به گزارش سراج24 به نقل از آنا، دو روز مانده تا اربعین حسینی و نجف مرکز ثقل زائران و عاشقان شده است؛ عده‌ای از زیارت کربلا برگشته‌اند برای وداع و عده‌ای هم به سرعت راهی کربلا هستند تا از زیارت اربعین جا نمانند اما هرچه هست همه از راه‌های دور و درازی آمده‌اند تا به نجف رسیده‌اند.
کفش و کتانی همه کثیف و خاکی است، اصلا نمی‌شود در راه های عراق قدم و برداشت و مشتی خاک بر لباس و کفشت نشیند. همین خاک‌ها انگیزه‌ای شده تا خادمانی هم کارشان شود واکسن زدن کفش زائران.
میانسال است و وقتی می‌نشینم کنارش، فوری می‌گوید «کفشت را بده تا تمیز کنم». همین طور که کفشم را در می‌آوردم، همزمان همکلامش هم می‌شوم؛ می‌گوید بار اولی نیست که به زیارت آمده اما امسال با لباس «خدام الحسین» شهرداری تهران به نجف آمده است.
وقتی می‌پرسم زائر بودن بهتر است یا خادم بودن، فوری جواب می‌دهد: زیارت نجف و کربلا جفتش خوب است اما خادمی لذت دیگری دارد.
همین طور که جواب سوالاتم را می‌دهد؛ داد میزند «واکس صلواتی» و مردم را فرامی خواند تا کفش هایشان را واکس بزند.
«این چند روز هم جارو زدم، هم واکس زدم و هم غذا بین زائران توزیع کردم» اینها را رفیقش که کنارش نشسته و واکس روی کفش‌ها می‌مالد، می‌گوید: «آرزوی من زیارت کربلاست و امسال هنوز نتوانسته‌ام برای زیارت، مشرف شوم.»
وقتی می‌پرسم، واکس زدن کفش‌ها چه حسی دارد؟ می‌گوید: «کفش مردم را که واکس می‌زنم هم دل خودم راضی می‌شود، هم مردم خوشحال می‌شوند و هم آقا ازم راضی است.» به واکس زدن کفش‌ها ادامه می‌دهد و با لبخندی می‌گوید: کفش مردم که را واکس می‌زنم، دعایم می‌کنند و همین برایم از هر زیارتی خوشایندتر است. مردم که راضی باشند، دل آقا هم شاد می‌شود و ان‌شاءالله خود آقا برایم دعا می‌کند.
5 نفر هستند که در یک خط نشسته‌اند؛ یکی‌شان با دستمال گرد کفش‌ها را می‌گیرد، دو نفر واکس می‌زنند و دو نفر هم کفش‌ها را پرداخت و براق می‌کنند. شوق عجیبی در چشمشان هست و خستگی هم برایشان معنا ندارد. می‌گوید در یک ساعت کفش 200 تا 300 نفر را هم واکس می‌زنند. وقتی هم می‌پرسم: چرا واکس؟ فوری می‌گوید: «چی بهتر از پاک کردن خاک پای زائران اباعبدالله؟»
موی سفیدش خبر می‌دهد که سال‌های زیادی از عمرش را گذرانده است؛ کارگر پیمانکار خدمات شهری شهرداری تهران است و امسال هم برای اولین بار است که زیارت آمده است، می‌گوید: «شوق دارد که آمده زیارت آقا امیرالمومنین(ع)»، اشک در چشمانش حدقه میزند و فوری ادامه می‌دهد: «ان‌شاءالله با لباس خادمی بروم زیارت اباعبدالله(ع)». خودش می‌گوید: موقع واکس زدن در دلش روضه اباعبدالله می‌خواند تا دلش نرم شود.
کفش‌های منم حالا تمیز شدند؛ همچنان سیل زائرانی هستند که از راه می‌رسند و کفش‌هایشان را برای واکس به دست این خادمان می‌سپارند و چه لذتی دارند این «خادمان الحسین».
