به گزارش سراج24، ابوالحسن بنی صدر که با رای 12 میلیونی سکان هدایت ریاست جمهوری را در دست گرفت، خیلی زود خود را از کشتی انقلاب خارج ساخت و در پیوند راهبردی با منافقین سعی داشت اصل نظام جمهوری اسلامی و ولایت فقیه را با جنگ داخلی و دوقطبی سازی نابود سازد.
به گزارش... تاریخ انقلاب اسلامی پر است از حوادث آموزنده و عبرت آموزی که هم مردم و هم مسئولان می توانند با بهره گیری از آن تجربیات موفق را تکرار و بالنده سازند و از ارتکاب به خطاهای بزرگ جلوگیری به عمل آورند. امری که رهبر معظم انقلاب نیز بارها به آن اشاره کرده اند و در دیدار اخیر خود با مسئولان و کارگزاران نظام به صراحت بدان پرداخته و خواهان انسجام و وحدت در کشور شدند.
رهبر انقلاب اسلامی در بخش از بیانات دوشنبه شب خود به تبیین چگونگی استفاده از تجربه ها در اداره صحیح کشور، و مدیریت فرصتها و تهدیدها پرداختند. ایشان با اشاره به «تأثیر تعیین کننده انسجام و وحدت ملی» در موفقیتهای 4 دهه اخیر بیان داشتند: "باید از این تجربه موفق در اداره کشور استفاده کرد، البته وحدت منافاتی با اعلام مخالفت با سیاستهای دستگاهها ندارد اما نباید در زمینه مسائل کلان در کشور کشمکش و بگومگو باشد."
رهبر انقلاب «دو قطبی شدن کشور» و «دو دستگی مردم» را تجربه ای خطرناک دانستند و به ماجراهای سال 1359 و ریاست جمهوری بنی صدر اشاره کردند: " در سال 59، رئیس جمهور وقت جامعه را دو قطبی، و مردم را به دو دسته مخالف و موافق تقسیم کرد که نباید این تجربه تکرار شود.مسئولان باید با دشمن خارجی و عوامل داخلی او فاصله گذاری جدی کنند."
بنی صدر و دوقطبی کردن جامعه
ابوالحسن بنی صدر که پس از پیروزی انقلاب اسلامی از فرانسه به ایران آمد و عضو شورای انقلاب شد. شورایی که در ابتدای انقلاب کار اداره کشور را برعهده داشت. وی در تیرماه 58 در دولت موقت به معاونت وزارت اقتصاد و دارایی منصوب شد سپس در ماه آبان به سمت وزیر اقتصاد و دارایی منصوب کرد.
بنی صدر همچنین از ابتدای بهار ۱۳۵۸ به عضویت شورای انقلاب درآمد و تا خاتمه دوره عملکرد شورای انقلاب در تیر ۱۳۵۹ به عضویت خود در این شورا ادامه داد. اعتماد به بنی صدر در اوایل انقلاب به مانند سایر انقلابیون وجود داشت و او تا آن زمان از نیات خصمانه و شوم خود رونمایی نکرده بود.
در بهمن ماه 58 بنی صدر در انتخابات ریاست جمهوری به عنوان اولین رئیس جمهور تاریخ ایران انتخاب شد. بنی صدر همچنین یک ماه پس از پیروزی در انتخابات، با حکم امام خمینی به ریاست شورای انقلاب که هیئت سیاست‌گذار و نظریه‌پرداز ایران محسوب می‌شد، منصوب شد.
امام همچنین، سمت فرماندهی کل قوا را نیز به او محول کرد. این مناصب در بنی صدر حب قدرتی ایجاد کرد که شخصیت دیکتاتوری و خودکامه اش را بسیار سریع بروز داد و قصد داشت تا سایر ساختارها و نهادهای انقلابی را محدود یا از بین ببرد.
با شروع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، موقعیت بنی صدر به او امکان فرماندهی جنگ و اداره آن را می داد که به خاطر اشتباهات و تکروی های او، شکست های بسیاری بر نیروهای نظامی کشور تحمیل شد و نیروهای بعثی تا داخل خاک ایران نفوذ کردند.
بنی صدر در داخل کشور منازعات بی حاصلی را با نیروهای انقلابی رقم زد و کشور را در اوج حملات صدام دوپاره کرد. چند ماه انتخاب نخست وزیر به دلیل لجاجت بنی صد به تاخیر افتاد و کشمکش هایی را رقم زد که در نهایت به انتخاب محمدعلی رجایی انجامید. اختلافات بنی صدر با تصمیمات رجایی نیز اوضاع کشور را متشنج ساخته بود و تذکرات پی در پی امام خمینی را در پی داشت.
از جمله اقدامات جنجالی بنی صدر در 14 اسفند 59 در سخنرانی اش در دانشگاه تهران بود که او عملا مردم را به درگیری با یکدیگر فراخواند و آن روز دانشگاه تهران صحنه درگیری و منازعه بین گروه های مختلف در مقابل تریبون سخنرانی رئیس جمهور وقت شد.
صحنه ای که بنی صدر را به عامل اصلی فتنه تبدیل ساخت. از ابتدای سال 1360 تا تابستان داغ آن سال بنی صدر در متن حوادثی قرار داشت که در نهایت به جنگ مسلحانه منافقین علیه نظام و انقلاب بدل شد.
خرداد 1360 یکی از ماههای پرحادثه پس از انقلاب بود. به فرمان امام خمینی، رئیس جمهور بنی صدر از فرماندهی کل قوا خلع شد و عزل رئیس جمهور در دستور کار مجلس شورای اسلامی نیز قرار گرفت. اتحاد بنی صدر با مجاهدین خلق زمینه را برای آشوب های خیابانی و تلاش برای ساقط کردن نظام فراهم آورد.
در ۲۶ خرداد ۱۳۶۰، دو فوریت طرح نمایندگان مجلس شورای اسلامی برای ارزیابی کفایت سیاسی رئیس‌جمهور وقت (ابوالحسن بنی‌صدر) در مجلس به تصویب رسید. طرح در دستور کار مجلس قرار گرفت و پس از پنج روز با رای اکثریت نمایندگان عدم کفایت ابوالحسن بنی‌صدر برای ریاست جمهوری تصویب شد.
عزل و برکناری ابولحسن بنی صدر باعث تظاهرات و شورش روزهای 30 و 31 اعضای سازمان مجاهدین خلق و حامیان آنها، گروهک‌های پیکار و رنجبران و اقلیت فدایی در خیابان های تهران شد. در روزهای ۳۰ و ۳۱ مجاهدین به درگیری با پلیس و نیروهای امنیتی پرداختند.
چند روز پیش از ۳۰ خرداد، اسدالله لاجوردی دستور بازداشت مسعود رجوی و موسی خیابانی را صادر کرده بود؛ ولی نیروهای امنیتی نتوانسته بودند مخفیگاه وی را شناسایی کنند و وی همچنان رهبری مجاهدین و میلیشیاهای تحت امر را بر عهده داشت و با دادن بیانیه‌هایی اعلام موضع می‌کرد.
در همان روز نیز این سازمان با انتشار بیانیه‌ای ورود به فاز مبارزه مسلحانه با حکومت جمهوری اسلامی ایران را اعلام کرد. اعلام رسمی مبارزه مسلحانه مجاهدین که با عنوان منافقین شناخته می شدند، هشدار جدی بود که احتمال خرابکاری های بزرگ توسط آنها می رفت اما به نظر می رسد سازماندهی قوی سازمان منافقین و نفوذ نیروهای آن در داخل مجموعه های حکومتی مانع شناسایی و برخورد یکپارچه علیه آنها شد که در نهایت به ترور مقامات برجسته نظام ختم گردید.
حادثه هفت تیر اولین مورد از حملاتی بود که دهها تن از مقامات کشور را از جمله آیت الله بهشتی، 4 وزیر کابینه و 27 نماینده مجلس در یک عملیات به شهادت رسانده بود. پس از آن نیز در ترورهایی در تابستان 60 برخی از مقامات از جمله رئیس زندان اوین به شهادت رسیدند اما در 8 شهریور همان سال انفجاری در دفتر نخست وزیری بلندپایه ترین مقامات کشور را به کام شهادت کشاند. محمدعلی رجایی و محمدجواد باهنر، رئیس جمهور و نخست وزیر ایران به شهادت رسیدند.
این است درس عبرت رئیس جمهوری که خود را کانون اصلی کشور می دانست و با خودسری و تکروی جامعه را به دو قطب موافق و مخالف نظام و انقلاب تبدیل کرد و در نهایت نیز با پیوند با منافقین فجایعی را بر علیه مقامات و چهره های مهم کشور رقم زد.
بنی صدر به خاطر خیانت هایش از کشور و با لباس مبدل زنانه گریخت و راهی فرانسه شد و همچنان به خیانت و خدمت به منافع غرب علیه ایران ادامه می دهد. سرنوشت چنین فردی می تواند در حکومت و جمهوری اسلامی تکرار شود و نظام را به زحمت دوباره اندازد. اما چیزی که ثابت شده این است که با وجود خطرات و حوادث مختلف در تاریخ انقلاب، نظام جمهوری اسلامی رویین تن گشته و با صلابت بیشتری به راهش ادامه می دهد.
منبع: جهان نیوز
