گروه فرهنگی «سراج24»- «دوران عاشقی»، آخرین ساخته علیرضا رئیسیان که بر اساس فیلمنامه ای از رویا محقق ساخته شده است، فیلمی متوسط است نه می توان آن را عالی و ناب دانست و نه خیلی ضعیف و دم دستی؛ یک اثر عادی است همانند بسیاری از فیلم های سینمای ایران که ساخته می شوند که ساخته شده باشند و پس از چند سال کسی هم نامشان را به یاد نمی آورد و پس از اکران عمومی به فراموشی سپرده می شوند.
داستان فیلم، همان سوژه محبوب و دستمالی شده فمنیستی است، خانمی به دفتر وکالت بیتا مراجعه می کند و بیتا متوجه می شود که این خانم همسر دوم همسرش حمید است، ساده تر بگوییم زنهای بی پناه و مردهای شهوتران. هنوز به نیمه فیلم نرسیده می توانیم داستان آن را تا آخر حدس بزنیم، همه مردهای فیلم به جز پدر نقش اول، انسان های خائن و کثیفی هستند که در پی التذاذ خود به همسرانشان خیانت کرده و دختری معصوم و بی پناه را یا به طمع مادی یا به بهانه عشق به دام خود انداخته و پس از کامجویی رهایشان کرده اند.
بازی ها هم چندان جذاب و دلچسب نیست، لیلا حاتمی با لحنی یکنواخت و گاهی باورناپذیر از ابتدا تا انتهای فیلم حتی در بحرانی ترین شرایط صحبت می کند و در آخر با بزرگواری او است که زندگیشان که طعمه شهوترانی همسرش (با بازی شهاب حسینی) شده است نجات پیدا می کند؛ گر چه زن دیگری در این بین قربانی می شود. پدر بیتا که نقش وی را پرویز پورحسینی ایفا می کند نیز نقش مهمی در فیلم ندارد، حتی اگر او را از "دوران عاشقی" حذف کنیم هم اتفاق خاصی برای این اثر نمی افتد و این یعنی یک نقطه ضعف در فیلمنامه ای که محقق نوشته است.
اشارات فیلم به معضلات مختلف اجتماعی نیز بدون پرداختی ظریف شکل گرفته است. برای مثال ، کافی است نگاهی به موکل های بیتا در جریان فیلم بیندازیم : یکی از آنان قصد تغییر جنسیت دارد، دیگری با رئیسش ارتباط برقرار کرده و آن یکی از همسرش مکررا در حال کتک خوردن است و... مسلما چنین معضلاتی را می توان در اجتماع به وفور یافت اما نحوه پرداخت این مسائل در دوران عاشقی به شدت شعاری و خام است و شبیه به یک بیانیه سفارشی در داستان آمده که البته هیچ ارتباطی هم به داستان اصلی پیدا نمی کند.
فیلمنامه خیلی زود هرآنچه که دارد را رو می کند و سپس از نیمه به بعد، ما تنها شاهد رفت و آمد شخصیت های ضعیف فیلم و دیالوگ های عجیب و غریب بینشان هستیم که با یک پایان بندی بد، به انتها می رسد. فیلمی که هرگز نمی تواند از به لکنت افتادنش در روایت داستان جلوگیری کند.
گره افکنی و گره گشایی خوبی نیز در "دوران عاشقی" صورت نمی گیرد، گرهی ابتدایی در فیلم زده می شود و به همان سادگی باز می شود، تا انتها نیز داستان خط ثابت و بی هدف خود را پی می گیرد.
هر چند که فیلم قصه گو است، چیزی را تعریف می کند و مخاطب تا آخر پای آن می نشیند اما اگر این موضوع را نقطه قوت کار بدانیم نه به خاطر خود آن، بلکه به دلیل افت شدید و سرگردانی فیلمنامه در کشور ما است. شاید بتوان از همین منظر جایزه گرفتن دوران عاشقی در جشنواره فیلم فجر را تحلیل کنیم، از بین بد و بدتر، بد انتخاب شده است!
سال هاست از یکی از رویه های جریان شبه روشنفکری ایرانی در زمینه های مختلف هنری از جمله فیلم انتقاد داریم و فکر می کنم دیگر این انتقادات کافی است، چه بخواهیم و چه نخواهیم پرداختن یک طرفه به موضوعاتی نظیر «صیغه»، «طلاق»، «مردان خائن» و مواردی از این دست برای این قشر جذاب است و دغدغه و اولویت اصلی آنها است، دوست دارند در این زمینه ها حرف بزنند افراد روایتگر چیزهایی هستند که در اطراف خود می بینند و بنظرم باید گذاشت راحت باشند هر چه می خواهند جامعه شان را خائن و کثیف نشان دهند ما باید به فکر در انداختن طرحی نو باشیم.
