گروه فرهنگی «سراج24»- دو سال از انتصاب مدیر موزه موسیقی به سمت معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی می گذرد. علی مرادخانی مرکب مرادش را دو ترکه می تازاند یک پایش در موزه موسیقی است و پای دیگرش در معاونت هنری و گویا قصد ندارد هیچ یک را رها کند.
در نگاه اول این گونه به نظر می رسد که طبیعتا مرادخانی با این که دوشغله است اما غالب وقت خود را باید در مجموعه مهمتر یعنی معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی صرف کند اما پیگیری های خبرنگار «سراج24»، خلاف این موضوع را نشان می دهد؛ آقای معاون بیشتر وقت خود را موزه موسیقی می گذراند نه ساختمان خیابان استاد شهریار!
نتیجه این نحوه مدیریت از راه دور، بی سامانی و وضعیت بلبشویی است که در معاونت تحت امر مرادخانی به وجود آمده است. وضعیت نابسامان و اسف بار تئاتر، رها شدگی حوزه هنرهای تجسمی و اتفاقات عجیب و غریب در حوزه موسیقی از جمله نتایج دوره مدیریت دو ساله علی مرادخانی است.
مدیریت "رفاقتی" نیز از دیگر مدل های اداره معاونت هنری وزارت ارشاد است که در دوره جدید به جامعه هنری رخ نمایانده است! ارتباط "وثیق" و "فراتر از حد معمول" مرادخانی با هیات مدیره خانه موسیقی زمینه ساز به وجود آمدن شگفتی هایی نو به نو در این حوزه شده است. پس از آن که پیروز ارجمند به دلیل فشارهای ناشی از روابط غیرعادی مسئول مافوق خود با حمیدرضا نوربخش، مدیر عامل خانه موسیقی مجبور به استعفا شد روز گذشته اتفاقی جدید در این حوزه روی داد. معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در اقدامی غیرمترقبه دبیر جشنواره موسیقی فجر با تشکیل جلسه ای حمیدرضا نوربخش را به عنوان "مدیر جشنواره موسیقی فجر" منصوب کرد!
پس از پیگیری های خبرنگار «سراج24» مشخص شد که دبیر این جشنواره، یعنی حسن ریاحی اصلا به این جلسه دعوت نشده بود و فردی که بنا است به عنوان زیرمجموعه وی کار کند راسا از سوی معاون هنری وزیر ارشاد به وی تحمیل شده است!
در حوزه تئاتر نیز وضعیت بهتری حکم فرما نیست. حسین طاهری، مدیرکل اداره تئاتر معاونت هنری ارشاد نیز پس از اختلافات زیاد با علی مرادخانی ناچار به استعفا شد، ساختار شورای نظارت بر تئاتر نیز تقریبا از هم فروپاشید و این روزها شاهد اجراهای پیاپی آثار مساله دار و خاص در سالن های نمایش کشور هستیم!
در حوزه تجسمی وضعیت به ناامیدکنندگی محض رسیده است. موج آثار پوچ گرا و مبتذل گالری ها را فرا گرفته و مدیران مرکز تجسمی نیز فعلا مشغول رسیدن به "اقتصاد هنر" هستند. به عنوان مثال وقتی وارد فضای نمایشگاهی «چهارمین فستیوال سالانه پرتره‌سازی» می‌شویم در نمایشگاه تابلوهایی را می‌بینیم که طی گزارش‌های متعدد رسانه‌ها به نوع اثر و خالقان اثر اعتراض شده است اما انگار فرد مسئولی نیست – یا قرار نیست! ـ جلوی نمایش این آثار عاری از درونمایه هنر ایرانی و حتی موهن را بگیرد.
نمونه‌ای از این دست آثار مربوط به «نیوشا توکلیان» است که چندی پیش هم با واکنش جامعه هنری، رسانه‌ای و عمومی مواجه شد. این اثر از مجموعه عکس ناامیدی و استیصال جوانان ایرانی در فضاهای داخلی و بیرونی حکایت داشت که در گذشته هم در نیویورک به نمایش گذاشته شده بود و بنابر گزارش‌هایی که صاحبان همان آثار اعلام کردند با استقبال مناسبی مواجه شد و در بحث ارزش‌گذاری‌ها که وارد شویم با سکوتی که مدیران مربوطه در معاونت ارزشیابی و نظارت بر امور نگارخانه‌ها سراغ داریم چیزی جز این هم انتظار نمی‌رود.
جالب اینجاست که اعتراض رسانه‌ای برای نمایش آثار توکلیان عکاس هنرمند به دفتر هنرهای تجسمی وزارت ارشاد هم انتقال یافت اما با این همه، باز هم شاهد ادامه نمایش این آثار با مهر و مجوز و نظارت مسئولین وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هستیم.
همه شواهد و قرائن نشان می دهد که باید برای وضعیت هنر کشور نگران باشیم، معاونی که علی جنتی انتخاب کرده (یا شاید برایش انتخاب کرده اند!) وقت نمی کند بیشتر در محل کار خود حاضر شود و به رتق و فتق امور برسد از سوی دیگر نیز روابط پیدا و پنهان مرادخانی با برخی افراد خاص، زمینه ساز شائبه هایی در این معاونت شده است که اگر زودتر به آن رسیدگی نشود دیر یا زود باید منتظر فاجعه ای باشیم.
