به گزارش سراج24، او گران‌ترین مربی فوتبال ایران است، در رقم قرارداد تنه به تنه چند ستاره گرانقیمت لیگ برتر همچون مهدی رحمتی و آندرانیک تیموریان می‌زند و این عرف بین‌المللی را شکسته که مربیان – حتی نامدارترین‌ها – گاه حتی یک دهم ستاره تیم شان دستمزد نمی‌گیرند.
علی دایی، مرد ۲.۱ میلیاردی فوتبال ایران است. بازار بی حساب فوتبال ایران او را صاحب چنین فرصتی کرده و چه کسی است که به این فرصت نه بگوید؟
علی دایی با بام بیشتر و برف بیشتر، نمونه‌ای است برای بحث درباره قیمت‌های گزاف در فوتبال دولتی ایران، فوتبالی که چون مدیرانش دست در جیب دیگری دارند، چه ابایی از اینکه تن به هر قراردادی بدهند؟ فوتبالی که بخش خصوصی در آن راهی پیدا نمی‌کند و همین قیمت‌های بی حساب در بازاری آشفته باعث می‌شود که اگر ردپایی از بخش خصوصی می‌بینیم، ردپای اختلاس هم در ادامه‌اش پیدا شود.
مالک یک تیم خصوصی به دار آویخته می‌شود و مالک تیم خصوصی دیگر در بند است. این یعنی بخش خصوصی سالم در این بازاری که فوتبال دولتی ساخته، قدم از قدم برنمی دارد.
این سیاق مدیریت فوتبال دولتی است که دایی را به مربی ۲.۱ میلیاردی تبدیل می‌کند، بازیکنی درجه چندم که از لیگ اندونزی پیشنهاد ۱۰۰ هزار دلاری هم ندارد، در فوتبال ایران پیشنهاد ۸۰۰-۷۰۰ میلیونی پیدا می‌کند و چند بازیکنی که می‌توانند از قطر و کویت و... پیشنهادی داشته باشند، ملاک قیمت‌گذاری روی بازیکنان می‌شوند.
یک غلط بزرگ اقتصادی که فوتبال دولتی ایران هر سال تکرارش می‌کند و برای سرگرمی ما یک بار سقف قرارداد تعیین می‌شود و بار دیگر سقف بودجه!
درباره مربیان، فوتبال ایران به قیمت جهانی آنها بی توجه است. مربیان ایرانی که همیشه به حضور مربیان خارجی اعتراض دارند، بازاری انحصاری را برای خود طلب می‌کنند و می‌تازند. تاخت و تازی بی رقیب.
درباره بازیکنان دست‌کم می‌توان قیمت ستاره‌ها را با ارقامی که به نظایر آنها در قطر می‌پردازند توجه کرد و توجیهی یافت برای این ارقام گزاف اما درباره مربیان چه؟ آنها از کجا پیشنهاد دارند؟ بازار کاری در کجای آسیا برای آنها پیدا می‌شود؟ شرق، غرب، جنوب، شمال؟ کجا؟ بازار کار داخلی ایران چقدر داغ و پررونق است که قیمت قلعه‌نویی، دایی، ابراهیم‌زاده، جلالی، گل محمدی و... این می‌شود که شده؟
مدیران در فوتبال ایران اما کالایی یا خدماتی را می‌خرند اما توجهی به قیمت جهانی‌اش ندارند. انگار نه انگار که بهترین مربی فصل پیش لیگ برتر با ۱۲۰ هزار دلار در ملوان کار کرد. انگار نه انگار که مثل اسکوچیچ در دانشگاه زاگرب تا بخواهید ساخته می‌شود. فوتبال ایران اما دانشگاه زاگرب ندارد که از رشته ورزش یا شاخه فوتبالش اسکوچیچ و ایوانکوویچ بیرون بیایند. فوتبال ایران دانشگاه قراردادهای بی حساب و کتاب است برای مربیانی که هر چه بلد نباشند، در بازارگرمی و بازی رسانه‌ای استاد شده‌اند.
بدیهی است که علی دایی فرصت قرارداد ۲.۱ میلیاردی را از دست ندهد. او به این باور رسیده که قیمتش همین است، حتی شاید دستمزدش را اندک بداند اما حواس مدیران این فوتبال کجاست که ۲.۱ میلیارد با دایی قرارداد می‌بندند؟
حواس شان بی تردید به بودجه‌های دولتی بوده که از راه خواهد رسید و البته چه فرصتی بهتر از اینکه هم نشینی با دایی را نیز تجربه کنند و از مزایای این ارتباط بهره مند شوند.
فوتبال ایران نمی‌داند که بازتاب حضور دایی در تیم پرسپولیس چیست، ساز و کاری برای ارزیابی مربیگری او ندارد و حتی بلد نیست از برندی به نام دایی ریالی درآمد بسازد.
منبع: جام
