آنان شد، شهربانی باید از زنان بی حجاب حمایت کند».
تشکیل «کنگره زنان شرق» در ۱۳۱۱ ش. در تهران و دعوت از زنان بی حجابِ کشورهای دیگر، از دیگر اقدامات رضاخان برای مبارزه با حجاب بانوان بود.
سفر رضاشاه به ترکیه در خرداد ۱۳۱۳ و مشاهدات وی از بی حجابی در آن کشور، او را در پی گیری روند مقابله با حجاب مصمم تر کرد.
این ماجراها و تبلیغ و ابلاغ غیر رسمی در خصوص بی حجابی، بیش از یک سال طول کشید و سرانجام در ۱۷ دی ۱۳۱۴ رضاشاه با همسر و دختران کشف حجاب کرده خود، در مراسم جشن فارغ التحصیلی دختران دانشسرای مقدماتی حضور یافت.
همه مسئولان کشوری که در این جشن دعوت شده بودند، طبق یک برنامه از پیش طراحی شده با همسران بدون حجاب خود شرکت کردند.
مراسم روز ۱۷ دی ۱۳۱۴ در حقیقت رسمیت بخشیدن به کشف حجاب در کشور بود. پس از آن، مطبوعات به تجلیل از این رویداد پرداختند و بی حجابی را آزادی زن، تجدد او و همتایی اش باپیشرفت و ترقی مردم اروپا تلقی کردند. کشف حجاب در سالهای باقی مانده حکومت رضاخان اجباری بود و حجاب اسلامی مظهر عقب ماندگی شمرده می شد. به همین دلیل نیز، برداشتن چادر از سر زنان به اجبار، بخشی از وظیفه مأموران انتظامی شده بود.
کشف حجاب بسیاری از مفاسد اخلاقی در جامعه را در پی داشت و خشم بسیاری از مردم به ویژه مذهبیون را برانگیخت. بسیاری از زنان مؤمنه، برای حفظ حجاب از منازل خارج نمی شدند و خود را در خانه حبس کردند. بسیاری نیز تلاش می کردند تا حجاب خود را درکوچه و خیابان، به دور از چشم مأمورین، حفظ کنند.
اگرچه با تبعید اجباری رضاخان، کم کم بساط بگیر و ببندها برچیده شد؛ امّا سیر پنهان پهلوی دوم نیز همچنان بر همان مدار استوار بود.
توسعه، پیشرفت، جلوگیری از عقب ماندگی، آزادی، مبارزه با "جنس دوم" بودن و امثال این ها، کلیدواژه هایی هستند که برای ترویج بی حجابی استفاده می شود.
با اندکی تفکر و مشاهده به راحتی می توان دریافت که با بی حجابی، هیچ زنی به جنس اوّل تبدیل نشده و ناخودآگاه به پیشرفت نرسیده است.
استعمارگران دیروز و امروز، از هر فرصتی برای بهره وری خود استفاده می کنند. زمانی بی حجابی ابزاری برای سلطۀ سیاسی بود و امروز علاوه بر آن به ابزار سلطۀ اقتصادی نیز تعریف شده است.
این ابزار تا مدت ها برای استعمارگران بهره خواهد داشت؛ پس منتظر طرح ها و حرف های بیشتر از بی‌حجابی هم باید باشیم.
0نظر