جنگ جهانی اول تجسم فریب هایی است که محرک کشمکش های آمریکا در خارج از کشور بوده است. روز کهنه سربازان باید روزی باشد برای صحه گذاشتن بر اینکه تاریخ جنگ های آمریکا تاریخ یک رذالت سیاسی نیز هست.
روز کهنه سربازان سال 2018 تحت تاثیر دل و قلوه دادن رهبران سیاسی در پاریس برای گرامیداشت یکصدمین سالگرد خاتمه جنگ جهانی اول قرار گرفت. رسانه های آمریکایی پوشش خود را بیشتر روی لغو یکی از دو دیدار پرزیدنت ترامپ از گورستان های نظامی آمریکایی متمرکز کردند. ترامپ در نطق خود در یک گورستان نظامی در فرانسه اعلام کرد که «وظیفه ما حفاظت از صلحی است که آنها یک قرن پیش با شرافت جانشان را فدای حفظ آن کردند.» اما تار و پود این صلح مدت ها پیش از آنکه اجساد این سربازان به خاک تبدیل شود از هم گسسته شد. هرچند که رسانه های آمریکایی تقبیح ناسیونالیسم از سوی پرزیدنت مکرون را در جریان این سالگرد نظامی بزرگ کردند، ولی همدستی رهبر فرانسه ژرژ کلمانسو در معاهده صلح ورسای بود که کمک کرد اطمینان حاصل شود که فداکاری های آمریکا در سال های 1917 و 1918 باد هوا می شود.
جنگ جهانی اول
دروغ گفتن درباره جنگ های آمریکا یک سنت تخطی ناپذیر در میان رؤسای جمهور است. چهار سال پیش پرزیدنت باراک اوباما در دیداری از گورستان جبهه فلاندرز در بلژیک نسبت به آمریکاییانی که در جنگ جهانی اول جان خود را از دست داده اند ادای احترام کرد و گفت: «سربازانی که در میان سنگرها ایستادگی کردند را چیزی بزرگ تر متحد می کرد؛ تمایل آنها برای مبارزه و مردن به خاطر آزادی که ما به عنوان میراث آنها به یادگار داریم.» در واقعیت آن جنگ عملا برای آزادی درهمه جا یک مصیبت به تمام معنا بود. به لطف خدمت نظام وظیفه، مردان جوان آمریکایی این حق را داشتند که بین رفتن به زندان یا اعزام شدن برای جنگی با ظواهر دروغین یکی را انتخاب کنند.
نه ترامپ و نه اوباما برای کسب عنوان افسانه پرداز برتر جنگ جهانی اول یارای رقابت با یک رئیس جمهور دیگر را ندارند؛ این افتخاری است که پرزیدنت وودرو ویلسون یک قرن پیش از آن خود کرده است. بعد از آنکه ویلسون با حاشیه رای اندکی در انتخابات سال 1916 و بر اساس شعار انتخاباتی «او ما را از جنگ دور نگه داشت» بار دیگر به ریاست جمهوری انتخاب شد، او با این ادعا که «جهان را باید به جایی امن برای دمکراسی تبدیل کرد» پای آمریکا را به این جنگ کشید. ویلسون به گونه ای عمل کرد که گویی اعلان جنگ کنگره علیه آلمان، اعلان جنگ با قانون اساسی نیز بود.
او با بی رحمی هر کسی را که برای این اقدام جنگی آمریکا هورا نمی کشید سانسور کرد و تحت تعقیب قرار داد. ویلسون حتی کنگره را مجاب کرد تا اجازه راه اندازی اردوگاه های نگه داری مخصوص «دشمنان خارجی» را صادر کند. بیش از یک صد هزار سرباز آمریکایی دراین اقدام جنگی جان باختند و نیم میلیون آمریکایی دیگر نیز به دلیل شیوع آنفلونزای اسپانیایی که در نتیجه جنگ به راه افتاده و گسترش یافته بود جان خود را از دست دادند. جنگ جهانی اول به جای آنکه تولد جدیدی برای ایده آلیسم باشد، عنان از هرج و مرج برداشت و مستقیما به ظهور لنین، موسولینی و هیتلر – و مشتی دیکتاتور صاحب نفوذ دیگر در همه جای اروپا - منجر شد.
تاریخچه طولانی دروغ
جنگ جهانی اول تجسم فریب هایی است که محرک کشمکش های آمریکا در خارج از کشور بوده است. روز کهنه سربازان باید روزی باشد برای صحه گذاشتن بر اینکه تاریخ جنگ های آمریکا تاریخ یک رذالت سیاسی نیز هست.
در سال 1846 پرزیدنت جیمز پالک با این دروغ پای آمریکاییان را به جنگ کشید که ارتش مکزیک از مرز آمریکا گذشته، به یک پاسگاه ارتش آمریکا حمله کرده و «خون شهروندان ما را روی خاک خودمان بر زمین ریخته است.» اما او هیچگاه شواهدی برای پشتیبانی از بهانه جویی خود برای راه اندازی این کشمکش ارائه نکرد؛ کشمکشی که مرزهای کشور را به شدت گسترش داد و راه راه برای بروز جنگ داخلی هموار کرد.
در سال 1898 وقتی پرزیدنت ویلیام مک کینلی کشور را علیه اسپانیا وارد جنگ کرد، قول داد که قلمروهای خارجی را ضمیمه کشور نکند. اما بعد از «مسیحی شدن» فیلیپینی ها (یک کشور کاتولیک) نظرش را تغییر داد. چهار هزار سرباز آمریکایی و صدها هزار فیلیپینی در نبردهای بی رحمانه ای جان باختند که برای به زیر پرچم نوار و ستاره درآوردن این جزایر لازم بود.
در سال 1940 پرزیدنت فرانکلین روزولت کارزار انتخاب مجددش را با دادن این وعده به رای دهندگان خاتمه داد که «رئیس جمهور شما این کشور را وارد جنگ نمی کند.» هرچند که روزولت جنگ جهانی دوم را به عنوان مبارزه ای برای دمکراسی به تصویر کشید، محرمانه درخواست استالین برای کنترل تقریبا کل اروپای شرقی را امضا کرد. نتیجه این کار او چندین دهه سرکوب چک ها، مجارها، لهستانی ها و دیگران بود.
پرزیدنت لیندون جانسون جنگ ویتنام را ظاهرا برای جلوگیری از گسترش دومینو مانند کمونیسم (که با این حال سیا به این نتیجه رسیده بود اتفاق نخواهد افتاد.) به شدت گسترش داد. یادداشت محرمانه سال 1965 پنتاگون تایید می کرد که 70 درصد هدف آمریکا در ویتنام صرفا «اجتناب از تحقیر شکست آمریکا» (به دلیل حفظ شهرت ما به عنوان یک فاتح) است. هر چند که 60 هزار سرباز آمریکایی جان باختند تا سیاستمداران بتوانند اعتبار ملی خود را با تظاهر به چیزی برعکس این حفظ کنند.
بعد از یازدهم سپتامبر آمریکا برای از بین بردن القاعده به افغانستان حمله کرد. بعد از فرار رهبران ارشد القاعده پرزیدنت جرج دبلیو بوش قول داد که در ایجاد یک دمکراسی و نوسازی این کشور کمک کند. متاسفانه انتخابات افغان ها بعد از این رخدادها به شدت آلوده به تقلب بود و عمدتا به لطف کمک های آمریکا، فساد دولتی چندین برابر شد.
پرزیدنت بوش حمله به عراق در سال 2003 را با این ادعا که صدام حسین دارای سلاح های کشتار جمعی است توجیه کرد. این سلاح ها هرگز پیدا نشدند، در نتیجه بوش ادعا کرد که ایالات متحده قصد دارد دمکراسی را برای عراقی ها ببرد. اما دولت آمریکا به خیزش کشمکش های گسترده ای کمک کرد که تا سال ها این کشور را فرا گرفت.
سیاستمداران موجب ننگ سربازانی هستند که ادعا می کنند آنها را تحسین می کنند. سربازان آمریکایی در حال حاضر در 14 کشور خارجی می جنگند، از افغانستان و عراق و سوریه گرفته تا چاد و یمن و دیگر نقاط. وقتی چهار سرباز آمریکایی پاییز گذشته در نیجر کشته شدند، خیلی از اعضای کنگره از فهمیدن اینکه آمریکا در آنجا نیرو دارد بهت زده شدند. به همین ترتیب کنگره از شرایط غیربهداشتی و آلوده به موش درمرکز درمانی والتر رید ارتش در سال 2007 هیچ اطلاعی نداشت. سیاستمداران وقت این را دارند که طی صدها سخنرانی با حرافی نسبت به کهنه سربازان ادای احترام کنند، اما معدودی از اعضای کنگره از وضعیت اسفناک بیمارستان نظامی نمونه آمریکا در حیاط پشتی شان با خبر بودند.
ژنرال پتن گفته است که یک گرم عرق می تواند یک لیتر خون را نجات دهد. به همین ترتیب چند ساعت مطالعه درس های تاریخ، می تواند مانع از کندن انبوهی قبر در سال های پیش رو شود. پرزیدنت ترامپ در حال شمشیر تکان دادن برای ایران، کره شمالی، سوریه و دیگر کشورهاست. شعارهای قلدرمابانه او باید آمریکاییان را تحریک کند تا فریبکاری ها و دروغ های جنگ های پیشین را مورد بازنگری قرار دهند، پیش از آنکه جلوگیری از حمام خون بی فایده بعدی خیلی دیر شود.
بهترین راه برای احترام به کهنه سربازان، لغو کردن حق انحصاری سیاستمداران برای اعزام سربازان به خارج از کشور برای جنگیدن به هربهانه ای است. و یکی از بهترین گام ها برای رسیدن به این هدف، به یاد داشتن دروغ هایی است که سربازان به خاطر آنها جانشان را از دست داده اند.
نویسنده: جیمز بوارد (James Bovard) نویسنده ده کتاب از جمله «اوباش سیاست اجتماعی، دمکراسی کمبود توجه و حقوق از دست رفته: نابودی آزادی آمریکایی»
انتهای پیام/
