به گزارش سراج24، محمد حسین میثاقی مجری برنامه‌های ورزشی هم در ادامه این گفتگو در مورد حس عجیب اجرا گفت: اجرا به خودی خود حس عجیبی دارد؛ به طوری که اصلا در حین اجرا محیط اطرافت را حس نمی‌کنی و آزاد و رها به ارتباط با مخاطب می‌پردازی. روز‌های اول که اجرا می‌کردم دستانم به قدری عرق کرده بود که تصویر بردار برنامه فکر می‌کرد از سقف آب می‌چکد؛ اما بعد از آن متوجه دستان عرق کرده من شد.
وی در ادامه در خصوص ورودش به سازمان اظهار داشت: من از سال ۷۳ وارد سازمان شدم؛ پدرم مشوق من بود و زمانی که در کرمانشاه مشغول تحصیل بودم، فرم ورود به سازمان را به دستم داد تا پر کنم. من هم تا آن روز اصلا به اجرا فکر نمی‌کردم و به خاطر اینکه دل پدرم را نشکنم، فرم را پر کردم. البته منکر علاقه ام به فوتبال نیستم و امروز خوشحالم که پدرم این لطف را در حقم کرد و من را به آرزویم رساند.
میثاقی درباره علاقه اش به شبکه‌های تلویزیونی گفت: من فقط شبکه ورزش و فوتبال را نگاه می‌کنم. یکی از خاطره‌های جالبی که برایم اتفاق افتاد زمان پخش مجدد برنامه ورزشی ۱۲۰ بود؛ پسرکوچک یکی از اقوام کنار من نشسته بود و تلویزیون نگاه می‌کرد و از دیدن همزمان من در تلویزیون و نشستن در کنارش، به قدری تعجب کرد که یک دفعه برگشت و به من گفت: شما بالاخره کجایین؟ انقدر از واکنشی که داشت خنده ام گرفته بود که خودم هم نمیدانستم باید چه جوابی به او بدهم.
وی درباره جایگاه تلویزیون در خانه پدری اش افزود: در خانه پدری ما تلویزیون نقش مهمی داشت و هر زمان که برنامه‌ای پخش می‌شد، هر شش نفرمان جلوی تلویزیون جمع می‌شدیم و زمان‌هایی که تلویزیون خاموش بود، به جای تیر دروازه از آن استفاده می‌کردیم. یادم است روز‌هایی که خانه سبز داشت همه تشک هایمان را جلوی تلویزیون پهن می‌کردیم و و قطاری پای دیدن آن می‌نشستیم و بعد از آن هم می‌خوابیدیم. بعضی شب‌ها که بقیه خواب بودند و من می‌خواستم برنامه‌ای را ببینم، پتو را روی تلویزیون می‌انداختم تا نورش بقیه را اذیت نکند!
وی در خصوص استرس رسیدن به آنتن پخش زنده تلویزیون اظهار داشت: سر یکی از برنامه‌ها ماشینم خراب شده بود. آن را گوشه‌ای از خیابان پارک کردم و به یک مغازه دار سپردم و با موتور به سرعت خودم را به سازمان رساندم.
انتهای پیام/
